Ποιός είναι ο θυρωρός της Κερκόπορτας της Αριστεράς;

Η ανάρτηση αυτή είναι με αφορμή την Κερκόπορτα της Αριστεράς του Λαϊκιστή, και έχει μικρή μόνο σχέση με αυτή την ιστοσελίδα (και συγκεκριμένα με την ενότητα "res publica"), και εάν βαριέστε, παρακάμψετέ την. Την έγραψα αντί σχολίου στην ανάρτηση του Λαϊκιστή.  Η περίληψη είναι ότι δεν υπάρχει "αριστερά". Υπάρχουν φτωχοί και μη προνομιούχοι, που ίσως υπάρχουν ούτως ή άλλως, αλλά τους μεταχειρίζονται πονηροί θυρωροί της Κερκόπορτας για αυτοκρατορικούς σκοπούς.  Οι θυρωροί δεν είναι παντού και πάντα οι ίδιοι. Στην Ελλάδα είμαστε αρκετά μπερδεμένοι με τους θυρωρούς μας, γιατί από το 1949 και μετά έχουμε δύο:  Αρχικά την "Δύση" (με οικονομικό θυρωρό την Γερμανία) και από το 1985 και μετά βασικά μόνο την Γερμανία.  Οι "αριστεροί" μας μέχρι το 1985 ήταν το φιλορωσικό κόμμα, αλλά από το 1985, διακριτικά, και από το 1990 εντελώς και απροκάλυπτα, ...γερμανοποιήθηκαν, ή μπερδεύτηκαν.

Βασικά δεν πιστεύω ότι η λεγόμενη "Αριστερά" υπάρχει, ή ότι φταίει περισσότερο ή λιγότερο από την "Δεξιά", για τα δεινά της
Ελλάδας ή του Κόσμου, και πραγματικά στενοχωριέμαι όταν βλέπω ανθρώπους να τσακώνονται, ακόμα και σήμερα, για αυτές τις "ταμπέλες". Αυτό που υπάρχει είναι Κράτη, ή "Ενωμένες Οικονομικές-Κοινωνικές-Εθνικές" (διαλέξτε) ενότητες ("ημίκλειστα συστήματα" τα λέω εγώ). Σίγουρα υπάρχουν φτωχοί ή μη προνομιούχοι, σε κάθε Κράτος, (ή κάθε ημίκλειστο σύστημα). Στην κουβέντα περί "αριστερών" και "δεξιών" οι ισχυροί φαίνονται να εκμεταλλεύονται τους μη προνομιούχους. Το πρόβλημα περιπλέκεται επειδή οι μη προνομιούχοι μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν και από ξένους (εκτός ημίκλειστου συστήματος) ισχυρούς για άλλους σκοπούς, και τότε το Παιχνίδι γίνεται γεωπολιτικό μάλλον, παρά ιδεολογικό ή οικονομικό. Εάν το Κράτος Α έχει πλούσιους και φτωχούς, το Κράτος Β μπορεί να κάνει το κράτος Α άνω-κάτω, τσιγκλίζοντας τους φτωχούς του, κάτι που σίγουρα είναι φθηνότερο από το να κάνει ...πόλεμο.

Δυστυχώς, είναι κοινός τόπος, ότι ακόμα και στις πιο ιδεατά "ίσες" κοινωνίες υπάρχουν ανισότητες, πόσο μάλλον στις λιγότερο "ίσες" κοινωνίες. Αυτό που, νομίζω, ενοχλεί τον @Λαϊκιστή, είναι πώς έχουν κατορθώσει διάφοροι πονηροί, ξένοι ή ντόπιοι, και χρησιμοποιούν τους μη προνομιούχους και φτωχούς αριστερούς για να βγαίνουν αυτοί (οι πονηροί) κερδισμένοι. Αυτή είναι η αρχή των Cloward-Piven, που δεν αφορά, νομίζω, μόνο στην ψυχροπολεμική διαμάχη της δήθεν αριστερής Ανατολής με την δήθεν δεξιά Δύση, αλλά σε κάθε εσωτερική ή γεωπολιτική διαμάχη.

Έχω ξαναγράψει ότι: Η στρατηγική Cloward-Piven αφορά στην εξαναγκαστική πολιτική αλλαγή μέσω μίας ενορχηστρωμένης κρίσης. Η στρατηγική αυτή φέρεται να προσπαθεί να επιταχύνει την πτώση του "καπιταλισμού", υπερφορτώνοντας την κρατική γραφειοκρατία με πληθώρα δυσεκπλήρωτων αιτημάτων, σπρώχνοντας έτσι την κοινωνία σε κρίση και οικονομική κατάρρευση. Παρ' όλο που αυτός που το είπε είναι πιο σπουδαίος από εμένα, η πτώση του καπιταλισμού ήταν τότε ο πιθανός στόχος. Τώρα ίσως έχει αλλάξει.

"είναι μία αργή διαδικασία που την ονομάζουμε «ιδεολογική ανατροπή» ή «ενεργά μέτρα», ή ψυχολογικό πόλεμο. Αυτό που σημαίνει, είναι να αλλάξεις την εντύπωση της πραγματικότητας κάθε ανθρώπου, έτσι ώστε παρά την πληθώρα της πληροφόρησης, κανείς να μην μπορεί να καταλήξει σε λογικά συμπεράσματα, ώστε να μπορεί να υπεραμυνθεί του εαυτού του, της οικογένειάς του, της κοινότητάς του, ή της χώρας του. Είναι μια μεγάλη διαδικασία πλύσης εγκεφάλου, που είναι πολύ αργή, και χωρίζεται σε τέσσερα βασικά στάδια: Το πρώτο είναι το ρίξιμο του ηθικού. Χρειάζεται από 15 έως 20 χρόνια για να ρίξεις το ηθικό ενός Έθνους.

Χωρίς να έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα πολιτικά, ψάχνοντας τις ρίζες της Πράσινης Θρησκείας (περί θρησκείας πρόκειται), βρήκα κοινούς παρονομαστές με τις ρίζες του Σοσιαλισμού, ή, εάν προτιμάτε, με τις ρίζες της οποιαδήποτε κεντρικά καθοδηγούμενης ιδεολογίας, που μπορεί να έχει αυθόρμητες ή και φαινομενικά γνήσιες αιτίες, αλλά βασικά χρησιμοποιείται από την Κορυφή μιας Πυραμίδας, ας την πούμε "ελίτ" ή την διορισμένη "ψευδοελίτ", για να ελέγξει και να καταπιέσει τον λαουτζίκο. Η Πράσινη Θρησκεία, ο Σοσιαλισμός, η Φεουδαρχία, αλλά και ο Ευρωπαϊκός Καπιταλισμός είναι όψεις του ιδίου νομίσματος: Του Κεντρικού Σχεδιασμού. Ο Κεντρικός Σχεδιασμός δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο ενός Έθνους ή Λαού, αλλά χρησιμοποιείται από ολιγαρχίες από τότε που ανακάλυψε ο άνθρωπος την οργανωμένη αγροτική παραγωγή, τα πλεονάσματα, και την αποθήκευση και διαχείριση πλεονασμάτων.  Αυτό που αλλάζει, διαχρονικά, είναι η εκάστοτε "Νομιμοποίηση" του εκάστοτε μηχανισμού. Οι Φαραώ και οι Μεσαιωνικοί βασιλιάδες είχαν θεϊκή νομιμοποίηση (και όπλα).  Άλλοι Άρχοντες έφτιαξαν άλλες νομιμοποιήσεις, όλοι είχαν όπλα ή ραβδιά, διαλέγετε και παίρνετε.

Αυτό που ξεχωρίζει, νομίζω, το "αριστερός" από το "δεξιός" είναι η προτίμηση της Ελεύθερης Αγοράς από τον Κεντρικό Σχεδιασμό. Όπως ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι επιρρεπής στις συνέπειες του Πονηρού Κεντρικού Σχεδιαστή, έτσι και η Ελεύθερη Αγορά από μόνη της δεν αναιρεί τις καταχρήσεις και την καταπίεση. Αυτό θέτει το πραγματικό, κατά την γνώμη μου, Πολιτικό Δίλημμα: Περισσότερη ή λιγότερη Ελευθερία.  Η Ελευθερία είναι κάτι το μαγικό και υποκειμενικό, και γεμάτο ψευδαισθήσεις. Η λεγόμενη Δημοκρατία δίνει κάποια οφέλη της εκ των προτέρων λαϊκής αποδοχής και νομιμοποίησης, αλλά δεν φτάνει, αφού η πλειοψηφία συχνά εγκρίνει πράγματα που εκ των υστέρων αποδεικνύονται ατελέσφορα και, τελικά, ανελεύθερα. Για το καθοδηγούμενο της πλειοψηφίας, ας μην πω τίποτα...

Στο μοντέλο της διαχείρισης των πλεονασμάτων, η διαφοροποίηση "αριστεράς" και δεξιάς", που καταλαβαίνω, είναι εάν (στην παραπάνω διαχείριση) προτιμάς το μοντέλο με την περισσότερη ισότητα και λιγότερη αποτελεσματικότητα (το αριστερό), ή το μοντέλο με την περισσότερη αποτελεσματικότητα και την λιγότερη ισότητα (το δεξιό). Equity versus Efficiency. Στο δεξιό μοντέλο, η διαχείριση γίνεται με βάση την Αγορά, ενώ στο αριστερό γίνεται με βάση κάποιον Σχεδιασμό. Μπορούμε λοιπόν να συζητάμε ή να σφαζόμαστε με τις ώρες για το ποιο μοντέλο είναι το καλύτερο. Και τα δύο μοντέλα βγάζουν κουσούρια στην εφαρμογή τους, αλλά στο δεξί μοντέλο έχεις, νομίζω, λίγο μεγαλύτερες πιθανότητες να έχεις περισσότερη ελευθερία (και ανισότητα) από ότι στο αριστερό, και στο αριστερό, νομοτελειακά οδηγείσαι σε κάποιου είδους φεουδαρχία, αλλά νομίζεις ότι αισθάνεσαι καλύτερα επειδή δεν βλέπεις τον φεουδάρχη. Οι ιδεολογίες είναι όλες όμορφες, μέχρι, δυστυχώς, να τις πάρουν χαμπάρι αυτοί που είναι στην Κορυφή κάποιας Πυραμίδας

Παραδόξως, το φεουδαρχικό μοντέλο του Μεσαίωνα, μοιάζει με τον αριστερό Κεντρικό Σχεδιασμό, με την διαφορά ότι ο Μεσαιωνικός Φεουδάρχης ήταν "ελέω Θεού" (και σπαθιού), ενώ ο Κεντρικός Σχεδιαστής είναι "ελέω Λαού" (και, δυστυχώς, ραβδιού). Αυτοί που αποτάσσουν τον Σατανά της Ελεύθερης Αγοράς, είναι επειδή θεωρούν το ραβδί (ή το σπαθί) λιγότερο επώδυνο.

Όλη η "αριστερή"- "δεξιά" φιλολογία είναι αποτέλεσμα του Μεγάλου Παιχνιδιού: Αρχικά του καυγά μεταξύ απογόνων του Καρλομάγνου, τους πολέμους για την διαδοχή της ...Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας και τους τσακωμούς Ευρωπαίων με άλλες Αυτοκρατορίες για πρώτες ύλες και αγορές εκτός Ευρώπης, μέχρι που εμφανίστηκαν οι Αμερικάνοι και επανεμφανίστηκαν οι Κινέζοι και έχουμε ένα πραγματικά παγκόσμιο Μεγάλο Παιχνίδι. Και κάθε Παίκτης έχει τους μη προνομιούχους του, και σε κάθε Παίκτη, αυτοί είναι οι "αριστεροί" του. Άλλοι οι "αριστεροί"στην Ελλάδα, άλλοι στην Αίγυπτο, άλλη στην Κίνα, άλλοι στις ΗΠΑ, και άλλοι στην Ευρώπη. Άλλοι οι΄Έλληνες "αριστεροί" του 1960, άλλοι σήμερα. Και άλλοι οι κατά περίπτωση θυρωροί της κάθε Κερκόπορτας, και το πράγμα μπερδεύεται από τις ευκαιριακές συμμαχίες μεταξύ θυρωρών.

Η Ελλάδα είναι ενδιαφέρουσα ειδική περίπτωση, επειδή είναι πράγματι ...προτεκτοράτο, με φιλοαγγλικό, (ή φιλοαμερικανικό), φιλογερμανικό ή φιλογερμανογαλλικό, φιλορωσικό και δεν ξέρω τι άλλα κόμματα.   Και επειδή, βασικά, μας απαγορεύεται το φιλορωσικό από τα Ορλωφικά, την Γιάλτα, κλπ, όλα μας τα κόμματα είναι λίγο ψευδεπίγραφα. Την δεκαετία του '60 και '70' οι "αριστεροί" ήταν το φιλορωσικό κόμμα. Το φιλογερμανικό κόμμα που μας ανέλαβε σε κάποια φάση, προσεταιρίστηκε πολλούς από εκείνους τους "αριστερούς", και από την εποχή του Μητσοτάκη και τους λεγόμενους "φιλελεύθερους" που είναι όσο "φιλελεύθεροι" όσο εγώ είμαι Μαντζουριανή πριγκίπισσα. Εξ ου και οι πολύ περίεργες πολιτικές επιλογές μας. Ανήκουμε στην Γερμανική εκδοχή της Δύσης. Όταν η Δύση έχει διάσταση απόψεων με την Γερμανία (και υπάρχουν τέτοια ίχνη και τώρα), τότε έχουμε Μεγάλους Διχασμούς, Μικρασιατικές Καταστροφές, Κατοχές κλπ. Όποτε μας περνάει ότι είμαστε με τους Ρώσους, τότε συμφωνούν οι πάντες ότι δεν είμαστε, από τον καιρό του Μέτερνιχ και του Castlereagh. Εάν δεν είμαστε λίγο μόνιμα τσακωμένοι με τους Τούρκους, θα είμαστε ...Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (ή Οθωμανική Αυτοκρατορία, εξ ου και ο καυγάς).

Η ίσως απλοϊκή μου ερμηνεία, λοιπόν, είναι ότι παντού και πάντα σίγουρα υπήρχαν τάσεις για περισσότερη ελευθερία, και παντού και πάντα υπήρχαν τάσεις για περισσότερη οικονομική άνεση. Το μπέρδεμα της ελευθερίας με το νομοθετημένο δικαίωμα σε οικονομική άνεση είναι εκεί που πραγματικά χαλάει η συνταγή, γιατί εύκολα ψηφίζει η πλειοψηφία για οικονομική ισότητα, αλλά αυτό είναι οι αφορμή που ψάχνουν οι φεουδάρχες, ολιγάρχες κλπ, για να κυριαρχούν. Αυτή είναι η καταστροφική φύση του Σοσιαλισμού. Συνδυάστε αυτό με την νομοθετημένη και αναγκαστική Οικολογική προστασία του Πλανήτη και εγώ βλέπω ...εφιάλτες. Η θεωρία μου είναι ότι και αυτό που λέμε Σοσιαλισμό και αυτό που λέμε Οικολογία δεν είναι παρά πατέντες της Κεντρικής Ευρώπης. Η Γερμανική εκδοχή του Σοσιαλισμού ξεφορτώθηκε τους Ρώσους στον Α΄ΠΠ. Ο φόβος των δήθεν Σοσιαλιστών Ρώσων εξασφάλισε την επαναφορά της Ενωμένης Γερμανίας, μετά την ήττα του Εθνικού Σοσιαλισμού.  Ο φαινομενικά αριστερίζων (αρχικά μάλλον Σοβιετικός, αλλά μετά το '90 μάλλον made in Germany)  Σοσιαλισμός πάει να φέρει την κατάρρευση των ΗΠΑ:

Cloard-Piven "...called for overloading the U.S. public welfare system in order to precipitate a crisis that would lead to a replacement of the welfare system with a national system of "a guaranteed annual income and thus an end to poverty...

...on forcing the Democratic Party, which in 1966 controlled the presidency and both houses of the United States Congress, to take federal action to help the poor". Μα δεν είναι ίδιο και απαράλλακτο;

Ο Σοσιαλισμός (από το 1981) έφερε εμάς τους Έλληνες στην επερχόμενη απόλυτη υποδούλωση.   Η δημοκρατικά νομοθετημένη οικονομική δικαιοσύνη. Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιοι είναι οι θυρωροί της Κερκόπορτας αυτής. Μπορεί να είναι φαινομενικά "αριστεροί". Στην πραγματικότητα όμως είναι εκούσιοι δουλοπάροικοι.