Με αφορμή την κουβεντούλα Μιχελάκη και Καζάκη για το τι φταίει ή ποιος είναι καλύτερος (α λα γκρεκ), να ένα σκίτσο (μεγαλώνει με κλικ) και αποφασίστε εσείς τι και ποιος και πώς φταίει.
Η "Ευρώπη" υπάρχει στην σημερινή της υπόσταση από περίπου το 1990 που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. Πριν, ήταν αλλιώς. Εμείς, η πλέμπα, μάθαμε περί Ευρώπης περί τα τέλη της δεκαετίας του '80 με τα "πακέτα Ντελόρ", και περί τα τέλη του 20ου αιώνα με το ευρώ. Τα πακέτα Ντελόρ και τα μετέπειτα πακέτα ήταν λεφτά για να φάμε, να κάνουμε χωματουργικά, να ξεριζώσουμε αμπέλια, και να έχουμε ευρωπαϊκά εδέσματα στα σουπερμάρκετ. Το ευρώ ήταν ό,τι πρέπει για να απελευθερωθεί το γκρίζο ελληνικό κεφάλαιο που κρυβόταν επί Πασόκ, και για να δανειζόμαστε εύκολα και να παίρνουμε φτηνά αυτοκίνητα, μεζονέτες με αυτόνομη θέρμανση και Γερμανικούς λέβητες, και γενικά να περνάμε καλά. Και για πολλά συγχρηματοδοτούμενα Έργα Πνοής όπως τα έλεγε ο Λαλιώτης. Εάν δεν υπήρχε "καλό" και ενιαίο ευρώ, και εάν δεν υπήρχαν ενιαία επιτόκια, εάν δεν είχαμε πονηρούς εργολάβους και φαύλους ή επιπόλαιους πολιτικούς, δεν θα είμαστε σήμερα εδώ που είμαστε.
Είμαστε εδώ που είμαστε χάρη στους πολιτικούς μας, την παιδεία της δεκαετίας του '80 και τους επιχειρηματίες της δεκαετίας του '80 και του '90. ΔΕΝ θα είμαστε εδώ που είμαστε εάν δεν είχαμε το ευρώ και τα ευρωεπιτόκια της περιόδου 2000-2009. Δεν θα ξεπουλιώμαστε, εάν δεν υπήρχαν οι ευρωνόμοι. Κοιτώντας λοιπόν τα τελευταία 20 χρόνια, η περίληψη που βλέπω είναι η εξής:
1. Εμείς υπάρχουμε σαν "κράτος", με Πολιτικούς, νόμους, Κεντρική Τράπεζα, Ελληνικές Τράπεζες, εργολάβους, ΜΜΕ, 2-3 Μεγάλες Εταιρίες που δεν έχουν ΜΜΕ αλλά ελέγχουν με άλλους τρόπους, το Ελληνικό Δημόσιο που έχει αποκτήσει αδηφάγο υπόσταση με αδερφική οργάνωση τους Συνδικαλιστές, και κάπου εκεί είναι και οι άγνωστοι, αστοί, μικροαστοί, καταναλωτές, και εγώ.
2. Υπάρχει και κάτι που λέγεται Ευρώπη, κάπου μεταξύ Βερολίνου και Παρισίων, ας πούμε στο Μπενελούξ. Αυτοί υπάρχουν για να φτιάχνουν νόμους, κανονισμούς και ντιρεκτίβες, που μόνο λίγοι από εμάς καταλαβαίνουμε (και ακόμη λιγότεροι εγκρίνουμε), αλλά μας τους ανακοινώνουν, ή τους περνάμε και στην δική μας Βουλή σαν "Νόμους". Όποιος αμφιβάλει ότι οι Ευρωνόμοι είναι η Γερμανική και ίσως, λίγο, η Γαλλική θέληση, είναι αφελής.
3. Υπάρχει το Ευρωτραπεζικό σύστημα. Αυτό είναι λίγο πιο μυστήριο, αλλά απλοϊκά, χρηματοδοτεί το εμπόριο και τις συναλλαγές μεταξύ ευρωχωρών, αν και οι Κεντρικές Τράπεζες Γερμανίας και Γαλλίας (άσε την Αγγλίας, είναι απ' έξω) μάλλον έχουν τις δικές τους προτεραιότητες.
4. Υπάρχουν οι μεγάλες Ευρωπαϊκές εταιρίες. Αυτές αγοράζουν σουπερμάρκετ, μαγαζιά ρούχων, και πουλάνε ψυγεία, αυτοκίνητα, υποβρύχια, ατμοτουρμπίνες, αιολικά, συστήματα επεξεργασίας νερού, φωτοβολταϊκά και ΠΟΛΛΑ μεταχειρισμένα και καινούργια χωματουργικά μηχανήματα και ...μπετονιέρες και πρέσες μπετόν.
5. Οι εργολάβοι μας και οι μεγάλες επιχειρήσεις μας αγόρασαν τα πολλά χωματουργικά και μπετονιέρες, και σχεδόν κάθε παλιότερη Ελληνική επιχείρηση, βιομηχανία, δίκτυο διανομής κλπ, ή πουλήθηκε ή έκλεισε. Οι πολιτικοί μας έφτιαξαν κόσμο που βασικά κάθεται ή υποαπασχολείται, ή χειρίζεται τα χωματουργικά, ή πάει σε επιδοτούμενα σεμινάρια του τίποτα.
6. Από το 1990 και μετά, πάλι οι πολιτικοί μας, μάλλον επηρεάστηκαν και πέρασαν νόμους και υλοποίησαν αποφάσεις που εξυπηρετούν ξένους προμηθευτές, πότε απ' ευθείας και πότε μέσω ντόπιων επιχειρηματιών. Από δρόμους και αεροδρόμια, μέχρι Ολυμπιακούς αγώνες και υποβρύχια -- με δανεικά. Από το 2000, και οι Έλληνες καταναλωτές εκπολιτίστηκαν, με δανεικά, ή με λεφτά που "έβγαλαν" μεν, αλλά από ανακυκλωμένα Κρατικά δανεικά.
Μέχρι τώρα περιγράφω μία κατάσταση ευτυχίας, ανισορροπιών σε εμπορικά ισοζύγια, διαφθοράς και διόγκωσης χρέους. Μέχρι το 2000, όλα αυτά χρηματοδοτήθηκαν με διολισθαίνουσες και επιτοκιακά ακριβές δραχμές. ΔΕΝ μπορούσες να κάνεις Ολυμπιακούς με επιτόκια 20% και να τους ξεπληρώνεις 10 χρόνια αργότερα με νόμισμα που θα είχε χάσει το 20% ή το 40% της αξίας του. Η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας, τα αρνητικά ισοζύγια συναλλαγών και η ...κλοπή, περιοριζόταν από έλλειψη σκληρών και φτηνών χρημάτων. Δηλαδή, από την δραχμή, και τα επιτόκια που ανέβαιναν, αν και όχι πάντα αρκετά, για να ελέγξουν τον πληθωρισμό που δημιουργείται από το τυπογραφείο.
Το 2000, οι πολλές σωρευμένες δανειακές υποχρεώσεις μεταφράστηκαν σε σκληρό νόμισμα. Από το 2000 μέχρι το 2008 κάναμε και τα "έργα πνοής" πάλι με δανεικά, σε σκληρό νόμισμα. Το 2008 ανέδειξε την φούσκα που υπήρχε σε όλα αυτά. "Φούσκα" είναι επειδή δανειστήκαμε για σχετικά μη παραγωγικά έργα και για κατανάλωση εισαγομένης ευτυχίας. Αν δεν είχαμε "επηρεασμένους" πολιτικούς, και με την γνώση του πού θα οδηγούμαστε (αυτοί που τους "επηρέαζαν" ή ήξεραν, ή δεν τους ένοιαζε), μάλλον δεν θα φτάναμε εδώ που είμαστε. Αυτό, από μόνο του, είναι "απερισκεψία" και "διαφθορά". Αν όμως δεν είχαμε "ευρώ" (σκληρό νόμισμα άλλου κράτους) και διοικητικά χαμηλά επιτόκια (επίσης άλλου κράτους) επίσης δεν θα φτάναμε εδώ. Θα είχαμε φρακάρει το 2001 που έσκασε η φούσκα του ΧΑΑ (χωρίς να καταλάβει τίποτα η διατραπεζική αγορά και τα καταναλωτικά και εταιρικά δάνεια!!!). Αν δεν υπήρχαν ευρωνόμοι δεν θα ψηφίζαμε αρλούμπες που θα συνεχίσουν την με άλλο τρόπο αφαίμαξη και υποκατάσταση του τελειωμένου δανεισμού με άλλες, εξίσου επώδυνες και μη παραγωγικές, εκταμιεύσεις (και αναφέρομαι στον Νόμο Μπιρμπίλη), ούτε θα είμαστε υποχρεωμένοι να ξεπουλήσουμε ΔΕΗ και νερά.
Δεν "φταίει" το ευρώ, αλλά χωρίς αυτό, και χωρίς τα χαμηλά επιτόκια, που δεν άρμοζαν στην παιδεία και τα ήθη του '80, τέτοια πράγματα δεν θα είχαν συμβεί. ΔΕΝ θα είχαμε και δεν θα χρωστούσαμε όλη την "ευτυχία" που αποκτήσαμε από το 1999 και μετά. Φυσικά, εάν οι πολιτικοί μας κοιτούσαν τα Ελληνικά δημοσιονομικά (και εθνικά) συμφέροντα, πάλι δεν θα είμαστε εδώ.
Επομένως αποφασίστε εσείς, ποιος φταίει; Η κότα (η "Ευρώπη") ή το αυγό (το "ευρώ"). Οι πολιτικοί μας και οι επιχειρηματίες μας απλά συνεργάστηκαν, τάϊσαν την κότα, έκανε αυγά, και είναι δικά της. Έεε... όλο και κράτησαν και οι δικοί μας λίγα αυγουλάκια για τα γεράματά τους. Οι υπόλοιποι μείναμε με τσόφλια, και την υποχρέωση να παρέχουμε καλαμπόκι.
εγώ λέω όχι για λόγους μπακαλικής
20 χρόνια βαρεμάρας
Τα δικά μας 20 χρόνια στα μέτρα τους
Η εξομολόγηση του "Ευρωπαίου"
που πάνε τα χρήματα που προορίζουν “για την Ελλάδα” (το άρθρο στα πολωνικά)
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://danielhannanpl.wordpress.com/2012/02/11/na-co-ida-pieniadze-na-grecje/
http://www.tanea.gr/oikonomia/article/?aid=4692878
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον όρο «υπηρεσίες κοινής ωφέλειας» εννοούμε το ποσό που υποχρεούνται να καταβάλλουν μέσω των τιμολογίων του ρεύματος όλοι οι καταναλωτές της χώρας για να επιδοτήσουν στην ουσία τα χαμηλά τιμολόγια - κάτω του κόστους - με τα οποία για κοινωνικούς λόγους διαθέτει η ΔΕΗ το ρεύμα στα νησιά.
Γιατί όλοι οι υπόλοιποι πληρώνουμε κερατιάτικα για να έχουν τα rooms to let θέα στο αιγαίο.
αυτό που παρακολουθώ εδώ και χρόνια (ιδιαίτερα από την εποχή Σημιτη Αρ.Παχτα @ΣΙΑ )δλδ.το χρόνο που συνέταξα το πόρισμα για τα "Ορυχεία -ΔΕΗ 1994) είναι ότι ανωτάτη και ανώτερη κρατική υπάλληλοι ( μάλιστα διορισμένη και πληρωμένοι από τους δικούς μας φόρους) να προωθούν ξεδιάντροπα δίχως ηθική και ντροπή την απαξίωση εθνικού κεφαλαίου και σε συνέχεια ξεπούλημα και καταστροφή της ελληνικής γης , Ορυκτού πλούτου της χώρας , εργατικής και αγροτικής δύναμης στους ξένους και εγχώριους νταβατζήδες . Πέστε μου αν γνωρίζετε έστω μια ελληνική κρατική παραγωγική επένδυση που να ολοκληρώθηκε με θετικό αποτέλεσμα(και μην μου πείτε την “Χρυσή Ολυμπιάδα 2004″, μονάδα ΑΗΣ Μελίτη ). Το ΚΚΠ/ΔΕΗ δεν ισχύ για αυτούς και τρέχουν τώρα να το καταργήσουν ???? !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ρεζουμέ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν είχαμε "επηρεασμένους" πολιτικούς, και με την γνώση του πού θα οδηγούμαστε (αυτοί που τους "επηρέαζαν" ή ήξεραν, ή δεν τους ένοιαζε), μάλλον δεν θα φτάναμε εδώ που είμαστε.
Φταίμε και εμείς σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο; Ναι φταίμε στο βαθμό που δεν διδαχθήκαμε από τα λάθη του παρελθόντος.
Πως λέγεται αυτό; Έλλειψη παιδείας και θετικής σκέψης.
Προφανώς ούτε οι πολιτικοί είχαν τα τελευταία (εξαιρουμένων ίσως κάποιων τεθνεώτων)
Αν τα είχαν και δεν ακολουθούσαν το γνωστό δρόμο της "κακίας", είτε δεν θα επανεξελέγοντο γιατί δεν χάιδεψαν αυτιά, είτε το σύστημα θα τους πέταγε απ' έξω για να βάλει τους "μιλημένους".
Πάνω απ'ολα έχω να ευχηθώ: Αφύπνηση, Αγώνας και Αξιοπρέπεια
Υποκλινομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν προβλεφθεί όλα αυτά,αλλά δεν μας τα έδειχνα τα Μαζικά Μέσα Εξαπάτησης (ΜΜΕ),ούτε προβάλονταν από τον Ηλεκτρονικό και Έντυπο Τύπο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Κόλμερ:
http://www.livanis.gr/ViewAuthors.aspx?ValueId=599860
(2013) Άμεση δημοκρατία, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2012) Εμφύλιος, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2012) Λαθρομετανάστευση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2010) Το προτεκτοράτο, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2009) Η έξοδος από την κρίση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2008) Ο πανικός της απληστίας, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2007) Η λαφυραγωγία των ταμείων, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2006) Τα πετρέλαια της Ελλάδος, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2005) Η μεγαλειώδης απάτη του ευρώ, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2000) Ευρώ, Κάκτος
(1998) Υποτίμηση της δραχμής ή υποτίμηση της Ελλάδος, Ροές
Ευρώ η Γιγάντωση της Ανεργίας (2000)
[...] Με την ένταξή της στην ΟΝΕ, η Ελλάς χάνει την ανεξαρτησία της νομισματικής και συναλλαγματικής της πολιτικής, την οποία χαράσσει κι εφαρμόζει αποκλειστικώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την Φραγκφούρτη. Αυτό πρακτικώς σημαίνει ότι παύει το εκδοτικόν προνόμιον της Τραπέζης της Ελλάδος, διακόπτεται η δυνατότης της υποτιμήσεως της δραχμής. [...]
Η Μεγαλειώδης Απάτη του Ευρώ (2005)
Το 2002, δια της καθιερώσεως του ευρώ ως νομίσματος της χώρας υπό της τότε κυβερνήσεως, η Ελληνική οικονομία ήταν τελείως απροετοίμαστη δι ένα τόσον επικίνδυο εγχείρημα: την υιοθεσία ενός ξένου (οθνείου) νομίσματος, εις αντικατάστασιν του εθνικού, της δραχμής.
Κατά την επακολουθήσασα τριετία οι μεν τιμές καταναλωτού υπερεδιπλασιάσθησαν (όταν τα λαϊκά εισοδήματα αυξήθηκαν μόνο 17%), η δε ανεργία ανήλθε στο 15% του ενεργού πληθυσμού (575.00 άνεργοι). Το δημόσιον χρέος έφθασεν επισήμως τα 210 δισ. ευρώ ή το 124% του Ακαθαρίστου Εθνικού Εισοδήματος και το ετήσιον έλλειμμα το 6% του ΑΕΠ (2004), επισύροντας την επιτήρησι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την άνοδο του κόστους δανεισμού του Ελληνικού δημοσίου.[...]
Τα πετρέλαια της Ελλάδας (2006)
Ο «ακήρυκτος πόλεμος» που διεξάγει ήδη η Τουρκία σε βάρος της Ελλάδος είναι ένας ακόμη πόλεμος για το πετρέλαιο.
Το πετρέλαιο που υπάρχει στην Ελλάδα το είχαν επισημάνει οι Γερμανοί γεωλόγοι της Βέρμαχτ, κατά την διάρκεια της Κατοχής, όταν ερευνούσαν όλο τον ορυκτόν πλούτο της χώρας. Ως διά μαγείας τα σχετικά πορίσματα βρέθηκαν το 1973 στα χέρια της γερμανικής εταιρείας «Βίντερσχαλ», η οποία, προκειμένου να μην εμφανισθεί η ίδια, προτίμησε να συνεταιρισθεί με την καναδική «Ωσεάνικ».
Όπως αποκαλύπτει ο συγγραφεύς, εκτός των 120 εκατομμυρίων βαρελιών αργού πετρελαίου και των 850 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου που απέδωσαν μέχρι σήμερα οι «Πρίνος Ι» και «ΙΙ», κοιτάσματα υδρογονανθράκων έχουν εντοπισθεί στον Θερμαϊκό Κόλπο, στο Θρακικό Πέλαγος, στα νότια της Κρήτης και στην Δυτική Ελλάδα (Κατάκολο, Κυλλήνη, Ζάκυνθος, Παξοί, Αιτωλικό, Δελβινάκι, Μποτσάρα, Φιλιατρά).
http://www.livanis.gr/ViewAuthors.aspx?ValueId=600270
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλούχος Γεώργιος
Η Επιστροφή του Ράϊχ (2011)
"Δίνουμε στην Ευρώπη περισσότερη ισχύ, γι αυτό όμως
πρέπει και να εργάζεται σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές"
Die Zeit, 4 Φεβρουαρίου 2011
Σήμερα, οι αποκλίσεις των οικονομιών στην ευρωζώνη επιτείνονται. Οι διαχρονικές ευθύνες της ελληνικής ηγέτιδας τάξης προσφέρουν ισχυρό άλλοθι στο γερμανικό ηγεμονισμό, τον οποίο ενθαρρύνει αποφασιστικά η υποτελής στάση της ελληνικής κυβέρνησης. Το ιστορικό των τεσσάρων ελληνικών χρεοκοπιών, που όλες συνδέθηκαν με περιόδους ηγεμονικής πολιτικής ξένων δυνάμεων και επιθετικών τραπεζικών συμφερόντων των χωρών τους, και ιδίως εκείνης του 1932, που οδήγησε τελικά τη Βουλή να επιβάλει η ίδια το 1936 τη δικτατορία Μεταξά, υπενθυμίζει τους κινδύνους, που, δυστυχώς, δεν σταματούν εδώ: Μαζί με τη χρεοκοπία, ο κλονισμός της εσωτερικής σταθερότητας και η σταδιακή αμυντική κατάρρευση έναντι της Τουρκίας συνθέτουν το πραγματικό τρίπτυχο απειλής της ελληνικής κυριαρχίας, από το οποίο, πάντως, υπάρχουν ακόμα διαφυγές. Για να δει κανείς τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη πρέπει να κοιτάξει δύο δεκαετίες πίσω. Η αρχή γίνεται στην παλιά νεκρή ζώνη του διχοτομημένου Βερολίνου, εκεί που χτυπάει η καρδιά της Γερμανίας, στην ιστορική Πλατεία Πότσδαμ. Και το τέλος; Ίσως γραφτεί κι αυτό σε πλατείες: Αντίθετα με τις κυβερνήσεις τους, οι ευρωπαίοι πολίτες αποφασίζουν πλέον να αντιδράσουν στο στραγγαλισμό λαών και κρατών που προκαλεί η εθνικιστική ηγεμονική πολιτική του Βερολίνου και του νέου οικονομικού Ράιχ.