Ο Μαραθώνιος, είναι όσο δικό μας άθλημα, όσο κανένα. Από το 490 π.Χ.. Τρέξιμο για 42 χιλιόμετρα (ή 26 μίλια). Από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Το δικό μας Ψυχικό, είναι το Heartbreak Hill της Βοστώνης. Είτε το σημείο που τελειώνει το ελεύθερο γλυκογόνο στο αίμα.
Ο Μαραθώνιος δεν είναι άθλημα. Είναι σκοπός. Πιο δύσκολος αλλά και πιο απλός από το να ανέβεις το ψηλότερο βουνό ή να φτιάξεις το πιο δυνατό τηλεσκόπειο. Το μόνο που χρειάζεται είναι παπούτσια (και αν είσαι λίγο τρελός, ούτε αυτά). Και προετοιμασία, φυσική, μεταβολική, ψυχολογική. Δεν φτάνουν λίγοι μήνες, θέλει 1-2-3 χρόνια, ανάλογα σε τι φυσική κατάσταση είσαι. Θέλει χρόνο, 1-2 ώρες την ημέρα, είτε τις περπατάς είτε τις τρέχεις. Αυτό είναι 3.000 ώρες, ή 100 μέρες που δεν κάνεις τίποτα άλλο, παρά τρέχεις, ή ετοιμάζεσαι, ή συνέρχεσαι.
Για να τελειώσεις 42 χιλιόμετρα, χωρίς να πάθεις ζημιά ή να έχεις πόνους, πρέπει να μπορείς να τρέχεις για 14 χιλιόμετρα, κάθε μέρα, για λίγους μήνες, με 1 μέρα ξεκούραση, χωρίς να καταστρέψεις κανένα σύνδεσμο ή να κάνεις μικροκατάγματα σε κόκαλα των ποδιών. Ξεκινάς από 2-3 χιλιόμετρα περπάτημα την ημέρα. Και ανεβαίνεις.
Ο Μαραθώνιος τελειώνει σε 4-5 ώρες για τους εντελώς ερασιτέχνες, 3-4 ώρες για αυτούς που προετοιμάστηκαν, 2-3 ώρες για τους αφοσιωμένους. Εάν τελειώσει. Ο αγώνας δεν είναι με τους άλλους, ούτε καν με το χρονόμετρο. Είναι με χτύπους καρδιάς, με αφυδάτωση, με γλυκογόνο στο αίμα, με σκέτη θέληση. Θέλω ή δεν θέλω να τελειώσω.
Όποιους χάρηκαν που υπήρξαν θύματα στον Μαραθώνιο της Βοστώνης για δήθεν πολιτικούς λόγους, τους θεωρώ άρρωστα και θλιβερά υποκείμενα που δεν έχουν κατορθώσει να καταλάβουν ότι άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να κοιτάει ψηλά, να φτιάχνει τηλεσκόπια και να μετράει αστέρια. Και να τρέχει Μαραθωνίους. Και μην μου πείτε ότι είναι αστοί ή ιμπεριαλιστές αυτοί που το κάνουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου