Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα

Σπάμε την ομερτά: Οι πρόθυμοι της Φρανκφούρτης

Του Δημήτρη Μπεκιάρη

Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας και ιδεολογικός πρωθιερέας του ναζισμού, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού στη δίκη της Νυρεμβέργης, έλεγε το εξής «Σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα». Εννοούσε βέβαια τους πρόθυμους σε κάθε χώρα που πατούσε η γερμανική μπότα, να συνεργαστούν με τον Γ΄ Ράιχ. Οι εποχές αλλάζουν, τα εξουσιαστικά σχήματα μεταβάλλονται, οι οικονομικές δομές τροποποιούνται, αλλά οι ρόλοι των ιστορικών προσώπων παραμένουν οι ίδιοι.

Στη σημερινή Ευρώπη, στην γηραιά ήπειρο της κυριαρχίας του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, υπάρχουν πολλά ιδιοτελή καθάρματα τα οποία είναι πρόθυμα να συνεργαστούν με το Βερολίνο, ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να μετατραπεί σε «γερμανική Ευρώπη» και οι χώρες, κυρίως εκείνες του ευρωπαϊκού Νότου, σε τμήματα της «γερμανικής ενδοχώρας». Δοτές κυβερνήσεις, πρόθυμα κυβερνητικά σχήματα, κυβερνήσεις συνεργασίας, διορισμένοι πρωθυπουργοί, υποτελείς στα ανώτατα διευθυντήρια και εχθρικοί προς τους λαούς υπουργοί Οικονομικών, εργάζονται για την υπόθεση της κυριαρχίας του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, για την πολιτική ομοποσπονδιοποίηση της Ευρώπης, για τον εξανδραποδισμό των λαών και για την εξάλειψη των εθνικά κυρίαρχων κρατών.

Το Νοέμβριο του 2011 η αμερικανική εφημερίδα «New York Times» χαρακτήρισε ως «τεχνοκρατικά πραξικοπήματα» τις τοποθετήσεις των δοτών «κυβερνητών», δηλαδή του Λουκά Παπαδήμου και του Μάριου Μόντι, στο τιμόνι της διακυβέρνησης δύο κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, της Ελλάδας και της Ιταλίας αντίστοιχα. Ο εξαιρετικός δημοσιογράφος των New York Times Ross Douthat παρατηρούσε τότε μεταξύ πολλών άλλων ότι «Η σταθερότητα επιτυγχάνεται σε βάρος της δημοκρατίας. Ο κοινοβουλευτικός διάλογος και οι εκλογές δεν θα εξαφανιστούν. Αλλά η πραγματική εξουσία, σε ό, τι αφορά στη λήψη αποφάσεων, θα περάσει εις το διηνεκές στις δυνάμεις που εκπροσωπούν τον αποκαλούμενο “Όμιλο της Φρανκφούρτης”. Εναν ad hoc κλειστό κύκλο εξουσίας που συγκροτείται από τη Γερμανίδα Ανγκελα Μέρκελ, το γάλλο Νικολά Σαρκοζί και μια χούφτα τραπεζίτες και ευρωκράτες, οι οποίοι διαχειρίζονται από τον Οκτώβριο την ευρωπαϊκή κρίση». Η διαβόητη Deutsche Bank έχει την έδρα της στην Φρανκφούρτη, από όπου ο «Όμιλος», αυτό το κλειστό ad hoc σύστημα καθοδηγεί τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή οικονομία και καθορίζει με τρόπο πραξικοπηματικό και χυδαίο τα πολιτικά πράγματα σε κράτη, τα οποία μέχρι χθες υποτίθεται ότι ήταν εθνικά κυρίαρχα. Αυτό το σύστημα, ο, σύμφωνα με τους New York Times, «Όμιλος της Φρνακφούρτης» έχει τους εκπροσώπους του και στην Ελλάδα. Πρόκειται για πρόσωπα, σαν και εκείνα που είχε περιγράψει ο ναζί Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, δηλαδή για «πρόθυμα ιδιοτελή καθάρματα», για ένα είδος αντιπροσωπείας της υπερεθνικής ελίτ, η οποία έχει θέσει δύο βασικούς στόχους στον ευρωπαϊκό χώρο: Οικονομική ενοποίηση και ομοσπονδιοποίηση με έδρα της διακυβέρνησης το Βερολίνο και κέντρο λήψης των αποφάσεων για την ευρωπαϊκή οικονομία την Φρανκφούρτη.

Η είσοδος της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, στη ζώνη του Ευρώ έχει γερμανικό άρωμα. Η Γερμανία έκανε «τα στραβά» μάτια στα «πειραγμένα» στοιχεία που προσκόμισε η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η Γερμανία όπως διαπιστώνουν όλοι σήμερα, επωφελείται από τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας, την εξαθλίωση του ελληνικού λαού και την μετατροπή της χώρας μας από προτεκτοράτο σε αποικία. Στην Ελλάδα, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο έκανε με τη σειρά του τα στραβά μάτια στα εγχειρίδια που διένειμε το ΙΣΤΑΜΕ, τα οποία προέβλεπαν την ευημερία των ελληνικών νοικοκυριών της Ελλάδας του Ευρώ, δέκα χρόνια μετά την ένταξη της χώρας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση. Τελικά, 10 χρόνια μετά, δηλαδή σήμερα, τα ελληνικά νοικοκυριά όχι μόνο δεν ευημερούν, αλλά έχουν γίνει τα θύματα της μεγαλύτερης ληστρικής επίθεσης που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους.

Εγκέφαλοι, αυτής της επίθεσης είναι οι πρόθυμοι εντολοδόχοι του Βερολίνου, οι αρχιτέκτονες της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και έχουν ονοματεπώνυμα: Κώστας Σημίτης, Λουκάς Παπαδήμος, Τάσος Γιαννίτσης, Γιάννος Παπαντωνίου και Γιάννης Στουρνάρας. Εσχάτως, αν και προέρχεται από διαφορετικό πολιτικό χώρο και όχι από την γερμανοτραφή σοσιαλδημοκρατία, σε αυτό το στρατόπεδο προσχώρησε ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Συνοπτικά, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας κανείς, ως πολλαπλά ωφελημένη, από την ελληνική τραγωδία και από την ληστρική επιδρομή που έχουν διατάξει τα ιερατεία του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, εμφανίζεται σήμερα η Γερμανική οικονομία. Κατά τη δεκαετία του 1990, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη και την επανένωση των δύο Γερμανιών, το γερμανικό οικονομικό θαύμα έπρεπε να εισέλθει σε νέα ιστορική φάση και πορεία και η επέκταση της ηγεμονίας της γερμανικής οικονομίας, η επιβολή του Δ΄Ράιχ στον ευρωπαϊκό χώρο θα έπαιρνε πολλά χρόνια. Οι Γερμανοί αναζήτησαν σε εκείνη την χρονική και ιστορική συγκυρία τους πρόθυμους, όπως ακριβώς τους είχε περιγράψει δεκαετίες πριν ο πρωθιερέας του ναζισμού Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.

Στην Ελλάδα υπήρχε ο κατάλληλος άνθρωπος, πολύ γνωστός στους Γερμανούς και αδελφός ενός προσώπου απολύτως ενταγμένου στο γερμανικό Κατεστημένο: Ο Κώστας Σημίτης, αδερφός του Σπύρου Σημίτη, ο αρχιτέκτονας της εισόδου της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση το έτος 2002. Αφού το 1996 κυριάρχησε, με περίπου πραξικοπηματικό τρόπο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του «κύκλου της Φρανκφούρτης», δηλαδή την πρόσδεση της Ελλάδας στο γερμανικό άρμα, μέσω της ένταξης της χώρας μας, δηλαδή μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας, άρα μιας μικρής οικονομίας η οποία δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις, στην ευρωζώνη. Ο Κώστας Σημίτης είναι μόνο ένα από τα πρόσωπα που συμμετέχουν στον «κύκλο της Φρανκφούρτης». Ο «εγκέφαλος» είναι ο αδερφός του, Σπύρος, ο οποίος διαμένει στην γερμανική πόλη, ενώ ισχυρός «παίκτης» είναι πάντοτε ο Λουκάς Παπαδήμος, έναντι του οποίου το γερμανικό κατεστημένο και ένα ισχυρό τμήμα της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτό που ευθύνεται για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, λειτούργησε ανταποδοτικά, αμείβοντάς τον για τις υπηρεσίες του με τοποθετήσεις σε υψηλές θέσεις, όπως αυτή του αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και του πρωθυπουργού της Ελλάδας

Εκ του αποτελέσματος μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Κώστας Σημίτης και ο Λουκάς Παπαδήμος έχουν βρεθεί στο ανώτατο κυβερνητικό αξίωμα, δηλαδή στη θέση του πρωθυπουργού, στις πιο κρίσιμες φάσεις της πορείας της Ελλάδας στο πεδίο της οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης, για να διαχειριστεί ο μεν πρώτος την «επιτυχία» της ένταξης της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, ο δε δεύτερος την «αποτυχία» του εγχειρήματος. Ίσως, ο καλύτερος χαρακτηρισμός για να περιγράψει κανείς τα δύο αυτά πρόθυμα να εξυπηρετήσουν πρόθυμα τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού πρόσωπα είναι ο εξής: «ευρωφετιχιστές». Εξάλλου ακόμη υπάρχει εκείνη η φωτογραφία με τους δύο αυτούς πρωταγωνιστές του ελληνικού δράματος, την πρωτοχρονιά του 2002 να κοιτάζουν περιχαρείς τον φωτογραφικό φακό, κρατώντας στα χέρια τους τα πρώτα χαρτονομίσματα του ευρώ. Και, όμως, έστω και αν φαίνεται υπεραπλουστευτικό και ξεκομμένο από τις διεθνείς εξελίξεις, ο ελληνικός λαός πληρώνει σήμερα την εμμονή αυτών των προσώπων και ενός γκρουπούσκουλου αυλικών στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της Ελλάδας μέσω της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού.

Η ανοικτή κυριαρχία του «ελληνικού παραρτήματος» του λεγόμενου «ομίλου της Φρανκφούρτης» , που ξεκίνησε να δραστηριοποιείται στη δεκαετία του 1970, κοντεύει πια τα 20 χρόνια. Εμφανής εκπρόσωπος του γερμανοτραφούς και γερμανόφιλου αυτού συστήματος στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα, είναι ο Γιάννης Στουρνάρας, άνθρωπος του Κώστα Σημίτη και του Λουκά Παπαδήμου. Ο Γιάννης Στουρνάρας (με την περίπτωση του οποίου θα ασχοληθούμε διεξοδικά παρακάτω) βρίσκεται σε μόνιμη γραμμή επικοινωνίας με τους δύο προηγούμενους και ενίοτε συνυπογράφει άρθρα με τον Κώστα Σημίτη. Σε αυτά τα χρόνια, από το 1996 μέχρι σήμερα, δηλαδή από την εποχή της ανάδειξης του Κώστα Σημίτη σε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και σε πρωθυπουργό της χώρας, ο γερμανικός πολιτικός και οικονομικός παράγοντας έχει εφορμήσει σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας με αποκορύφωμα την υπογραφή των απανωτών μνημονίων που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό και έχουν ανοίξει τον δρόμο για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας από «πρόθυμα καθάρματα», που θα έλεγε και ο ναζί Ρόζενμπεργκ

Η Γερμανία, εξάλλου, πριν την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης είχε ήδη ξεκινήσει το πλιάτσικο όλους τους τομείς της ελληνικής οικονομίας, την περίοδο των υψηλών δεικτών της: στα αεροδρόμια («Ελευθέριος Βενιζέλος»), στις τηλεπικοινωνίες (με την εξαγορά του ΟΤΕ από την Deutsche Telekom), στα media κ.α.. Ο ρόλος του γερμανικού πολιτικού και οικονομικού παράγοντα υπήρξε εμφανέστατος και στο σκάνδαλο με τις μίζες της SIEMENS και σε εκείνο με τα υποβρύχια, αλλά και στο διαρκές πρέσινγκ, ακόμη στις μέρες μας, για τα εξοπλιστικά προγράμματα (Βλέπε Leopard). Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου εξελέγη πρωθυπουργός, στα κλειστά σαλόνια έλεγαν ότι: « … είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός τα τελευταία χρόνια ο οποίος δεν ομιλεί τη γερμανική γλώσσα».

Η πρόσδεση της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ στο άρμα του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης εξόργισε πρόσφατα και τον αξιωματούχο πρεσβείας ξένης ισχυρής χώρας, η οποία βρίσκεται εκτός Ευρώπης. Σε ιδιωτική συζήτηση έλεγε αγανακτισμένος «Δεν είναι δυνατόν επί πολλά χρόνια τώρα, σε όλα τα φιλέτα να μπαίνουν οι Γερμανοί. Τους βλέπουμε διαρκώς μπροστά μας στην Ελλάδα». Σε κάθε περίπτωση η έναρξη της δραστηριότητας του «κύκλου της Φρανκφούρτης» χρονολογείται στη δεκαετία του 1970, τότε που ο αδερφός του πρώην πρωθυπουργού, ο Σπύρος Σημίτης, άνθρωπος του σκληρού γερμανικού κατεστημένου ή, για τους πιο μυημένους, μέλος του στενού πυρήνα του «γερμανικού βαθέος κράτους» και άμεσα διασυνδεμένος με το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το οποίο εκφράζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ανέλαβε ρόλο περίπου ταυτόχρονα και από κοινού με ένα άλλο πρόσωπο, τον μέντορα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου, στενά διασυνδεμένο με το σύστημα των Γερμανών συνταγματολόγων Δημήτρη Τσάτσο. Ο Δημήτρης Τσάτσος υπήρξε ο εισηγητής της μειοψηφίας για το Σύνταγμα του 1975 και δημιούργησε γύρω του έναν κύκλο θερμών υποστηρικτών , συνεργατών και συνοδοιπόρων.Σύμφωνα με μια άποψη, η ομάδα αυτή αποτέλεσε τον πρώτο ιστορικό κύκλο των εκσυγχρονιστών, τις πολιτικές επιλογές της οποίας πληρώνει ο ελληνικός λαός σήμερα και θα πληρώσουν ακόμη πιο ακριβά οι επόμενες γενιές.

Σε κυβερνητικό επίπεδο ο «κύκλος της Φρανκφούρτης» εκφράστηκε δειλά – δειλά το 1985. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε εκείνη την περίοδο ο εμπνευστής, ως υπουργός Οικονομίας, του τριετούς προγράμματος σταθεροποίησης, το οποίο προέβλεπε την υποτίμηση της δραχμής και πάγωμα των μισθών, αλλά και κάτι ακόμη: Η εφαρμογή του προγράμματος δεσμευόταν από ευρωπαϊκό δάνειο ύψους 2 δισ. ECU, το οποίο όριζε ουσιαστικά την Κομισιόν ως τοποτηρητή της ελληνικής οικονομίας. Η ομοιότητες εκείνης της περιόδου είναι πάρα πολλές με το σήμερα. Για παράδειγμα τοποτηρητές ή επίτροποι δεν ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την εποχή της τρόικας, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως την περίοδο 1990-1993, ελέω Στέφανου Μάνου, Μιράντας Ξαφά και Γιώργου Αλογοσκούφη. Την περίοδο 1990-1993, όταν πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν σύμβουλος του τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας Τίμου Χριστοδούλου και είχε συμμετάσχει με τον τότε υπουργό Οικονομίας, Στέφανο Μάνο, σε συζητήσεις αναφορικά με τα δημοσιονομικά μέτρα, τα οποία μεταξύ άλλων προέβλεπαν και την υποτίμηση της δραχμής. Αργότερα ο Κώστας Σημίτης, το 1996 έγινε πρωθυπουργός, ο Λουκάς Παπαδήμος αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και δοτός πρωθυπουργός και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση. Σήμερα, τα παραπάνω πρόσωπα είναι μόνο μερικά από εκείνα που στηρίζουν την μνημονιακή πολιτική της φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, της εκχώρησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και του ξεπουλήματος της περιουσίας του ελληνικού λαού.

Η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, την οποία στηρίζουν εθελοντικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος και της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης, εμπίπτει στην κατηγορία των πρόθυμων, όπως ακριβώς τους είχε περιγράψει ο Ρόζενμπεργκ. Οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση, η οποία σχηματίστηκε μετά από δύο διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες, στις οποίες κυριάρχησε η τρομοκρατία προς τον ελληνικό λαό και η συσπείρωση όλων των αντιδραστικών δυνάμεων (ξενικού παράγοντα, διεθνούς τραπεζοκρατίας, ντόπιων τραπεζιτών, επιχειρηματικών συμφερόντων και μιντιοκρατίας) εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ελληνικού λαού, είναι μία κυβέρνηση ειδικού σκοπού, προσηλωμένη στο να εφαρμώσει απαρέγκλιτα το λαοκτόνο πρόγραμμα των δανειστών για την Ελλάδα. Κορμός αυτής της λαομίσητης κυβέρνησης, είναι το οικονομικό της επιτελείο, στο οποίο έπρεπε εξ αρχής τον πρώτο λόγο να έχει «ο κύκλος της Φρανκφούρτης» ή πιο δόκιμα ο «κύκλος των εκσυγχρονιστών» ή «των σημιτικών».

Ας μην ξεχνάμε ότι πρώτη επιλογή της κυβέρνησης για τη θέση του υπουργού Οικονομικών, του λεγόμενου και «Τσάρου της Οικονομίας» υπήρξε ο κ. Βασίλης Ράπανος, πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών – και όχι μόνο -, πρόσωπο στενά διασυνδεμένο με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Για … λόγους υγείας τελικά αντικαταστάθηκε σχεδόν αμέσως από ένα πρόσωπο πολύ πιο στενά διασυνδεμένο με τον Κώστα Σημίτη, έναν εκ των αρχιτεκτόνων της εισόδου της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ, έναν ακόμη ευπατρίδη των τραπεζών τον Γιάννη Στουρνάρα. Το γεγονός ότι όλες οι επιλογές για τη θέση του Τσάρου της ελληνικής οικονομίας, οδηγούσαν σε πρόσωπα του «σημιτικού» περιβάλλοντος ή σε «ανθρώπους του Σημίτη», είναι ενδεικτικές του γεγονότος ότι από την πρώτη στιγμή η οικονομική πολιτική της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης θα ήταν μονοδιάστατη, απολύτως προσηλωμένη στους στόχους του εγχειρήματος που ξεκίνησε το 1996, όταν ο Κώστας Σημίτης έγινε αρχικά πρόεδρος και στη συνέχεια πρωθυπουργός της Ελλάδας. Οι γνωρίζοντες το παρασκήνιο, υποστηρίζουν ότι ο Γιάννης Στουρνάρας δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του Αντώνη Σαμαρά, με την έννοια ότι αυτός αποφάσισε.

Ο Γιάννης Στουρνάρας ταιριάζει γάντι στον χαρακτηρισμό που είχε δώσει ο Ρόζενμπεργκ για εκείνους που είχε ανάγκη σε κάθε χώρα το Γ’ Ράιχ. Ο σημερινός υπουργός Οικονομικών δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι υπήρξε ο επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνώμων την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Σημίτη. Τότε ο Γιάννης Στουρνάρας είχε αποδεχθεί το κλείδωμα της ισοτιμίας μετατροπής της δραχμής σε ευρώ σε υψηλότερα επίπεδα από αυτά που προέκυπταν από την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούνταν με τρόπο κραυγαλέο τα γερμανικά εμπορικά συμφέροντα.

Τ

ο μέγεθος της υποτέλειάς του προς το Βερολίνο και την Φρανκφούρτη, το αγαπημένο παιδί του Κώστα Σημίτη, ο μαθητής και παλαιός σύμβουλος του Γιάννου Παπαντωνίου στο υπουργείο Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, «φώναξε» στην εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά «οι Νέοι Φάκελοι» πρόσφατα. Εκεί, σε οικείο πάντοτε περιβάλλον, και χωρίς αιδώ αποκάλυψε ότι η πιο δύσκολη στιγμή της θητείας του στο υπουργείο Οικονομικών υπήρξε η τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος τον είχε επικρίνει. Ορίστε τι είχε δηλώσει ο κ. Στουρνάρας «Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν αφού είχα μιλήσει στη Βουλή για την επιμήκυνση που είχαμε εξασφαλίσει, με ενημέρωσε η Γραμματέας μου ότι με αναζητεί στο τηλέφωνο ο Σόιμπλε και μου είπε ότι υπάρχει και η Γερμανική Βουλή και πως δεν έπρεπε να έχω πει αυτά πριν ενημερώσει ο ίδιος το δικό του κοινοβούλιο. Λίγο μετά είχα συνάντηση με τα τρία κόμματα όπου ο καθένας έλεγε τα δικά του και είχε τις ενστάσεις του. Ακόμη κι εγώ που είμαι ήρεμος και ψύχραιμος άνθρωπος αισθάνθηκα πολύ δύσκολα». Εκτός αυτού είπε το εξής: «Για να καταλάβετε πόση δουλειά έχουμε κάνει, δείτε τι λένε οι πιο σκληροί κριτές μας. Όταν πριν από λίγες εβδομάδες είχα επισκεφτεί τον κ. Σόιμπλε μου είχε ενεχειρίσει μία λίστα με αυτά που δεν είχαν γίνει. Τώρα που τον ξαναείδα με συνεχάρη, μου είπε: μα εσείς, τα κάνατε όλα!».

Όπως αναφέρουν εξαιρετικά πληροφορημένες πηγές, ο Γιάννης Στουρνάρας καταβάλλει σημαντικές προσπάθειες ώστε η Deutsche Bank να αποκτήσει στρατηγικό πακέτο της Εθνικής Τράπεζας, μέσω της οποίας η Γερμανία θα ελέγξει ολόκληρη την ελληνική οικονομία. Χαρακτηριστικότερο στοιχείο της διασύνδεσης του Γιάννη Στουρνάρα με τον γερμανικό πολιτικό και οικονομικό παράγοντα είναι η πρωτοφανής και ενάντια προς τα συμφέροντα της Ελλάδας απόφαση του ιδίου να «κλείσει» με εξωδικαστικό συμβιβασμό το ζήτημα του σκανδάλου με τις μίζες του γερμανικού κολοσσού SIEMENS.Επρόκειτο για μία κραυγαλέα προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου και αποτέλεσε μία από τις πρώτες αποφάσεις που έλαβε ο Γιάννης Στουρνάρας, από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ως «Τσάρος» της ελληνικής οικονομίας. Μάλιστα υπήρξε τόσο ανοικτά γερμανόφιλος ώστε από το βήμα της βουλής και ως μη εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό αμφισβήτησε την εκτίμηση της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τη Siemens αναφορικά με το ύψος της ζημιάς για το Δημόσιο (2 δις ευρώ), την οποία χαρακτήρισε ασύμμετρη ως προς τις συνολικές αποζημιώσεις τις οποίες έχει καταβάλει η εταιρεία παγκοσμίως (1,7 δις ευρώ). Το γεγονός αυτό δημιούργησε περίεργους συνειρμούς.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι ο Γιάννης Στουρνάρας, ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ, είχε βραβεύσει τον φυγόδικο για το σκάνδαλο με τα μαύρα ταμεία της SIEMENS Μιχάλη Χριστοφοράκο. Για την ιστορία πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο γερμανόφιλος υπουργός οικονομικών είχε υπογράψει την επονείδιστη συμφωνία εξωδικαστικού συμβιβασμού με τον αμαρτωλό γερμανικό κολοσσό SIEMENS παραμονές του ταξιδιού του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρα στο Βερολίνο και της συνάντησης που είχε με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Η φιλογερμανική στάση του Γιάννη Στουρνάρα εξόργισε τους προηγούμενους μήνες και τους Αμερικανούς, όπως είχε αποκαλύψει στο Periodista αμερικανική πηγή, όταν δεν είχε προσέλθει στην ετήσια σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο Τόκυο της Ιαπωνίας, κάτι το οποίο είχαν πράξει όλοι οι προκάτοχοί του στο υπουργείο Οικονομικών.

Στο δια ταύτα και ... «με το στανιό»

Το 1917 ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ Λένιν έγραφε στην Πράβδα: «Πίεσαν την Ελλάδα με την πείνα. Την αποκλείσανε τα πολεμικά των Αγγλογάλλων και Ρώσων Ιμπεριαλιστών. Την Ελλάδα την άφησαν χωρίς ψωμί. Οι πολιτισμένοι Ιμπεριαλιστές της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και λοιποί, βασάνισαν με την πείνα μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό, για να τον εξαναγκάσουν με την πείνα να αλλάξει πολιτική».

Σε εκείνη τη χρονική συγκυρία τα στρατεύματα της Αντάντ είχαν αποκλείσει την Αθήνα εκβιάζοντας και καταδικάζοντας τον πληθυσμό της νότιας Ελλάδας σε πείνα, προκειμένου να ολοκληρωθεί το διαδικαστικό πλαίσιο σταθεροποίησης του Ελευθέριου Βενιζέλου στην εξουσία και της προσχώρησης της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, με το στανιό.

Ομοίως, αυτές οι σημερινές δήθεν «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις, του εκσυγχρονισμού ή νεοφιλελεύθεροι ταγοί, και κυρίως ο κύκλος της Φρανκφούρτης παρασύρουν έναν ολόκληρο λαό εδώ και χρόνια στην απόλυτη καταστροφή για να ικανοποιήσουν πρωτίστως τους εντολείς τους και δευτερευόντως τις εμμονές τους. Στην Ιταλία ο Μάριο Μόντι, της ίδιας συνομοταξίας, παρότι ολοκληρώθηκε η θητεία του στην πρωθυπουργία παραμένει στο πολιτικό "παιχνίδι" για να παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις. Ενδιαφέρεται για την πολιτική; Όχι. Το ενδιαφέρον του εστιάζεται στο να προχωρήσει το λαοκτόνο πρόγραμμα και για την Ιταλία. Όπως και στην Ελλάδα, με το στανιό.