Κακόγουστα λογοπαίγνια με την "απελευθέρωση"

Έχω γράψει εδώ και καιρό, σχετικά με την ΔΕΗ, ότι η "απελευθέρωση" είναι το τέλος της, αφού η "Ευρωπαϊκή" "απελευθέρωση" σημαίνει και σαλαμοποίηση, και, με σαλαμοποίηση, η ΔΕΗ (ή μάλλον τα κομματάκια της) θα είναι πολύ πιο δύσκολο να χρηματοδοτηθούν, επομένως επενδύσεις τέλος, και τα σαλαμάκια της ΔΕΗ θα καταλήξουν σε μεγαλύτερες "Ευρωπαϊκές" εταιρίες ηλεκτροπαραγωγής, και τέρμα το διάλειμμα, και μέσα τα κεφάλια. Αυτή η "απελευθέρωση" ευνοεί τα ...μονοπώλια. Και η ΔΕΗ ήταν μονοπώλιο, αλλά είχε, έστω και α λα γκρεκ, πολιτικό έλεγχο και, εξ ορισμού, κοινωνικές ευαισθησίες.  Το ιδιωτικό μονοπώλιο, σε χώρα ή χώρες χωρίς καθεστώς πραγματικών Ρυθμιστικών Αρχών, είναι πραγματικό μονοπώλιο, και ό,τι θέλει κάνει. Νεοφεουδαρχία.

Έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση ότι η λεγόμενη "απελευθέρωση" της ηλεκτροπαραγωγής δυσχεραίνει και την κατασκευή πυρηνικών αφού ούτε οι καν οι μεγάλοι ηλεκτροπαραγωγοί δεν μπορούν να αντέξουν το χρηματοοικονομικό ρίσκο που απορρέει από καθυστερήσεις κατά την κατασκευή, αλλαγές σε ζήτηση κλπ, παρά μόνο οι πολύ μεγάλοι, και κατά προτίμηση κρατικοί, ή ημικρατικοί. Αυτή η "απελευθέρωση" εξυπηρετεί και το λόμπυ του αερίου.

Επειδή έχω περάσει πολλά χρόνια δηλώνοντας "φιλελεύθερος", σάς ορκίζομαι ότι αυτές οι "απελευθερώσεις" δεν έχουν σχέση με φιλελεύθερη οικονομική προσέγγιση. Οι φιλελεύθεροι απεχθάνονται τα μονοπώλια, ιδίως αυτά που διορίζουν τους πολιτικούς ή ρυθμιστικούς τους "προϊστάμενους".

Δεν είναι η πρώτη φορά που η "απελευθέρωση" έχει παραπλανητικές ερμηνείες... Και για να μην ξεχνάτε, και η "προστασία του περιβάλλοντος" είναι σε αυτό το μήκος κύματος, αφού μόνο οι μεγάλοι και οι πλούσιοι μπορούν να ανταπεξέλθουν στους περιβαλλοντικούς κανονισμούς.  Πατέντα της δεκαετίας του '60 για να εδραιωθούν κάτι πολύ μεγάλες εταιρίες χημικών.

Εδώ, θα δείτε τους νέους φεουδάρχες σας (στις Ευρωπαϊκές εταιρίες, παρακαλώ)