Το πρόβλημα με την λέξη "αντιμνημονιακός" και λοιπά stream of consciousness

Stream of consciousness: Παράσταση, φαινομενικά αυθόρμητη, ή χωρίς διορθώσεις, και δραματικοί ή κωμικοί μονόλογοι, που παριστάνουν την πρωτογενή εμπειρία του παρουσιαστή.

Δεν διαθέτω εταιρία δημοσκοπήσεων, αλλά εικάζω ότι οι 9 στους 10 Έλληνες που δεν τους αρέσει το Μνημόνιο, και είναι, επομένως, "αντιμνημονιακοί", βασικά δεν τους αρέσει η συνεπαγόμενη ανέχεια, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η φτώχεια, τα χαμένα όνειρα, το ξεβόλεμα -- ανάλογα πού βρίσκεται ο καθένας.  Δηλαδή, η κατάργηση το κράτους πρόνοιας, ή του νεοελλαδικού σοσιαλισμού (αναλόγως πολιτικών πεποιθήσεων)

Ο ένας στους 10 μπορεί να ενοχλείται με την απώλεια αυτοδιάθεσης ή εθνικής κυριαρχίας, με την υποταγή σε ξένα κέντρα εξουσίας, την "φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση", την εκχώρηση του Ελληνικού Κεφαλαίου (ιδιωτικού ή δημόσιου) σε ξένους κλπ.

Και πάμε σε άλλο παιχνίδι με τις λέξεις:  "Αριστερός" και "δεξιός".  Δεν ξέρω εγώ από αυτά, αλλά πιθανές ερμηνείες αυτών των λέξεων, σε τυχαία σειρά, είναι (1) στον τρόπο διαχείρισης του "εθνικού" κεφαλαίου, (2) στον τρόπο διαχείρισης του κεφαλαίου διεθνώς (αυτό το "διεθνές" είναι μάλλον κατάλοιπο της τέως Σοβιετικής αυτοκρατορίας. Και άντε να ξεχωρίσεις εάν το μείζον είναι το "εθνικό" έναντι "διεθνούς", ή ο τρόπος διαχείρισης, ή εάν προτιμάς τον διεθνή σοσιαλισμό, ή τις διεθνοποιημένες αγορές, και άντε να ξεχωρίσεις τις ελεύθερες αγορές (εάν υπάρχουν) από τις ...μερκαντιλιστικές.  Μύλος.

Τα λόγια όμως είναι φτώχεια, και αναλλωνόμαστε σε λόγια και ψευτοακαδημαϊκές αναλύσεις περί αναπόφευκτης διεθνοποίησης, και συγκριτικών πλεονεκτημάτων, και του (πραγματικού) διλήμματος "ισότης" έναντι "αποτελεσματικότητος", και έχουμε και την ψευδαίσθηση ότι τα πολιτικά μας κόμματα αποτελούν και έκφραση πραγματικών επιλογών στα θέματα αυτά, κάτι που νομίζω δεν ισχύει.

Σήμερα, στην Ελλάδα, η πρωτογενής αγροτική παραγωγή είναι, ακόμα, σε ντόπια χέρια -- αλλά φοβάμαι ότι όχι για πολύ, αλλά καλά και τα τούρκικα.  Ο έλεγχος της διανομής βασικά ελέγχεται από ξένους (τα περισσότερα σουπερμάρκετ...). Τα μεταλλευτικά παίζονται, αλλά και εκεί ακόμα που υπάρχει ψευδαίσθηση εντοπιότητας, ο έλεγχος είναι από τον ...πελάτη. Ποιός κάνει κουμάντο π.χ. στην Λάρκο;  Η Λάρκο; Οι τράπεζες;΄Ή η ...Κρουπ; Ή οι Οικολόγοι (που εκτιμώ ότι δουλεύουν για την τελευταία); Υδρογονάνθρακες; Έχουμε;  Δεν έχουμε; Θα έχουμε;  Ρούχα και τέτοια; 早上好，你怎麼樣?  Για την βιομηχανία... τι να λέμε;   Από τον κακό βιομήχανο που απομυζά τον ιδρώτα του εργάτη, μέχρι τον βιομήχανο (και πέρασαν αρκετοί) που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα χαρακτηριστικά της οικογενειακής επιχείρησης, που ενώ υπήρξε δυνατό σημείο κατά καιρούς, υπήρξε και η αχίλλειος πτέρνα σε άλλους καιρούς. Αλλά το βασικό της πρόβλημα παραμένει η εταιρική φορολογία και η ενέργεια, νομίζω, συν το περιβάλλον των ευρωκανονισμών που βασικό στόχο έχει την διάλυση της εθνικής δραστηριότητας, και την συγκέντρωση και έλεγχο των πάντων από κάποια κεντροευρωπαϊκή μητρόπολη.

Γιατί πίσω από όλα τα ακαδημαϊκά, και τις αναλύσεις και ερμηνείες, όλο το πρόβλημα, για μένα, έγκειται στο ότι αποκτήσαμε κάποια εθνική υπόσταση, και στα θέματα Κεφαλαίου, βασικά με τον Ψυχρό (και προ-Ψυχρό)  Πόλεμο που ξεκίνησε όταν η Ρωσία άρχισε να κουνιέται είτε από την περίοδο των Ρωσοτουρκικών πολέμων, είτε από το 1917, και από το 1990 ή έχασε λόγο ύπαρξης, ή μετετράπη σε νέο Εθνικό Διχασμό. Ή είναι νέος Εμφύλιος; Ή κουβαλάμε τον ίδιο παραλογισμό του Εμφυλίου που με ξένη βοήθεια συμμάχησαν κατασκευασμένοι αντίπαλοι μεταξύ τους για πρόσκαιρο κοινό εχθρό, και μετά όταν άλλαξε ο κοινός εχθρός, άρχισαν πάλι να τρώγονται μεταξύ τους.

Αλλά πίσω στο "μνημονιακός - αντιμνημονιακός". Οι λέξεις εμπεριέχουν την προκατασκευασμένη σύγχυση και αδυναμία να καταλάβουν οι πολλοί τι πραγματικά θέλουν. Με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται η διάλυση που ξεκίνησε... πότε ξεκίνησε η διάλυση;  Το 2008;  Το 2000;  Το 1990; Το 1981;   Το 1974;  Το 1967;  Το 1965; Το 1945;  Το 1768; κλπ. κλπ.

Και εάν δεν είμαι σίγουρος για το πότε ξεκίνησε η διάλυση, άντε να καταλάβω πώς θα τελειώσει...  Για την ώρα είμαστε σε φάση φαινομενικά ειρηνικής, αλλά αδιαπραγμάτευτα τελεσίδικης διάλυσης. Μακάρι να ήξερα και τι θα προκύψει. Δηλαδή, το βλέπω τι θα προκύψει, αλλά να ήξερα και σε τι νόμισμα θα είναι...

Εάν άλλαζα ένα μόνο πράγμα από την Ιστορία μας μετά το 1974, θα άλλαζα την αποδοχή του ευρώ σαν νόμισμα.