Η επικείμενη και αναπόφευκτη (σε Καρτεσιανό σύστημα) διαίρεση με το μηδέν

http://www.welt.de/wirtschaft/article124948797/Die-Euro-Krise-ist-nicht-tot-sie-ist-nur-betaeubt.html

 

 Ναι, καταλαβαίνω την θεωρητική (και μη ...Καρτεσιανή) μετάλλαξη του χρέους σε ...μόνιμο χρέος. Αλλά στο χωριό μου με έμαθαν δύο πράγματα:

1) Το χρέος, από μόνο του δεν έχει σημασία, σημασία έχει η σχέση ΑΕΠ προς χρέος. Αυξανόμενο χρέος με πτωτικό ΑΕΠ μοιάζει όλο και περισσότερο με διαίρεση με το μηδέν.

2) Όταν το χρέος γίνεται "μόνιμο", πχ ...πολυετές, δεν είναι debt, είναι equity. Αφού τους χρωστάμε, και δεν το καταλάβαμε τι έπρεπε να κάνουμε το 2001, ή το 2008, ή το 2010, θα τους ανήκουμε.

Βέβαια, ο Descartes (αυτός του Καρτεσιανού συστήματος) ήταν την εποχή του Διαφωτισμού. Δεν θα έλεγα ότι διακατεχόμαστε από Διαφωτισμό, αλλά μπορεί να φταίει το ...Κλίμα.  Το να ανήκουμε σε κάποιον δεν μου ακούγεται, πάντως, πολύ ...Καρτεσιανό.