Προσδοκίες

Παριστάναμε ότι "τα καταφέραμε"

Και η Τρόϊκα παρίστανε ότι "τα καταφέραμε"

Μέχρι που μερικοί το πίστεψαν κιόλας...

Και μάς θύμισαν την πραγματικότητα...

(διασκευή από τον a. thymosophus)

Καλή είναι η Θεωρία των Προσδοκιών, αλλά η πραγματικότητα είναι απλή και αδυσώπητη, από τουλάχιστον τον Μάρτιο του 2000. Φτιάξαμε (με λίγο λάδωμα από τους σημερινούς πιστωτές μας και με την εγκληματική συνδρομή της δήθεν Τράπεζας της δήθεν Ελλάδος) μια φούσκα. Η φούσκα χρηματοδοτήθηκε από εύκολα δανεικά σε σκληρό νόμισμα και καταναλώθηκε σε μη παραγωγικές καραμέλες και μηχανισμούς δέσμευσης σε ανελαστικές πληρωμές. Τα δάνεια έγιναν ενυπόθηκα, ελέω ΓΑΠ, το 2010. Δεν είναι η πρώτη φορά που την πατάμε σαν αγράμματα λαμόγια (που δυστυχώς είμαστε, ελέω Μέγκα Τσάνελ, Σκάϊ και λοιπών παπαγάλων). Τις προηγούμενες φορές την γλυτώσαμε από Παγκόσμιους Πολέμους. Η Γερμανία υπάρχει σήμερα μόνο επειδή της διαγράφηκαν τα χρέη μετά τον Β' Παγκόσμιο (να' ναι καλά οι Ρώσοι, όπως να 'ναι καλά οι Μπολσεβίκοι του 1917 που την γλύτωσαν και στον Α' ΠΠ). Φυσικά και είναι αισχρά δυσάρεστοι οι Π.Π., η γεωγραφία δεν έχει αλλάξει, και η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επιμένει. Θα μου πείτε ότι πριν την "Αγία" ήταν σκέτα η "Ρωμαϊκή".

Το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο. Η λογιστική, όσο δημιουργική και να είναι, δεν λύνει το θέμα "μη εξυπηρετήσιμου χρέους. Η εκκαθάριση εν λειτουργία είναι δόκιμος όρος και σε αυτήν βρισκόμαστε.  Δεν υπάρχουν ευχάριστες ή "γραμμικές" λύσεις. Η διαπραγματευτική μας θέση είναι χειρότερη από αυτήν του 2010, ή αυτήν του 2008, ή αυτήν του 2001.

Θα μου πείτε... "η ζωή συνεχίζεται"... Θα σας πω ότι όσο είμαστε κλεισμένοι σε αυταπάτες είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο... Που είμαστε, ούτως ή άλλως, αλλά είναι και το θέμα των ψευδαισθήσεων... Και των προσδοκιών... Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος... Τόσο λογικό (και πότε μας προέκυψε αυτό; Μα στην αρχή του Μεσαίωνα... Κάτι σαν την Διάσκεψη του Ρίο του 1993...)