Επέτειος ελληνικών αδυναμιών

https://sarantakos.wordpress.com/2015/07/17/mpost50-18/
Τα Ιουλιανά του 1920
Όσα αποσιωπούν για τα Ιουλιανά του 1965
Αποστασία 1965
Ιουλιανά 1974

θέλομεν νέους σοβαρούς δια μερικά ημέρας
ήτοι γκαρσόνια πρόθυμα κε πρόθυμους λαντζέρας.
Είνε ορέον μαγαζί, δια κόσμον αστικόν
κι ανοίξαμε προσορινώς ος δοκιμαστικόν.
Θα δίδονται αι εντολαί απ της Αβλής το βάθος
κι εσείς τυφλώς θα τρέχετε χωρίς να γίνη λάθος.
Το Κέντρον είναι πλούσιον, έχει κε ποληθρόνας,
μόνον δησκολεβόμεθα λίγον με τους θαμόνας.
είνε πολύ ιδιότροποι κι όλοι τους αντιλέγουν
κε μας ζητούν το φαγιτόν οι ίδιοι να διαλέγουν
κε ο καθένας δηστηχώς αξίοσιν εγείριε
και δησφορεί δια τον μενού που στέλνουν οι μαγήροι
Αλά κι αφτό το λύσαμε χορίς διοχογνομίας
με κλήσιν λίγων αντλιώ κε μιας αστηνομίας.
Προσωρινώς κρατούμεθα με τον εν λόγω τρόπον
κι έχομεν ομαλότητα κε πάφσιν των εκτρόπων.
Το νέο μικρομάγαζον δια τούτο επιχαίρει:
Δεν επιτρέπει τσιμουδιά σ εκείνα που πρσφέρει

Η νεοελληνική (και όχι μόνο) Ιστορία είναι (μάλλον) προϊόν της γεωγραφικής της θέσης σε διάφορες γεωπολιτικές κόντρες, είτε είναι το Μεγάλο Παιχνίδι, είτε ο Ψυχρός Πόλεμος.

Η ίδρυσή μας το 1830 ήταν προϊόν του Μεγάλου Παιχνιδιού,  όπως αυτό διαμορφώθηκε από, ή με, τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους.  Ο Δραγούμης ήταν θύμα του Μεγάλου Παιχνιδιού.  Τα Ιουλιανά του 1965 και του ...1974, μάλλον έκφραση του Ψυχρού Πολέμου (που και αυτός είναι έκφραση του Μεγάλου Παιχνιδιού.

Το Μεγάλο Παιχνίδι υπάρχει σαν λήμμα Great Game, αν ενδιαφέρεστε έχω μαζέψει και εγώ κάτι σκόρπια. Αναφέρεται σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά είναι και αυτό προϊόν γεωγραφίας και συσχετισμού δυνάμεων.  Μέχρι το 1918, ή το 1945, το Παιχνίδι είχε ενδωευρωπαϊκούς ατέλειωτους  καυγάδες, με την Ρωσία κάπου δίπλα. Τώρα φυσικά έχουν μπει στην άσκηση και οι ΗΠΑ και, από το 1972, και η Κίνα.  Η γεωγραφία δεν αλλάζει, οι συσχετισμοί αλλάζουν και αυτό έχει σαν συνέπεια το μπρος-πίσω, ανατολικά-δυτικά και εμείς πάνω σ' έναν από τους δρόμους.

Εμείς υποφέρουμε επειδή οι διάφοροι Μεγάλοι ευχαρίστως εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες μας:  1) Την κακή συνήθεια να έχουμε μαυραγορίτες ολιγάρχες για άρχουσα τάξη, και 2) την κάκιστη συνήθεια να εγείρουν αξιώσεις για φαγητό οι "ιδιότροποι" του Μποστ.

Επειδή στην Ελλάδα ψάχνουμε πάντα για υπαρξιακά μοντέλα διαχείρισης (και πάντα αναρωτιόμαστε "με ποιον είναι αυτός;"), εγώ είμαι με τον ...Porter του 1947.

Γιατί απέτυχαν οι απόψεις του Porter;  Οι ολιγάρχες (με τους εκάστοτε σπόνσορές τους) διαχρονικά ποτέ δεν κατάφεραν να τα βρουν, ή να διαχειριστούν, τους "ιδιότροπους" -- και πάντα βρίσκεται σπόνσορας και για τους "ιδιότροπους".

Ο Porter είναι, τώρα, ουτοπία. Τώρα είμαστε σε νεοφεουδαρχική Κατοχή, όχι πολύ διαφορετική από αυτή του 1204, και να θυμίσω ότι κατά μια άποψη, τους Σταυροφόρους τους έφερε στην Κωνσταντινούπολη ο Αλέξιος ο 4ος  Άγγελος.  Και εμείς, θα αναρωτιόμαστε εάν πρέπει να ξεφορτωθούμε τους ολιγάρχες μας, ή να βρούμε καινούργιους και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μας ρωτήσουν.