Τέλος συλλεκτικού κομματιού

 

Αν ήξερα ότι η IBM θα το έκλεινε το μαγαζάκι με τα PC και θα γινόταν Lenovo, θα το πρόσεχα πιο πολύ, θα το χρησιμοποιούσα μόνο για να μην αυτοξεχνιέται, και μόνο σε μέρη χωρίς σκόνη (μα τι σκόνη μαζεύουν μέσα τα άτιμα...)

 

Αλλά αυτό ήταν, τέλειωσε, ήθελα να ρίξω μια ματιά μέσα, μην τύχει και αφήσω τίποτα προσωπικά δεδομένα.

 

Και όλα ξεκίνησαν από το  0 + 0 = 0,  0 + 1 = 1,  1 + 1 = 1,  0 x 1 = 0,  1 x 1 = 1,  αν και μάλλον ξεκίνησε πιο παλιά, όταν χρησιμοποιήθηκαν ...διάτρητες καρτέλες στην κλωστοϋφαντουργία, που και αυτό μάλλον πάει πιο πίσω, στους οδοντωτούς τροχούς.  Μέχρι τα VLSI.

 

Αλλά η επανάσταση ήταν όταν όλα τα παραπάνω συνάντησαν το τηλέφωνο, και λίγο αργότερα καταργήθηκαν τα ακουστικά μόντεμ.  Και, τσουπ, να εικόνες, να λόγια, να ιστολόγια και ποιος ξέρει ακόμα τι,  σε άλλα 30-40 χρόνια.

Έχω παίξει με τον LGP-30, τον GE-600, και τον PDP-7.  Τσακώθηκα με κάποιον προϊστάμενο IT που επέμενε ότι τα PC έπρεπε να είναι στο ...computer room.  "Τι λες βρε μάστορα", του είχα πει, "αυτό είναι γραφομηχανή, αριθμομηχανή...  Πρέπει να είναι στο γραφείο μου".   Και που να φανταστώ ότι από το Pac-man, ο κόσμος θα προσπαθούσε να λύσει τις μεταφυσικές του ανησυχίες  στο facebook...  Και από το Visicalc (που αντικατέστησε τα HP 41CV που είχαν ήδη αντικαταστήσει τους ...λογαριθμικούς πίνακες)  θα καταλήγαμε στο να μην ξέρουμε την ...προπαίδεια.  Και που να φανταστώ ότι δεν θα υπήρχαν πια IBM PC...

Μπα... θα το πετάξω, κι ας έχω τύψεις. Θα κρατήσω μόνο τον σκληρό (που είναι Hitachi made in Thailand), αν και σε λίγα χρόνια θα έχει απομαγνητιστεί κι αυτός...