Θα πατήσουμε ποτέ στα πόδια μας;

Κατά μία εκτίμηση, κάθε εργαζόμενος στην Ελλάδα στηρίζει 6 (έξη) μη-εργαζόμενους (που δεν είναι μέλη της οικογένειάς του).  Αυτός είναι ένας τρόπος να πει κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη ανεργία.

Η φρίκη είναι σε αυτούς τους φουκαράδες που κάθε ένας τους στηρίζει άλλους 6 φουκαράδες, πολλοί είναι ήδη ...Δημόσιοι Υπάλληλοι!

Ή, άλλος ένας τρόπος να πει κανείς ότι ή ότι οι μόνοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα θα είναι οσονούπω οι ...Δημόσιοι Υπάλληλοι -  μια άλλη μορφή επιδοτούμενης ανεργίας ή αεργίας, κατά διαβολική σύμπτωση οι μόνοι που ασχολούνται με τις εκλογές πολιτικών κομμάτων (κάθε χρώματος και "ιδεολογίας").

Και μην μου πείτε ότι από το 1981 και μετά έχουν αυξηθεί οι υπηρεσίες του Δημοσίου γιατί, με συγχωρείτε, θα κάνω εμετό. Το μόνο που έχει αυξηθεί είναι οι ...Δημοκράτες ψηφοφόροι. Που επειδή δεν μπορούν να ζήσουν, κατά τα πρότυπα, από τον μισθό τους, κατά κανόνα αρπάζουν ό,τι λάχει,  είτε από το περαστικό, είτε από την Διαπλοκή που βασικά ζει από το Δημόσιο και τους υπαλλήλους του (και συγγνώμη αν θίγω τις εξαιρέσεις).

Μια άλλη ανατριχιαστική στατιστική είναι ότι ενώ υπάρχει ακόμα κάποια οικονομική δραστηριότητα, το 10% αυτού του ΑΕΠ πάει σε συντάξεις. Θα μου πείτε ότι αυτά τα λέει ο κακός του κακού ΔΝΤ... Πράγματι. Και λέει ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη, το 2,5% του ΑΕΠ πάει σε συντάξεις. Ή λέει ότι η Ελλάδα δίνει περίπου ...Γερμανικές συντάξεις, όταν η Γερμανία είναι κάπως πολύ πιο πλούσια από την Ελλάδα.   Έχω πλήρη επίγνωση του τι σημαίνει χαμηλή σύνταξη, αφού πρόλαβα συντάξεις πριν την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου (του αλήτη που μάς έβαλε στο τριπάκι των παροχών και της "Δημοκρατίας" με κλεμμένα, με δανεικά, με τυπωμένα, και με λεφτά τρίτων -- και άντε να ξεμάθει το υποζύγιο ή να επιστρέψει στην προ 1981 εποχή).

Θα μου πείτε είναι όλα ταξικά, και φταίει ο καπιταλισμός.  Αυτό είναι ποίημα που δεν πουλάει από το 1990 και μετά.  Αυτό που φταίει είναι ότι οι ψηφοφόροι που φτιάχτηκαν επί Ανδρέα, ψηφίζουν αποκλειστικά αυτούς που τους ταΐζουν για να υπάρχουν και ο πιο εύκολος τροφοδότης υπήρξε αυτός που δάνειζε, σε σκληρό νόμισμα, για να καταναλώνουμε, δρόμους, αεροδρόμια, γέφυρες, και εισαγόμενες οικιακές συσκευές.  Αν και η νοοτροπία είναι ίσως παλαιότερη... Μ.όνο που ...παλαιότερα, δεν είμαστε κλειδωμένοι σε σκληρό νόμισμα και οι ...αυτοϊκανοποιήσεις σταματούσαν αυτόματα.

ΟΚ, αυτά είναι παρελθόν.  Τώρα τι κάνουμε;  Η λογική απάντηση είναι

1) Κοβόμαστε και ραβόμαστε στα μέτρα μας

2) Ζητάμε ...ρύθμιση χρεών. Διαγραφή είναι, αλλά ας την πούμε ρύθμιση.

3) Κοιτάμε στις τσέπες μας για Κεφάλαιο για την επόμενη μέρα. Τα μερίσματα από το ντόπιο Κεφάλαιο μπορεί και να μείνουν λιγάκι εδώ, τα μερίσματα από το ξένο Κεφάλαιο θα φύγουν 100% έξω.  Προτιμάτε λαϊκό Κεφάλαιο; Εμπρός παιδιά, κοιτάξτε τις τσέπες σας.  Άδικο, ξέρω, δεν έχετε, για τα τελευταία 35 χρόνια, η αποταμίευση και το νοικοκυριό, δεν είναι της μόδας.  Θέλετε κάποιου άλλου το Κεφάλαιο για σεφτέ.  Κι εγώ θέλω.  Μια ματιά γύρω σας... Το ντόπιο Κεφάλαιο είναι υπό διωγμό, το λαϊκό ...δεν υπάρχει, άρα καλά μάς πάνε...

Αυτοί που θα διαγράψουν, προτιμούν να μην διαγράψουν. Προτιμούν να μας δώσουν βότσαλα, να μάς πάρουν ότι κουνιέται ή βγάζει λεφτά... Αυτή είναι η εκκαθάριση εν λειτουργία. Και το πετυχαίνουν επειδή εκβιάζουν με την ρευστότητα (τις παροχές πουλάκια μου...)

Αυτοί που επιμένουν σε διαγραφή παράλληλα με κόψιμο και ράψιμο, για βιωσιμότητα είναι οι κακοί της παρέας.  Αυτούς τους βρίζουν και οι αποδέκτες των παροχών, και αυτοί που εκβιάζουν με ρευστότητα και δεν έχουν καμία όρεξη να διαγράψουν.

Να διαβάσετε την ανάρτηση του κακού Thomsen. Να την διαβάσετε (και μεταφράζεται αυτόματα αν θέλετε).  Ultimately a program must add up: the combination of reforms plus debt relief must give us and the international community reasonable assurances that by the end of Greece’s next program, after almost a decade of dependence on European and IMF assistance, Greece will finally be able to stand on its own.  Στο τέλος, το πρόγραμμα πρέπει να βγαίνει:  Ο συνδυασμός διαθρωτικών αλλαγών και διαγραφής χρέους πρέπει να δώσει σε εμάς και στην διεθνή κοινότητα εύλογη διασφάλιση ότι στο τέλος η Ελλάδα, μετά από 10 χρόνια εξάρτησης από Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, θα μπορέσει τελικά να σταθεί στα πόδια της. 

Θα μπορέσει; Κάν΄τε σενάρια...