Nέα Γιάλτα και Νέα Τάξη

Εδώ και καιρό τριγυρνώ γύρω από το ερώτημα «ποιος κάνει τι σε ποιόν;» και, χώρια τα προεκλογικά άγχη, από αυτά που ακούω και διαβάζω, δεν είμαι ο μόνος. Ρωτάω. δηλαδή, «αν κάποιος τρίτος έχει βάλει το χεράκι του, σε αυτά που περνάμε, ποιος είναι αυτός ο τρίτος»; Χωρίς φυσικά να αποποιούμαι των δικών μας συλλογικών ευθυνών, αν βέβαια είχαμε ποτέ δικαίωμα επιλογής στα θέματα αυτά…

Και το ρωτάω αυτό σε συνέχεια άρθρου που διάβασα στο Ποντίκι πριν λίγες μέρες, και σε ιστοσελίδα με θέμα την Νέα Τάξη, λίγο παλαιότερα.


Με την θεωρία του «ποιος ωφελείται;» σε επιχειρηματικό επίπεδο είναι σαφώς η «Ευρώπη», ή 90% Γερμανία και Γαλλία, και 10% οι λοιποί: Σε αυτούς χρωστάμε, αυτοί μας πουλάνε την «πλεονάζουσα βιομηχανική παραγωγή τους», αυτοί, από το 1990 και μετά, έχουν αποκτήσει τον έλεγχο σχεδόν κάθε πτυχής της οικονομικής μας ζωής. Από σουπερμάρκετ μέχρι είδη κιγκαλερίας και τηλέφωνα, και, οσονούπω, νερό και ρεύμα (και σκουπίδια).

Και δεν νομίζω, πλέον, ότι αυτό προέκυψε ξαφνικά, επί Σημίτη, ή επί Μητσοτάκη, αυτό προέκυψε από τις αποτυχίες του Ελληνικού Κεφαλαίου στα τέλη της 10ετίας του ’60. Παλιές ιστορίες, αλλά το «γιατί απέτυχε το μεταπολεμικό Ελληνικό κεφάλαιο;» είναι, για μένα, βασικό ερώτημα, που κάποια στιγμή, θέλει απάντηση.

Ωστόσο, η υπόθεση εργασίας για το ποιος κάνει τι σε ποιόν, και ποιος ωφελείται, σήμερα, νομίζω, φαίνεται: Aπό το 1990 και μετά, υπάρχει μια νέα Γιάλτα, ή ένα νέο Potsdam, μεταξύ των δύο παικτών που επεκράτησαν του Ψυχρού Πολέμου, φυσικά υπό τον «ισχυρότερο», αλλά μάλλον με φροντίδα, να «διορθωθούν προηγούμενες αδικίες» σε βάρος των Γερμανών, ώστε οι Γερμανοί να μην «υποφέρουν» όπως παλαιότερα με την «επαχθή» συνθήκη των Βερσαλλιών.

Σε αυτή τη νέα Γιάλτα, οι Αμερικανοί κρατούν για πάρτη τους αυτά που είναι ζωτικής σημασίας για αυτούς, και οι Γερμανοί ξαναπαίρνουν τον ζωτικό τους χώρο. Η κατά τα άλλα ανεξήγητη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πιστεύω, ότι ήταν μέρος της συμφωνίας. Φυσικά, αυτή η μοιρασιά δεν είναι στατική, γιατί όσο οι δύο αυτοί έχουν συμφέρον να μην ξαναγίνει άλλος ένας Παγκόσμιος Πόλεμος, άλλο τόσο έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα στα επίμαχα σημεία είτε είναι οι χώρες ανάμεσα στην Γερμανία και την Ρωσία, είτε είναι στην Μέση Ανατολή, είτε είναι στις σχέσεις με την Κίνα, είτε είναι στο πρόβλημα που είχαν και το …1900, στις …ισοτιμίες!

Έτσι, νομίζω ότι έχω δίκιο που γκρινιάζω ότι βλέπω παντού «Γερμανούς» (σε αυτούς ανήκουμε), έχουν δίκιο αυτοί που γκρινιάζουν ότι βλέπουν Αμερικάνους (αυτοί μας έδωσαν; -- βάζω ερωτηματικό), κάποιο δίκιο έχουν όσοι βλέπουν Ρώσους (ο κοινός μπαμπούλας Γερμανών και Αμερικάνων), αλλά, επιμένω, Γερμανούς βλέπω. Αυτοί έχουν και δημιουργούν το πρόβλημα, αυτοί φοβούνται τους Ρώσους, αυτοί τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, αυτοί γκρινιάζουν που οι Αγγλοσάξονες έχουν αυτοκρατορίες και αυτοί δεν έχουν… Επομένως, φταίνε οι …Άγγλοι!


Τον «αντιαμερικανισμό» των Ελλήνων την δεκαετία του ’60, άντε, να τον καταλάβω. Το 2000 ήταν 40 χρόνια αργότερα. Από το ’60 τον κουβαλάμε τον αντιαμερικανισμό; Ή μήπως μας καλλιεργήθηκε και τόσο δα λιγάκι; Γιατί, αν κανένα από τα παιδιά στον δρόμο, που γεννήθηκαν το 1990, έχει ιδέα τι γινόταν το 1960, ή τι σημασία είχε η εικονιζόμενη χειραψία, εγώ να αρχίσω να γράφω για κυνήγι και ψάρεμα. Και συγγνώμη αν λέω τα προφανή, αλλά τώρα τα βλέπω μπροστά μου... προσπαθώντας να καταλάβω ποιός άθλιος έχει λυσσάξει με τα ...Πράσινα. (Aυτός που ανακάλυψε το Πράσινο Κόμμα σαν μοχλό πίεσης;)
Το πρώτο απόκομμα, το βρήκα εδώ