Από τους Βίκινγκς στους Αζτέκους

Έγραψα χτες, ότι η επιδημία πανώλης τον 14ο αιώνα σκότωσε πάνω από το 1/3 του Ευρωπαϊκού πληθυσμού και το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όχι ότι ξέρουμε 100% τι έγινε εκείνη την περίοδο, αλλά φαίνεται ότι όλος πλανήτης ήταν σε φάση φάση έντονων κλιματικών αλλαγών μεταξύ 950 και 1250 μ.Χ., που στην Βόρεια Ευρώπη και τον Ατλαντικό ήταν παρατεταμένη …θέρμανση (και τότε πήγαν οι Βίκινγκς ταξείδι στην Γροιλανδία, και την βρήκαν καταπράσινη, χωρίς πάγους και τέτοια. Την περίοδο αυτή, ακολούθησε ο μίνι παγετώνας που κράτησε (κατά μερικούς) από το 1250 μέχρι τον 19ο αιώνα.


Οι συνέπειες ήταν πιο τραγικές στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, τον 16ο αιώνα, από το 1520, έως το 1578, οπότε και πέθανε το 80% των Αζτέκων. Οι Αζτέκοι, εκτός από ότι τους κατέκτησαν οι Ισπανοί, εκτός από το ότι δεν είχαν ανοσία στις περίεργες Ευρωπαϊκές αρρώστιες, είχαν την ατυχία να αναγκαστούν να πάνε από ατομική γεωργία σε ομαδική, βιομηχανοποιημένη γεωργία. Για μεγαλύτερη ακόμα ατυχία είχαν παρατεταμένες ξηρασίες, που τις ακολουθούσαν έντονες βροχοπτώσεις. Στις ξηρασίες, εξαφανιζόταν τα ποντίκια, με τις βροχές όμως ξαναγέμιζε ο κόσμος, και τα ποντίκια ήταν φορείς ενός επικίνδυνου ιού, που στις στριμωγμένες φάρμες άρχισαν να μεταδίδουν σε ανθρώπους, όλο και κάποια μετάλλαξη θα έκανε ο ιός και άρχισε να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, και έτσι πέθαναν οι περισσότεροι Αζτέκοι.


Φυσικά και υπάρχει κλιματολογική πτυχή... Η κυκλοφορία των ωκεανών κάπως συνδέεται με την κυκλοφορία της ατμόσφαιρας, και ο Ειρηνικός και ο Ατλαντικός μας δίνουν περιοδικά φαινόμενα, το el nino, την ταλάντωση του Ειρηνικού, και την ταλάντωση του Βορείου Ατλαντικού που επηρεάζουν όχι μόνο την Αμερική (οι ΝΔ ΗΠΑ πάσχουν από κάποια ξηρασία σε αυτή τη φάση), αλλά όλο τον πλανήτη. Και η Ελλάδα έχει περίεργους καιρούς όταν το el nino είναι σε έξαρση... Και δεν είναι μόνο αυτά τα συστήματα, και δεν ταλαντώνονται όλα μαζί, αλλά που και που συγχρονίζονται και κάνουν τον πλανήτη Γη άνω-κάτω, και εικάζεται ότι σε κάποιον τέτοιο συντονισμό οφείλονται οι παρατεταμένες ξηρασίες στο Μεξικό τον 16ο αιώνα, που βοήθησαν τα ποντικάκια να ξεσαλώσουν μόλις έβρεξε.


Όχι να κάνω τον έξυπνο, αλλά, αν το ψάξει κανείς, ο Πλανήτης Γη, πάντα ήταν σε φάση έντονων κλιματικών αλλαγών. Είτε από τα ρεύματα, είτε από την κλίση ή την τροχιά της Γης, είτε από ηλιακούς κύκλους, είτε από ηφαίστεια, είτε από την τροχιά της Σελήνης. Αλλά μέχρι πρόσφατα, δεν είχαμε τηλεόραση, και απλώς πεθαίναμε, ή από το κρύο, ή από την πείνα, ή την πολλή βροχή, ή την πολλή ξηρασία (από ζέστη, δεν γράφουν τίποτα οι μεσαιωνικοί χρονογράφοι), και πάντα από περίεργους ιούς και βακτήρια.

Ο πραγματικός κίνδυνος από την θέρμανση του πλανήτη είναι ότι, σε αντίθεση με την ψύξη, οι άνθρωποι θα έχουν να φάνε, θα πολλαπλασιάζονται, και, ξαφνικά, ή θα παγώσει το σύστημα, ή κάτι αντίστοιχο και θα πεθάνουμε της πείνας ή από μεταλλαγμένους ιούς. Στην φωτό, στο πλάϊ, η Greenpeace συσκέπτεται με το ΥΠΕΚΑ, του 16ου αιώνα, για την επίλυση του προβλήματος των Αζτέκων.