Follow the money

γράφει ο παγωτατζής

Γιά τόν φίλο Ανώνυμο, που σχολίασε για τίς αντικρουόμενες απόψεις τών οικονομικών PhD καθηγητών,και τα αδιέξοδα ,ελπίζω το παρακάτω να μπορέσει λίγο να βοηθήσει, ώστε να αντιληφθεί ποιό είναι τό διακύβευμα και να κατανοήσει τίς παλινωδίες τού συστήματος.
Θά μου επιτραπεί μιά σύντομη αναδρομή σαν αρχή:

Η επίμονη περιδίνηση στην οποία έχει περιέλθει ο σύγχρονος γραφειο-κρατικός καπιταλισμός έχει καταστήσει, ξανά, επίκαιρο τον John Maynard Keynes και τον πυρήνα της θεωρίας του, για την πτωτική πορεία της συναθροιστικής κατανάλωσης, ως προϊόν των παθογενειών του συστήματος διανομής/κατανομής του εισοδήματος, ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ομάδες που συναρθρώνουν τα κοινωνικά μορφώματα και οι οποίες συμμετέχουν, στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος και για την ανάγκη ανάταξης και επαναφοράς της συναθροιστικής κατανάλωσης/ζήτησης, σε θετικούς ρυθμούς, προκειμένου να επανέλθει η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά.

Η εκτεταμένη χρήση των κεϋνσιανών μεθόδων και πρακτικών, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι τα πράγματα είχαν εισέλθει σε μια τέτοια τροχιά (και όντως είχαν εισέλθει, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980), έτσι ώστε το καπιταλιστικό σύστημα, είχε καταφέρει την αέναη τροφοδότηση της κατανάλωσης, σε τέτοιο σημείο, που να έχει γίνει, περίπου, αδιάφορη, ή άνευ ουσιαστικής σημασίας, η κατανομή του κοινωνικού προϊόντος, ανάμεσα στις εισοδηματικές κατηγορίες του πληθυσμού, αφού τα σύγχρονα μέσα προώθησης της κατανάλωσης (marketing, τεχνικές των πωλήσεων κλπ) εξασφάλιζαν ότι η συνολική κατανάλωση θα είχε μια, περίπου, διαρκή και αδιάπτωτη ανοδική πορεία και θα ήταν το υπόβαθρο, γι' αυτό που ονόμασαν, κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, "αειφόρα ανάπτυξη",(ένα χιλιοειπωμένο σύνθημα-παραμύθι ΚΑΙ τού εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ τού Σημίτη- θυμάστε; Σήμερα οι ίδιοι την ονομάζουν Πράσινη) η οποία θα εξασφάλιζε την ανοδική πορεία της παραγωγής και θα δάμαζε το φαινόμενο των απρόβλεπτων και απότομων διακυμάνσεων του οικονομικού κύκλου, όπως διακήρυσσαν και οι "κορυφές" της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης (από Robert Lucas, μέχρι Alan Greenspan και Ben Bernanke- έχουν σημασία τα ονόματα για να αντιληφθούμε όχι άν πρέπει και σε τί συνθήκες αλλά τό γιατι έγινε τό 2001 και τό 2008 τό QE ή αλλιώς πληθωριστική εκτύπωση , και πού αποσκοπούσε πραγματικά, δλδ στην διευκόλυνση έτι περαιτέρω τού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και όχι τού παραγωγικού ).

Αυτή η πεποίθηση έδωσε ώθηση στην πολιτική της αλματώδους -εκθετικής διεύρυνσης των εισοδηματικών ανισοτήτων, υπέρ των πλουσιότερων τμημάτων του πληθυσμού, η οποία πολιτική καλύφθηκε ιδεολογικά, μέσω της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων ιδεών της δήθεν "τόνωσης της προσφοράς", που στην πράξη διεύρυναν, κυρίως από την δεκαετία του 1980 (και με αυξανόμενους, έως ιλιγγιώδεις ρυθμούς, κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990), χασματικά την εισοδηματική ανισοκατανομή σε παγκόσμιο επίπεδο - όπως και στην Ελλάδα, αν και εδώ η εξέλιξη ήταν περισσότερο πολύπλοκη και δεν ακολούθησε την γραμμική εξέλιξη των άλλων χωρών του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού( και ή οποία φαίνεται στα γραφήματα με επεξηγήσεις λίγο παρακάτω).

Αυτή, λοιπόν, ήταν η πεποίθηση, την οποία η μεγάλη ύφεση του 2008 και η κατακρήμνιση της παγκόσμιας κατανάλωσης ,--(που υπήρξε προϊόν της τεράστιας ανισοκατανομής του παγκόσμιου εισοδήματος και της κατάρρευσης του συστήματος, που επέβαλε η μπατιροτραπεζοκρατία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου), -- ήλθε να διαψεύσει παταγωδώς.

Αυτή η τεράστια ανισοκατανομή του εισοδήματος συνέβαλε στην εκδήλωση και στην επιδείνωση της ανισορροπίοας ανάμεσα στο ισοζύγιο της αποταμίευσης και της επένδυσης στις πλουσιότερες χώρες με αποτέλεσμα την αύξηση του δημόσιου και του ιδιωτικού δανεισμού (εσωτερικού και διεθνούς), αφου οι φτωχοί και οι μεσαίες τάξεις δανείστηκαν από τους ξένους και τους πλουσιότερους δανειστές (αν και στην Ελλάδα οι εξελίξεις στον ιδιωτικό δανεισμό υπήρξαν λίγο ηπιότερες από τις άλλες αναπτυγμένες χώρες του σύγχρονου γραφειοκρατικού –και όχι παραγωγικού επαναλαμβάνω-καπιταλισμού).

Ποιός ή ποιοί λοιπόν ευθύνονται (και τίς ωφελείται πού λέει και ό φίλος μου ό Αρχαίος, ή follow the money για να βρεις την άκρη , ή δική μου έκφραση) για τα προβλήματα που έθεσαν, αφ' ενός μεν, η παγκοσμιοποίηση και η σύστοιχη αποδιοργάνωση των δημοσίων ελέγχων πάνω στα εθνικά και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά συστήματα και αφ' ετέρου δε, η τεράστια ανισοκατανομή στα εισοδήματα που συνέβη, εντοπίζονται στις αντιδράσεις εκείνων που έχουν συμφέρον να μην αλλάξουν τα πράγματα και οι οποίοι, φυσικά έχουν ονοματεπώνυμο :

Είναι οι εθνικές και διεθνείς χρηματοπιστωτικές ελίτ του επίσημου και του σκιώδους τραπεζικού συστήματος και οι πάσης φύσεως ραντιέρηδες - οι εισοδηματίες, που ζουν και τζογάρουν με τις αποταμιεύσεις, δηλαδή τα προς δανεισμό κεφάλαια, τα οποία συμποσούνται γύρω στα 1400 τρισεκατομμύρια δολλάρια (τό πού πάει τό QE πού λέγαμε πιό πάνω ...) και επιζητούν κεφαλαιακές αποδόσεις της τάξεως του 4%, ή του 5%, ή του 6% και ακόμη περισσότερο, από ένα παγκόσμιο ΑΕΠ το οποίο μετά βίας το 2010 έφθασε στα 75 τρισεκατομμύρια δολλάρια.!!!! Είναι λογικό;; ΟΧΙ ... αυτό φαίνεται ότι είναι (και είναι) αδύνατο να συμβεί. Αλλά κάτι τέτοιο δεν αποτρέπει τους έχοντες συμφέρον να επιδιώκουν την πραγματοποίηση των επιδιώξεών τους, έστω και αν αυτές "μετριασθούν" κάπως. Αυτά τα συνασπισμένα συμφέροντα, τα οποία βρίσκονται σε άκρως σημαντικές θέσεις εξουσίας και προσδιορίζουν την ακολουθητέα νομισματική πολιτική, ως παραγωγοί και ρυθμιστές των ροών του χρήματος, προβάλλουν και θα εξακολουθήσουν να προβάλλουν, όσο μπορούν και όσο τους επιτρέπεται (και θα μπορούν και θα τους επιτρέπεται, όσο ελέγχουν την πολιτική ελίτ των κυριότερων γραφειοκρατικών κρατών του πλανήτη, την οποία έχουν υπαλληλοποιήσει, ελέγχοντας έτσι και την δημοσιονομική πολιτική των κρατών) αντίσταση στις αναγκαίες αλλαγές και δεν θα επιτρέψουν να τεθεί υπό αμφισβήτηση η κυριαρχία τους, δηλαδή η ανεξέλεγκτη και χωρίς ξένη κηδεμονία, λήψη των αποφάσεων στον χώρο τους, από τις ίδιες τις εν λόγω χρηματοπιστωτικές ελίτ και η κατοχή του πλούτου τους, ο οποίος έχει σωρευθεί (έστω και ως χάρτινος πύργος-πού όμως καταρέει με τό this is (S)parta-γειά σου ρε Αρχαίε μου!!).

Εδώ λοιπόν μπορείς να κατανοήσεις και τόν ρόλο τού δικού μας απατεώνα ή ευήθη ΓρΑΠ-τό ίδιο κάνει- και των συν αυτώ ΠΑΣΟΚιστανών και συμπορευομένων πολιτικών, δημοσιογράφων, καθηγητών και πάσης φύσεως (α)λητών, και πού οδηγούν πραγματικά τούς Ελληνες και την Ελλάδα.

Αυτή η κατάσταση, φυσικά, θα εντείνει τις αγκυλώσεις του συστήματος, το οποίο ήδη έχει περάσει, από την έλευση της βαθιάς ύφεσης του 2008, σε μια φάση παρατεταμένης αστάθειας και θα το οδηγήσει σε διάφορα αδιέξοδα, τα οποία μπορεί να αποδειχθούν προσωρινά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι οδυνηρά - όπως αυτό που τώρα ζει η ευρωζώνη και ειδικά η χώρα μας.

Προφανής λοιπόν λύση της παρούσας εμπλοκής στην οποία εισήλθε το σύστημα, εξ αιτίας της ασυδοσίας του χρηματοπιστωτικού τομέα και της ελίτ-αλήτ- του, είναι η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους ισότητας στην κατανομή του εισοδήματος, με μια ριζική ανακατανομή του, υπέρ των κατώτερων εισοδηματικών κατηγοριών, μαζύ με την επιβολή ελέγχων στο ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, στις πρακτικές των ελίτ του, και στην "ευθανασία των εισοδηματιών", όπως έχει προτείνει, ήδη, από το 1924 ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς.

Αυτή λοιπόν η ξεχασμένη – ή αποσιωπούμενη - από την μεγίστη πλειοψηφία των οικονομολόγων και όλων των σχετικών αναλυτών, τοποθέτηση του μεγάλου Βρετανού και πολιτικά συντηρητικού οικονομολόγου (που έθετε στο πυρ το εξώτερο τους εισοδηματίες - και τις ελίτ που διαχειρίζονται τις χρηματικές τους περιουσίες(επενδυτικές Τράπεζες και Ελβετικές μπουτίκ φίρμες σαν τού Αντρίκου χα!χα! απο τότε) -, οι οποίοι, υπό την μορφή των επενδυτών οδηγούσαν το καπιταλιστικό σύστημα από ύφεση σε ύφεση και από κρίση σε κρίση και εν τέλει στον χαμό, δια της ανεξέλεγκτης και άφρονος χρήσης των αποταμιεύσεων(τής γιαγιάς από το Κεντάκυ) και των επενδύσεων(τα διάφορα «κρατικά»πετρελαιοταμεία σήμερα και τα Hedge funds πού λέμε), με καταστροφικές επιπτώσεις, για το σύστημα, οι οποίες ξεπερνούσαν το επίπεδο της νομισματικής κυκλοφορίας και της διανομής, κτυπώντας το σύστημα στο επίπεδο της παραγωγής, μέσα από την πτώση της κατανάλωσης, η οποία ερχόταν, ως αποτέλεσμα της τεράστιας ανισοκατανομής του εισοδήματος-(στό οποίο συμβάλλουν και οι ανεξέλεγκτοι κεφαλικοί φόροι –χαράτσια στην χώρα μας σήμερα ), που δημιούργησε έντονα συναισθήματα δυσανεξίας στην χρηματοπιστωτική ελίτ και στους παρατρεχάμενούς της – δηλαδή τους οικονομικούς αναλυτές - και για την οποία ο Κέϋνς κατέστη μισητός, σε όλους αυτούς τους καθωσπρεπικούς κύκλους, επανήλθε στο προσκήνιο στις ημέρες μας, καθιστάμενη αναγκαία συνθήκη για την ομαλοποίηση της λειτουργίας του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος.

Σήμερα δε περισσότερο, επειδή πλέον οι αγκυλώσεις είναι τόσο πολλές, εάν ζούσε ο μακαρίτης σίγουρα θα πρότεινε ακόμα πιό «δραστικές» λύσεις-προτάσεις (πού άρχισαν να σιγοψελλίζουν και ορισμένοι νεο ή μετά Κευνσιανιστές οικονομολόγοι π.χ Roggof ), θέτοντας τόν δάκτυλο υπό τόν τύπο των ήλων ,όπως προτείνοντας, έκτός από πληθωρισμό των δημόσιων (και ιδιωτικών προσθέτω εγώ-εδώ είναι ή δραχμή ή το αδύναμο Ευρώ,διάλεξε τι πιστεύεις εφικτό) χρεών (πού είσαι ρε Μερκελ με το Ράιχ σου και τα σύνδρομά σας), και την άν όχι ολική ,κατά 90% διαγραφή τους,(τό κούρεμα για βιωσιμότητα ).

Ακόμη και αυτά όμως δεν θα είναι αρκετά άν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για τον οργανωμένο, συστηματικοποιημένο και λεπτομερειακό ρυθμιστικό έλεγχο (π.χ επαναφορά Glass-Steagall Act) του χρηματοπιστωτικού συστήματος, (Αν άκουσες τί θέλει να κάνει ή Ιταλία στά naked CDs) είτε αυτό αφορά το επίσημο τραπεζικό σύστημα (άρχισαν δειλά –δειλά να το ψιθυρίζουν στην ΕΕ), είτε – το κυριότερο - το σκιώδες και ανεπίσημο τμήμα του (αυτό είναι πού κάνει ΤΟ κουμάντο με όλα τα μαύρα τής υφηλίου), ο οποίος ρυθμιστικός έλεγχος , θα πρέπει να επεκταθεί σε μια εκτεταμένη προσωρινή ή και οριστική (ανάλογα την περίπτωση) επανεθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα και τον σύστοιχο έλεγχο των κατευθύνσεων των διεθνών χρηματικών ροών (δηλαδή της κίνησης κεφαλαίων), που υπήρξαν αποτέλεσμα της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης (Στήν Κίνα ακόμη και σήμερα δεν επιτρέπεται ή ροή τών χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων χωρίς ειδική άδεια,αν και τό νούμερο 2 –μετά την Λαγκάρντ-στο ΔΝΤ είναι..Κινέζος!) , δίνοντας ένα πεδίο δόξης λαμπρόν στους ραντιέρηδες και στην χρηματοπιστωτική ελίτ και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποδιοργάνωση του συστήματος.

Μάλιστα, ίσως ο Talleb που προτείνει την πλήρη κρατικοποίηση του χρηματο-πιστωτικού τομέα, να βρίσκεται πιό κοντά στήν λύση ,όπως ο Κέϋνς με την δική του πρόταση τότε. Καί δεν υπάρχει τίποτα το ..Κομμουνιστικό στα ανωτέρω!! Με τόν Νεο-Ναζισμο-Καζινοκαπιταλισμό(με το εύσχημο όνομα νεοφιλελευθερισμός- courtesy of the Chicago boys school) έχει να κάνει, και τήν αποτίναξη από τα δεσμά του.

Την υλοποίηση αυτού του αιτήματος για την ευθανασία των εισοδηματιών είναι που παλεύει να αποφύγει η σύγχρονη χρηματοπιστωτική τεχνοδομή και οι αγέλες των παρασιτούντων εισοδηματιών, που εμφανίζονται, ως «επενδυτές», που δεν επενδύουν(παραγωγικά), αλλά ούτε και καταναλώνουν(αναλογικά). Μπορεί να καταφέρουν να καθυστερήσουν την διαδικασία αυτή (η γραφειοκρατία τής Ουάσιγτον και των Βρυξελλών.. ξέρει!....Αντε ρε Κίνα θα τούς πάρεις και τα σώβρακα).

Και μπορεί να επιτύχουν μια τέτοιας έκτασης καθυστέρηση, η οποία να είναι χρονικά μεγάλη (εδώ σηκώνει άλλη ανάλυση σε κάποια άλλη φορά). Αλλά νομίζω φίλε μου ότι οι αντοχές των κοινωνιών είναι τέτοιες, που όλα δείχνουν ότι δεν θα την αποφύγουν στό τέλος. Μέ ομαλό ή βίαο τρόπο δική τους ή επιλογή.

Ας δούμε τώρα και μερικά πράγματα για την Ελλάδα,σχετικά με τήν εισοδηματική ανισοκατανομή πού λέγαμε και τίς επιπτώσεις της.

Υπάρχουν 2 δείκτες ,κοινοί σε όλους ,πού χρησιμοποιούνται και από το ΔΝΤ,Τήν Παγκόσμια Τράπεζα ,τούς αναλυτές , τίς απανταχού Οικονομικές υπηρεσίες και αρχές κλπ.Είναι αξιόπιστοι και εφαρμογή έχουν σε όλες τις χώρες και συστήματα ,όπου συγκεντρώνονται επίσημα στατιστικά δεδομένα.(Αρκεί να μήν τα παραποιούν όπως ή δική μας ΕΛ.ΣΤΑΤ..χε!χε!)

Ο δείκτης Gini αποτελεί μέτρηση της ισοκατανομής του εισοδήματος στον πληθυσμό μιας χώρας. Στην ιδεατή περίπτωση που το εισόδημα είναι απόλυτα ισοκατανεμηνένο, παίρνοντας οποιοδήποτε 10% του πληθυσμού, θα βρούμε ότι αυτό λαμβάνει το αντίστοιχο 10% του συνολικού εισοδήματος και ο συντελεστής ισούται με το 0. Στην αντίθετη ιδεατή περίπτωση, όπου ένα άτομο κατέχει το σύνολο του εισοδήματος της χώρας, ο συντελεστής ισούται με το 1. Έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι στον Πίνακα Ι (Δείκτη) Gini, όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή του συντελεστή (όσο περισσότερο τείνει προς την μονάδα), τόσο μεγαλύτερη είναι η ανισοκατανομή του συνολικού εισοδήματος σστον πληθυσμό.

Ο δείκτης S80/S20 (Πίνακας ΙΙ ) είναι συμπληρωματικός δείκτης ανισοκατανομής του εισοδήματος και εξετάζει το μερίδιο του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού, προς το φτωχότερο 20%, μετρώντας πόσες φορές μεγαλύτερο είναι το εισόδημα του πλουσιότερου 20% από το αντίστοιχο φτωχότερο 20%.

Και οι δύο πίνακες, που είναι συντριπτικοί, ελήφθησαν από το Υπουργείο Οικονομικών και είναι προφανώς, αναξιόπιστοι, αφού τα πραγματικά μεγέθη της ανισοκατανομής του εισοδήματος στην ελληνική κοινωνία είναι μεγαλύτερα, όπως και η απόσταση, ανάμεσα στο πλουσιότερο και το φρωχότερο 20% του ελληνικού πληθυσμού είναι πολύ μεγαλύτερη.(Η παραοικονομία και οι μίζες πού λέμε). Παρ' όλ' αυτά, οι δείκτες αυτοί έχουν μια αρκετά μεγάλη αξία, φυσικά, ως προσεγγίσεις και τάσεις και όχι ως απόλυτοι αριθμοί... Καί βέβαια επίσης ό καθείς προσπαθεί να τα ερμηνεύσει κατα πώς συμφέρει ανάλογα με την χρονολογία αλλά ή τάση...τάση!Μερικές δε χρονολογίες δεν κρύβονται ούτε με.. στατιστικές απάτες...!

1960 - 2009 : Η Εισοδηματική κατανομή στην Ελλάδα, ανάμεσα στο πλουσιότερο 20% του πληθυσμού και στο αντίστοιχο φτωχότερο 20%, σύμφωνα με τον πίνακα S80/S20.

Δείχνει την ολοένα και αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στα δύο αυτά τμήματα του πληθυσμού - πάντοτε, βέβαια, υπέρ του πλουσιώτερου 20%. Οι ρυθμοί απόκλισης ανάμεσα στα εισοδηματικά μερίδια των δύο αυτών τμημάτων, λαβάνουν ιλιγγιώδη διάσταση, κατά την περίοδο της δεκαετίας του 1990, ιδίως από το 1997 (δηλαδή κατά την άθλια περίοδο της "εκσυγχρονιστικής"/"ευρωπαϊστικής"/κοσμο(α)πολίτικης Σημιτικής διακυβέρνησης και της δήθεν φιλελευθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας,), με μια μικρή βελτίωση, υπέρ του φτωχότερου 20% του πληθυσμού της χώρας, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη (δηλαδή κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από την "Δεξιά" κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή).

Αν δε συνδυάσουμε αυτούς τούς πίνακες ,με άλλους όπως τήν διαχρονική εξέλιξη τού χρέους σε απόλυτους αριθμούς(έχει δημοσιεύσει κάτι ο Αρχαίος νομίζω),ή εικόνα είναι γίνεται πιό ξεκάθαρη.(πού και σε ποιούς Ελληνες πήγαν τα λεφτά ..) Και ώς πρός τό πρόβλημα αλλά και στην λύση του. Καί ή λύση δεν έχει καμμία σχέση με τήν οικονομική βιωσιμότητα τών Ελλήνων, παρά με τήν έξωθεν επιτασσόμενη πολιτική στούς εντός τραγικούς πολιτικούς ηγετίσκους, και αφορά την σωτηρία τού ευρώ και τής Ευρωζώνης. Τώρα πλέον ομολογείται και φανερά.

Συμπέρασμα: Με δεδομένο λοιπόν το τεράστιο ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους , το οποίο μετατρεπόμενο από δραχμικό χρέος, σε χρέος σε ευρώ, κατέστη αδύνατο να αποπληρωθεί αυτοδύναμα από την ελληνική οικονομία (άς είναι καλά ή εγωπαθής χρυσή μετριότης με το όνομα Σημίτης, συνεπικουρούμενος από άλλους τιτάνες τής οικονομικής σκέψης ,όπως τό χαμόγελο τής Kolynos, και ό «τεράστιος» καθηγητής γαμπρός του,πού νύν εξέδωσε και βιβλίο γιά τό πρόβλημα-τρομάρα του,καθώς και πολλοί άλλοι απομεινάρια από τότε, σημερινοί μάγοι ) .

Αν δε προσθέσουμε φίλε μου Αρχαίε, και τήν δεδομένη αδυναμία(μάλλον ή λέξη Εθνική Προδοσία είναι ή πρέπουσα ) και ανικανότητα( χε!χε!) της κυβέρνησης του ευήθους (υπάρχει και ή άλλη Βαλλιανάτιος λέξη) ΓρΑΠ να διαπραγματευθεί( έστειλε δήθεν μετά από αυτόν,και την Βουβουζέλα φούσκα, για φόβητρο λέει...), η παρούσα εξέλιξη και πορεία τής χώρας πρός τήν τυπική(απόλυτη) χρεωκοπία είναι απολύτως φυσιολογική και προδιαγεγραμμένη .....

Τυπικοί ΔιεθνοΣοσιαλ-λ(η)στές.

Κενοί πρακτικής και ουσίας αλλά έμπλεοι συνθηματο-λόγων.

Οι καλύτεροι πωλητές (γενικώς).

Ο παγωτατζής

Δείτε και εδώ και εδώ.

Ενώ καταλαβάινω, κάτι δεν μου κολλάει, σαν να λείπει ένα κομμάτι του παζλ, και δεν μπορώ να το εντοπίσω (γιατί ποτέ μου δεν ήμουν καλός στα ...οικονομικά. Δεν ξέρω εάν η ελίτ είναι οι χρηματοπιστωτές Ναϊτες Ιππότες, ή ο μπαταχτσής Φίλιππος ο Ωραίος που τους καθάρισε και ξεχρέωσε. Ειλικρινά, δεν ξέρω.