Το περιουσιολόγιο (ή πῶς θα ξεβρακωθούμε στους κ%λ^#αράδες)

Δεν έχω ιδέα τι έχει κατά νου η Κυβέρνηση και ο Αλεξιάδης με το περιουσιολόγιο. Το μόνο που βλέπω είναι τι καλλιεργούν οι διάφοροι παπαγάλοι (και μερικοί πάλαι ποτέ γελωτοποιοί) για το θέμα.  Καλλιεργούν κλίμα πρασινοφρουρών του 1981... Πού είναι τα λεφτά ρέε... Με αποχρώσεις Θεσσαλονίκης του 1943 (όταν γινόταν περιουσιολόγιο για τους Εβραίους, πριν τους στείλουν ...ταξείδι)

Σίγουρα έχουμε κρύψει πολλά λεφτά σε σεντούκια, θυρίδες, και χύτρες ταχύτητος. Για τις χύτρες ταχύτητος είχα γράψει μέχρι και εγώ!

Ο λόγος που κρύβουμε λεφτά, ή, για τους πιο σοφιστικέ, που βγάζουμε λεφτά εκτός Ελλάδος, είναι επειδή 1) εμείς οι ίδιοι δεν εμπιστευόμαστε την χώρα μας, ή 2) δεν εμπιστευόμαστε το τραπεζικό μας σύστημα, ή 3) δεν εμπιστευόμαστε τους πολιτικούς, ή 4) δεν εμπιστευόμαστε τους ολιγάρχες μας που ελέγχουν τους πολιτικούς μας, ή 5) δεν εμπιστευόμαστε αυτό το πλέγμα που λέγεται "Δημόσιο" που θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ψοφήσει στην χώρα...  Δεν εμπιστευόμαστε...

Μεγάλωσα με πλύση εγκεφάλου υπέρ της αποταμίευσης.  Έχω γράψει εκθέσεις ιδεών με θέμα την αποταμίευση. Ο κόκκινος κουμπαράς του πάλαι ποτέ Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (πριν γίνει το ΤαχΤαμ κεφαλαιακή ενίσχυση κάποιας τράπεζας που φτιάχτηκε από την φούσκα του ΧΑΑ 1997-2000) ήταν ...Χριστουγεννιάτικο δώρο. Αργότερα έμαθα για την ανάγκη δημιουργίας κεφαλαίου, το ρόλο της αποταμίευσης, και τον ...διαμεσολαβητικό ρόλο των τραπεζών.   Μετά ήρθε το Πασόκ. Στην λαϊκή του εκδοχή το 1981, και στην εκδοχή Eurobank - Πειραιώς με τον ...εκσυγχρονισμό.

Καλοί μου άνθρωποι, πίσω από λειτουργία οποιασδήποτε οικονομίας, χρειάζεται εμπιστοσύνη. Trust.  Φυσικά αυτή η εμπιστοσύνη αφορά και σε εμπιστοσύνη στις Τράπεζες.  Οι περισσότεροι από το 2008, εγώ από το 2000-2001, και ο κάθε Μήτσος μετά τον Απρίλιο του 2010, δεν έχουν εμπιστοσύνη στις Τράπεζες.  Και ο καθένας κάνει τα κουμάντα του. Τεχνοκρατικά, λέγεται "διασπορά ρίσκου".   Άλλα τα ρίσκα της Μπανανίας και άλλα της Νέας Υόρκης. Ο Αλεξιάδης μπορεί να μην το ξέρει, αλλά δουλεύει σκληρά για ξένες τράπεζες.

Περιουσιολόγιο ζήτησαν οι Γερμανοί από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης (ήταν και ...νόμιμο, με τον Ν.205/1943), με εμπειρογνόμωνες, μεσγεγγυούχους για την ...διαφύλαξη, κλπ. Το περιουσιολόγιο που φαντασιώνεται ο σύγχρονος φωστήρας είναι λέει για την φοροδιαφυγή.  Όχι, δεν πιστεύω ότι αυτό θα είναι το επόμενο βήμα, η πολιτική ορθότητα δεν επιτρέπει τέτοια ακριβώς πράγματα... Αλλά θα σας πω ποιο είναι το επόμενο βήμα: 1) Ό,τι έγινε και με τα ακίνητα. 2) Σε ειδικές περιπτώσεις ενοχλητικών, εκβιασμοί και άλλου είδους εξόντωση.

Το Περιουσιολόγιο Ακινήτων ψηφίστηκε επί ΓΑΠ, λίγο πριν το Καστελλόριζο, άρθρο 52, στον Ν. 3842, που λέει για φορολογική δικαιοσύνη, αντιμετώπιση φοροδιαφυγής, και τέτοια.  Εκεί δεν είχε λίρες, χρυσά δόντια, πίνακες και διαμάντια... Μετά, τον Δεκέμβριο του 2012, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο νομιμοποίησε τις φοροεπιδρομές και παρακάμφθηκαν συνταγματικά δικαιώματα περί προστασίας της ιδιοκτησίας.

Φυσικά, ό,τι έχω μάθει περί Laffer curve και άλλα ...τέτοια καπιταλιστικά, πάνε περίπατο, και μιλάνε τα τσογλάνια για προσέλκυση επενδυτών.  Κάτι σαν να λένε στους Θεσσαλονικείς του 1943 ότι θα πήγαιναν εκδρομή σε φάρμες της Πολωνίας.

Οι Γερμανοί ΞΕΡΟΥΝ ότι δεν υπάρχει πια διαθέσιμο cash flow για φορολογία και θα κάνουν μέσω των σύγχρονων συνεργατών τους αυτό που ξέρουν τόσο καλά από το παρελθόν. Πλιάτσικο.  Λίγο πιο ωμό από το πλιάτσικο των ΑΠΕ (που και αυτό δεν είναι παρά κατοχικό δάνειο). Φυσικά και δεν είναι για μισθούς και συντάξεις...  Δεν θα αναφερθώ σε ποιους ούτε καν πρόκειται να πλησιάσουν...

Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει οικονομία χωρίς εμπιστοσύνη. Όσοι έχουν πραγματικά λεφτά και μπορούν,  θα την κάνουν, αν δεν την έχουν ήδη κάνει. Όσοι από τους υπόλοιπους κατάγονται από την Πόλη, τα έχουν ξαναζήσει, αυτά το 1942.

Μόνο που οι Τούρκοι το έκαναν σε Αρμένηδες, Εβραίους, Έλληνες και άλλες μειονότητες, για να τους ξεφορτωθούν. Εμείς?

Τα χαλιά μετράνε στο περιουσιολόγιο;  Έχω μια μπουχάρα από μια θεία μου που ήταν κάπου ...ανατολικά.  Ωραίο βαθύ κόκκινο χρώμα...

Η "εμπιστοσύνη με το ζόρι" μου θυμίζει το ανέκδοτο (της Νέας Υόρκης):  -- How do you say "fuck you" in Yiddish"? -- Trust me, trust me...