Μία οικονομική πρόταση από ιστορίες του 1822 και το «Άξιον Εστί»

Έχω μεταφέρει εδώ πολλά «αντιαιολικά» άρθρα. Η περίληψη των οποίων είναι ότι τα αιολικά είναι ένας ακριβός,  ατελέσφορος, αποτυχημένος, ενοχλητικός και βλαπτικός τρόπος να παράγει κάποιος ρεύμα για ηλεκτροδότηση.

Και ενώ εστιάζομαι στην τεχνική τεκμηρίωση της ΑΠΕραντης απάτης, πολλοί από εσάς εστιάζεστε στην περιβαλλοντική ζημιά.

Αν είναι να φύγω από τα «τεχνικά» θέματα, την ζημιά δεν θα την έλεγα «περιβαλλοντική», θα την έλεγα «εθνική», ή «συνειδησιακή», ή «υπαρξιακή».

Αυτό που εγώ θεωρώ «Ελλάδα» είναι οι δικές μου παραστάσεις για την χώρα μου, μερικές από τις οποίες ανέφερε ο ποιητής.

Τα αιολικά καταστρέφουν την χώρα μου. Για να έχουν οι Γερμανοί εύκολες εξαγωγές και απασχόληση. Και για να έχουν οι «επιχειρηματίες» μας ποσοστά.


Θα προτιμούσα να με φορολογούν για να πληρώνω τους Γερμανούς τον φόρο υποτέλειας και να πληρώνω τους «επιχειρηματίες» μου τα ποσοστά τους. Θα κόστιζε ακριβώς το ίδιο και θα έσωζα την συνείδησή μου και την ταυτότητά μου.

Η ιδέα μου δεν είναι πρωτότυπη,  από την ιστορία, είτε είναι αληθινή είτε όχι, ότι  οι Έλληνες πολιορκητές της Ακρόπολης, το 1822, προσέφεραν στους Τούρκους μολύβι, για να σώσουν τις κολώνες του Παρθενώνα (που είχαν μολυβένιους συνδέσμους).

Σκεφθείτε το κύριοι Υπουργοί. Θα δίνουμε ακριβώς τα ίδια λεφτά και θα σώσουμε την χώρα μας. Ούτως η άλλως, το προϊόν και το κόστος των αιολικών προστίθεται στο «ενεργειακό μείγμα» χωρίς να εξοικονομεί άλλα καύσιμα ή να υποκαθιστά άλλες μονάδες.