"Ο υπέροχος φίλος και συνάδελφος Λεωνίδας Λουλούδης έφυγε χθες βράδυ αιφνιδίως"

...Εκεί, για παράδειγμα, όπου δεν υπάρχει πόσιμο νερό, διατροφική επάρκεια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η δογματική επιμονή στη δημιουργία αιολικών πάρκων, προκειμένου να σωθεί ο πάσχων από θέρμες πλανήτης Γη, μόνο ως κρύο, σε πείσμα της «υπερθέρμανσης», ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί. Ιδιαίτερα όταν συνεκφέρεται με τρόμου σημαντικές προγνώσεις για το επερχόμενο τέλος του κόσμου...

«Τα αγκάθια του Καλού», σελίδα 199

...Συμμετέχοντας επί μια εξαετία (2003-2009) στο διοικητικό συμβούλιο της μεγαλύτερης ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση, γνωστότερου ως WWF, παρατήρησα ότι κάτι άλλαζε στη στρατηγική της. Σταδιακά αλλά σταθερά η οργάνωση εγκατέλειπε ένα προς ένα θέματα διαχείρισης και προστασίας της άγριας φύσης, στα οποία μέχρι τότε είχε να επιδείξει ένα εξειδικευμένο και συγκεκριμένο έργο, για να εστιασθεί σε έναν κυρίως, γενικό και αφηρημένο, στόχο: την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής («υπερθέρμανσης») του πλανήτη, η οποία προκαλείται, σύμφωνα με το δόγμα της IPCC, από ανθρωπογενή αίτια. Αυτή η στροφή πολιτικής, υπαγορευόμενη πιεστικά από το διεθνές κέντρο της μητρικής οργάνωσης, το οποίο εδρεύει στις Βρυξέλλες, δεχόταν λοιπόν σαν τεκμηριωμένη βεβαιότητα του τύπου αίτιο-αιτιατό τη σχέση μεταξύ του ανθρωπογενώς παραγομένου διοξειδίου του άνθρακα (ή CΟ2) και της αλλαγής του κλίματος. Καθώς δεν είχα τις ειδικές γνώσεις να αμφισβητήσω αυτή τη βεβαιότητα, δύο γεγονότα άλλης τάξεως, άσχετης με την επιστημονική συζήτηση, άρχισαν να με ενοχλούν σε αυτή τη μονολιθική στροφή της οργάνωσης. Το πρώτο ήταν ότι η εστίαση στην κλιματική αλλαγή απορροφούσε σημαντικούς πόρους σε έμψυχο και υλικό δυναμικό. Το δεύτερο, και σημαντι¬κότερο για εμένα, ήταν ότι η ορθότητα αυτής της πολιτικής αντιμετωπιζόταν, σε κάθε κλιμάκιο της οργάνωσης από καθ' όλα αξιόλογους συνεργάτες, περίπου ως ιερή αγελάδα, την οποία μόνο ασεβείς, θα διανοούνταν να θίξουν. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να δεχθώ ότι συνάδει με τη νέα ορθολογικότητα που πίστευα ότι όφειλε να κομίσει στο δημόσιο και ιδιωτικό γίγνεσθαι η πολιτική οικολογία...

«Τα αγκάθια του Καλού», σελίδα 160-161

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τον φετινό Ιούνιο, μία νεαρή και χαριτωμένη κοπέλα, προερ¬χόμενη από τα εξωτικά νησιά Κουκ, εκπρόσωπος της Συνθήκης - Πλαίσιο για την Κλιματική Αλλαγή των Ηνωμένων Εθνών (UN FCCC) δήλωσε στο ομότιτλο συνέδριο το οποίο διεξάγονταν στη Βόννη, με το πιο ευτυχισμένο χαμόγελο του κόσμου, ότι το κρύο που έκανε εκείνη την ανοιξιάτικη ημέρα στη γερμανική πόλη είναι ακόμη μια απόδειξη της προϊούσας υπερθέρμανσης της γης! Πριν βιαστείτε να προεξοφλήσετε ότι το νεαρό της ηλικίας κινούμενο από τον ανιδιοτελή και ενθουσιώδη βολονταρισμό μιας αφοσιωμένης οικολόγου επιτρέπει ορισμένες προφανείς αντιφάσεις, σπεύδω να προσθέσω ότι σφάλετε. Την ίδια περίπου εποχή, γνωστός καθηγητής στο μεγαλύτερο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας με γνωστικό αντικείμενο, μεταξύ άλλων, τις Αρχές της Οικολογίας (φαίνεται ότι υπάρχει κάτι τέτοιο), μιλώντας για την επερχόμενη κλιματική αλλαγή βεβαίωνε το ακροατήριο του ότι έστω και εάν δεν υπήρχαν επαρκή επιστημονικά τεκμήρια περί της υπερθέρμανσης της γης «θα έπρεπε να την έχουμε εφεύρει». Ο λόγος, κατά τον καθηγητή μας είναι ότι προκειμένου να σωθεί ο πλανήτης Γη, από την πιθανολογούμενη αύξηση της θερμοκρασίας μέχρι το έτος 2100 ή και ακόμη νωρίτερα αν δεν ληφθούν μέτρα, λίγη υπερβολή και πολύς ανορθολογισμός δεν βλάπτουν. Μάλιστα, λίγες μέρες αργότερα εξηγούσε στο διαδίκτυο ότι «ακόμα και αν αποδειχτεί λανθασμένη πρόβλεψη η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, τα μέτρα για να την αποφύγουμε είναι προς την κα¬τεύθυνση ενός καλύτερου κόσμου».

'Οταν χάνουμε έναν, πρέπει να φυτρώνουν 10, 100, 1000

Το φαινόμενο του τρομοκηπίου

Λεωνίδας Λουλούδης: ένας αταξινόμητος αριστερός δημοκράτης