Εμείς ψάχνουμε για μαριονέτα, αλλά η διαδικασία, νομοτελειακά, προχωράει

Μόνο θλίψη και απογοήτευση;  Ή είναι το ψυχολογικό μασάζ για να δεχτούν οι πολλοί το δυσάρεστο που εγώ πιστεύω είναι νομοτελειακά αναπόφευκτο;  Καλή ήταν η Ευρώπη, αλλά δεν ...ήταν.  Ο καθένας είχε τα δικά τους σχέδια. Καλό ήταν το ευρώ, αλλά για αυτούς που το δάνειζαν σε αυτούς που ψώνιζαν, με δανεικά, τα προϊόντα των δανειστών.  Καλό ήταν μέχρι να πει η Γαλλία το "ναι" στην επανένωση των Γερμανιών. Και τώρα;  Παρακολουθούμε θεατές το κακό θέατρο της επιλογής αχυρανθρώπου, που τι ακριβώς σκοπό θα έχει;  Να μας ξεπουλήσει σε αυτούς που θα υπερισχύσουν της διάλυσης; Ή να κάνει, κρυφά, την στροφή 180 μοιρών;  Θα 'θελα...

Άλλη μία φρέσκια μελέτη, εδώ ή στο scribd (μέσω Π-Π)

Σε περίληψη λέει ότι η κρίση στην Ευρωζώνη ξεκίνησε με την κρίση στην αγορά ακινήτων το 2007, και από ύφεση έγινε κρίση πιστοληπτικής ικανότητας κρατών, όπου κράτη καλούνται να στηρίξουν τράπεζες που εξαρτώνται από κράτη. Το είχα αναφέρει.  Το ευρώ φτιάχτηκε από ευρωπαϊκά κράτη για να δώσει τα πλεονεκτήματα νομίσματος διεθνών συναλλαγών σε Ευρωπαϊκές τράπεζες και εταιρίες, σαν ανταγωνιστικό του δολαρίου, αλλά όχι από μία χώρα, αλλά πολλές, με αποκλίνουσες ανταγωνιστικότητες. Με την κρίση, φάνηκε το πρόβλημα της ανισορροπίας στα ισοζύγια συναλλαγών μεταξύ Βορά και Νότου, που υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του '90.  Η πολιτική της Ευρωζώνης ήταν και είναι η περικοπή δημοσίων επενδύσεων, η φορολογία, η μείωση αποδοχών, η απελευθέρωση των αγορών (διαφωνώ με τον όρο, άλλο απελευθέρωση και άλλο απορύθμιση) και οι ιδιωτικοποιήσεις (επίσης διαφωνώ με τον όρο όσον αφορά εταιρείες κοινής ωφέλειας). Αυτή η πολιτική βασικά ευνοεί το "Κεφάλαιο" και όχι την "εργασία". Η πολιτική λιτότητας έχει υπάρξει, ωστόσο αντιφατική, γιατί έβαλε σε φαύλο κύκλο κατάρρευσης τις ίδιες τις τράπεζες και τις οικονομίες με συγκριτικά μειονεκτήματα.  Αρα η Ευρωζώνη έχει το οξύ δίλημμα ή να φτιάξει κρατικούς μηχανισμούς παρέμβασης στην ανταγνωνιστικότητα της περιφέρειας, ή να διαλυθεί (και προσθέτω ότι εάν το Project Helios είναι η ανταγωνιστικότητα της περιφέρειας, ζήτω που καήκαμε! Η θεραπεία της πείνας με την παρακράτηση φαγητού).

Η ΕΚΤ χρησιμοποιήθηκε για να περισώσει μεγάλες τράπεζες, θεσμικούς επενδυτές και εταιρίες και η ίδια η ΕΚΤ έχει περιορισμένη ρευστότητα, αλλά και δυνατότητα παρέμβασης.  Το EFSF, ο έτερος μηχανισμός διάσωσης,  περιορίζεται από το γεγονός ότι δεν μπορεί το κεφάλαιο μιας χώρας να σώσει την άλλη, και, προσθέτω εγώ, δεν υπάρχει κεφάλαιο κάποιου τρίτου να κάνει αυτή την δουλειά. Ο μηχανισμός με τον οποίο τα κράτη στηρίζουν τις δικές τους τράπεζες αυξάνει το συστημικό ρίσκο κατάρρευσης, και οι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν ή θα ...χαθούν. Αυτή η πίεση στις τράπεζες περαιτέρω πιέζει τις χώρες της περιφέρειας, στην πραγματική οικονομία τους.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της ή να συμμορφωθεί με τους όρους της "διάσωσης", και επομένως θα κάνει default. Επίτηδες δεν μεταφράζω την λέξη, γιατί όπως λέει και η προηγούμενη μελέτη, άλλο χρεοκοπία, όπως την καταλαβάινουμε εμείς, αλλά χρεοκοπία που σου επιβάλουν πιστωτές και άλλο η χρεοκοπία που επιφέρεις μόνος σου.  Πάντως default πάει μαζί με έξοδο από ευρωζώνη, από τραπεζικές ανάγκες και μόνο.  Εάν η χρεοκοπία είναι επώδυνη, η μη χρεοκοπία  θα οδηγήσει σε παρακμή και επαχθέστερη τελική έξοδο από την ευρωζώνη (μα έχω βαρεθεί να το λέω).

Και, στις σελίδες 62 και 63, δύο εκδοχές από το μέλλον μας: Η συντηρητική και απολυταρχική εκδοχή και η προοδευτική εκδοχή.  Εγώ δηλώνω συντηρητικός του σκοτωμού, αλλά είμαι υπέρ της προοδευτικής προσέγγισης. Για την ώρα μόνο ένας ή μία ομάδα μοιάζουν να έχουν αυτή την άποψη, αλλά δεν είναι "κόμμα". Ελπίζω τα κόμματα να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται...

Και, "επί του πιεστηρίου" ο Π-Π μου έστειλε αυτό:

και εγώ του έστειλα το λινκ για τα spreads στην Ιταλία, τώρα.

Εεε... αυτοί είναι στα 500+, εμείς στα 3000+ και ψάχνουμε... για τι ακριβώς;;;

Η πρώτη φωτό είναι από εδώ.