Ποιοί δεν θέλουν το ...Δημοψήφισμα

Και ξαφνικά, όλοι ασχολούνται με τον ΓΑΠ… Οι Γάλλοι τον βρίζουν, οι Γερμανοί τον βρίζουν, ο Έτινγκερ τον βρίζει, οι ξανθιές τον βρίζουν, στην ΝΔ πιθανόν τον βρίζουν… Και άλλοι βρίζουν τον ΓΑΠ ούτως ή άλλως, αλλά οι περισσότεροι είναι αρπαγμένοι με το …δημοψήφισμα. Ο Καζάκης δεν είναι αρπαγμένος με το δημοψήφισμα. Εγώ αρπάζομαι με το δημοψήφισμα, επειδή θεωρώ έπρεπε να είχε γίνει πριν το Μνημόνιο και τα περί θεσμικού πλαισίου τα ακούω βερεσέ. Ωστόσο, η πλειοψηφία όσων βρίζουν τον ΓΑΠ μου είναι εξαιρετικά αντιπαθείς, και πάντα όταν έχω τέτοια ανάμεικτα …αισθήματα, κάτι λείπει από την εξίσωση.

Και φυσικά πολλές οι εκδοχές του «γιατί» έκανε ο ΓΑΠ αυτή την κίνηση, με πιο εύκολη την εκδοχή ότι το κάνει για πολιτική του επιβίωση ή για την καρέκλα. Εγώ έχω άλλη εκδοχή, ή ας την πούμε «υπόθεση εργασίας» για να μην αρχίσετε πάλι να μου γκρινιάζετε. Την εκδοχή μου την είχα γράψει σε σχόλιο σε ανάρτηση του antinews, στις 14/10 (Aν το ΔΝΤ κάνει κόνξες το παιχνίδι χοντραίνει!)

Η υπόθεση εργασίας είναι ότι οι πάντες (πλην των ψηφοφόρων) ήξεραν την κατάσταση, προεκλογικά. Ο ΓΑΠ ήρθε με πλάνο να ζητήσει την όποια εκδοχή «σωτηρίας» από την «Ε.Ε.» με παραίνεση και νουθεσία από το ΔΝΤ ή/και από τους ...Αμερικάνους. Η «σωτηρία» δεν θα ήταν άλλη από αυτή που θα έλεγε οποιοσδήποτε από τον χώρο, δηλαδή συνδυασμός των εξής: 1) Μερική διαγραφή χρεών, 2) χρηματοοικονομικές θυσίες από εμάς, 3) «αξιοποίηση» περιουσιακών στοιχείων, 4) διαρθρωτικές αλλαγές για να …διορθωθούμε, και 5) και βασικότατο, χρηματοδότηση για επανεκκίνηση. Απλά πράγματα, που όμως φαίνεται κόλλησαν στην αδυναμία ή ανυπαρξία της «Ευρώπης» να χειριστεί μία κατάσταση που θα εξελισσόταν σε ταμειακές ανάγκες από 1 έως 3 τρις ευρώ (*), και στην απροθυμία της Γερμανίας να ακολουθήσει την Αμερικανική συνταγή για διαχείριση της κρίσης που ανέκυψε το καλοκαίρι του 2008(**).  Και όσον αφορά στα δικά μας στενά συμφέροντα, ο διάολος είναι στις λεπτομέρειες, και αντί για διαγραφή χρεών προς τους ξένους από τους οποίους αγοράσαμε Ολυμπιακούς, Γέφυρες και Καγιέν, κάνουμε διαγραφή χρεών προς συνταξιούχους. Εεεε…. Είναι να μην γκρινιάζω;

Η απροθυμία της «Ευρώπης», και η διάσταση απόψεων με την Αμερική, φάνηκε όταν οι «Ευρωπαίοι» απέρριψαν τις παραινέσεις του Γκάϊτνερ (Γερμανός και αυτός), τον περασμένο Σεπτέμβριο. Και έρχεται, ενάμιση μήνα αργότερα, το …δημοψήφισμα. Εμείς κολλάμε εάν μας αρέσει ή όχι, εάν ο ΓΑΠ είναι έτσι ή ο άλλος αλλιώς, και ομολογώ δεν θα είχα μπει σε σκέψεις εάν δεν είχα δει δύο, με συγχωρείτε, «ξανθιές» να έχουν άποψη την ώρα που ο άλλος κοιλοπονούσε,και «δεν ήξερε», και σύσσωμη την Γερμανική 5η φάλαγγα να ωρύεται.

Και μπορεί ο καθένας να κάνει τις αναλύσεις του και τις ερμηνείες του και οι επόμενες εβδομάδες να έχουν ένα σωρό απρόβλεπτα, αλλά εγώ κολλάω στα εξής: Τι θα γίνεται στην Ιταλία, το Βέλγιο και την Γαλλία τις επόμενες εβδομάδες; Θα ενθαρρυνθεί ή θα αποθαρρυνθεί η Κίνα για συμμετοχή στο EFSF; Απ' ευθείας ή μέσω IMF;  Θα γίνει καν δημοψήφισμα; Θα γίνει αρχές Δεκεμβρίου που «βιάζεται» ο Σόϊμπλε; Ή τον …Φεβρουάριο που θα θέλουν οι άλλοι;

Και ακόμα και εάν τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβαινε, πόσοι πιστεύουν θα αντέξουμε, κοινωνικά, την άσκηση που περνάμε; Και προς τι; Για να είμαστε, στο τέλος, εκεί που ξεκινήσαμε;

Και γιατί γίνονται όλα αυτά;  Γίνονται όλα αυτά για κομματικά οφέλη; Μπορεί, αλλά δεν νομίζω. Για να κερδίσουν οι σορτάκηδες;  Φαιδρό.  Για να διαλύσει η Αμερική την Ευρώπη;  Την συμφέρει αυτό την Αμερική; Δεν νομίζω, η Αμερική έχει ανάγκη τις εξαγωγές της, και οι εξαγωγές της χρειάζονται Ευρώπη με ρευστότητα και τον κόσμο όχι σε ύφεση.  Για να διαλύσει η Αμερική το ευρώ;  Το ευρώ δεν απειλεί το δολάριο, παρά μόνο εάν η Ευρώπη υποκαταστήσει την Αμερική σαν αγορά για την Κίνα (χλωμό), ή εάν ...συγχωνευθεί με την Ρωσία (δεν θέλει και πολύ, αλλά όλο και κάπου θα ...κολλάει). Μήπως για να γλυτώσω εγώ από τα αιολικά;  Μπορεί... Εάν το δημοψήφισμα γίνει το 2013, θα έχουν βαρεθεί οι αιολικοί και θε έχουν πάει ...αλλού. Αλλά εάν ο ΓΑΠ τα κάνει αυτά και προς εξυπηρέτηση ΚΑΙ της Μέρκελ (που και αυτή θέλει "Ευρώπη" στα μέτρα της όπως έγραφα προχτές), τότε ΣΙΓΟΥΡΑ θα μετακομίσω στο Κουρδιστάν... με τα πόδια, απόψε, τώρα --έφυγα!.

Εμένα, δυστυχώς, αυτά μου θυμίζουν λίγο από Εθνικό Διχασμό 1914-1917, και λίγο από την κατάρρευση της Credit-Anstalt τo 1931. Δύσκολα πράγματα… Εάν η υπόθεση εργασίας μου ότι μερικοί είναι η 5η φάλαγγα των Γερμανών είναι σωστή, σίγουρα και οι «Άλλοι» έχουν την δικιά τους. Και οι «Παράλλοι», επίσης (για τους Κινέζους δεν το πιστεύουν ότι έχουν και αυτοί 5η φάλαγγα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις), και με πολλούς Παίκτες, δύσκολα καταλαβάινει ο θεατής τι γίνεται... Και εάν γίνει δημοψήφισμα, αναρωτιέμαι με ποιους θα πάμε… Αλλά αμφιβάλω ότι θα γίνει. Τα δημοψηφίσματα σε εμάς γίνονται κατόπιν εορτής.

(*)Το νούμερο αυτό (οι ανάγκες για εμάς, και τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες και τράπεζες) κυκλοφορεί στις αναλύσεις του Stratfor πάνω από 6-7 μήνες, άρα δεν θα ήταν άγνωστο σε πιο κλειστούς κύκλους εδώ και 1-2 χρόνια.

(**) Λίγο συνοπτικά και υπεραπλοϊκά, η Αμερική έδωσε ρευστότητα στο σύστημα και έγραψε ζημιές, ενώ η Ευρώπη έδωσε λιγότερη ρευστότητα, ανέβαλε την αναγνώριση ζημιών και ζόρισε την περιφέρεια (εμάς). Η Αμερική, καθ’ εαυτή, δεν έχει «περιφέρεια» αλλά όσο το δολάριο είναι διεθνές νόμισμα έχει άλλες ευχέρειες.