Οι περίεργες «πολιτικές» επιλογές

Με αφορμή το ερώτημα «πῶς φτάσαμε έως εδώ;» που είναι της μόδας εδώ και ενάμιση χρόνο, νόμιζα ότι είχα κάνει την μεγάλη κοινωνικο-πολιτική ανακάλυψη ότι ο ...σοσιαλισμός μας έφερε έως εδώ, μέχρι που είδα ότι το θέμα είναι μάλλον ...καταγεγραμμένο. Μπανάλ όσο κι αν είναι το πράγμα, θα πω την περίληψη αυτών που θεωρώ σημαντικά, όπως τα καταλαβαίνει, αφοριστικά, το δικό μου κεφάλι:

Η Δημοκρατία προέκυψε από την ανάγκη για ελευθερία από "καταπίεση".  Σταδιακά, η ανάγκη απελευθέρωσης από καταπίεση έφερε την ανάγκη απελευθέρωσης από την "φτώχεια". Εκεί το πράγμα μπλέχτηκε, γιατί η φτώχεια μπορεί να είναι συστημική. Η φτώχεια, μπορεί να εξορκιστεί με λίγη τύχη, καλές σοδειές, τεχνολογία, δουλειά, εξυπνάδα, εφευρέσεις και συνδυασμό αυτών και άλλων παραγόντων. Ή μπορεί να απαλειφθεί εάν κλέψεις τον γείτονα με πόλεμο ή με πονηριά.

Ή μπορεί να απαλειφθεί με ..."Δημοκρατία": Ψηφίζει η πλειοψηφία να μοιράσει στους φτωχούς τα λεφτά των πλουσίων, που (δικαιολογεί εαυτόν η πλειοψηφία) σίγουρα τα απέκτησαν με κάποιο δόλιο τρόπο. Αυτό είναι όμως η παγίδα: Ο πλούτος, ή παράγεται ή αναδιανέμεται, και η πολλή αναδιανομή απλά φτωχαίνει και του πλούσιους, και πάμε στο επόμενο:

Ο πλούτος και η δημιουργία του κάπως έχει σχέση με τους Νόμους της Θερμοδυναμικής, αλλά δεν είμαι τόσο σοφός να το πω με απλά λόγια. Εάν είσαι σε ένα μικρό, "κλειστό", σύστημα, η αναδιανομή της πίτας, γρήγορα προσκρούει  στην έλλειψη πίτας, ή την ανάγκη δημιουργίας πίτας. Εάν είσαι έξυπνος, κοιτάς έξω από το καβούκι σου και βλέπεις ότι ο κόσμος είναι μεγαλύτερος, είτε για να δουλέψεις είτε για να ανακαλύψεις, είτε για να αρπάξεις, είτε για να ...επιδοτηθείς. Σε κάθε σχεδόν περίπτωση ισχύει ο Δεύτερος Νόμος και πάντα χρειάζεσαι είτε ρεζερβουάρ με χαμηλή θερμοκρασία, είτε κάποιον λάκκο με ...σκατά, κατά προτίμηση ...μακριά.

Είτε μείνεις στο καβούκι σου είτε ανοιχτείς, πάντα θα υπάρχει το δίλημμα της Ελεύθερης Αγοράς ή του Κεντρικού Σχεδιασμού. Ο Κεντρικός Σχεδιασμός έχει σαν παραδοχή ότι μια ομάδα πανέξυπνων "ξέρει καλύτερα από τους άλλους" αλλά σχεδόν πάντα καταλήγει ανελεύθερος και καταπιεστικός. Η Ελεύθερη Αγορά εξασφαλίζει την συμμετοχή, με την θέλησή τους, περισσοτέρων και είναι και πιο εκούσια, και στο τέλος της ημέρας, εκτός εάν είσαι σε φεουδαρχικό σύστημα, πιο αποτελεσματική.

Η Δημοκρατία, δεν είναι για να ψηφίζει η πλειοψηφία πῶς θα μοιράσει τα λεφτά της μειοψηφίας, αλλά για το πῶς οι κανόνες και οι ευκαιρίες θα είναι περίπου ίδιοι για περίπου όλους. Όταν το δίχτυ της ελάχιστης κοινωνικής προστασίας και παροχής υπερβαίνει την δυνατότητα του εκάστοτε (εξ ορισμού κλειστού) συστήματος τότε απλά το σύστημα καταρρέει ή υποδουλώνεται, ντε φάκτο, σε κάποιο άλλο επίσης κλειστό σύστημα.

Αυτά τα θεωρητικά και κοινότοπα αγνοούν ότι οι άνθρωποι προσπαθούν σε κάθε περίπτωση να αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι άλλων ανθρώπων με μέτρα που είναι θεμιτά ή αθέμιτα, αναλόγως γούστων και μόδας (εξ ου και οι ανάγκη για συμφωνημένους κανόνες) και όταν ομάδες ανθρώπων το κάνουν αυτό σε "εθνικά" επίπεδα, το πράγμα μπερδεύει ακόμα περισσότερο, γιατί ο χρυσός κανόνας είναι ότι αυτός που έχει τον χρυσό, κάνει τους κανόνες.

Εμείς καταφέραμε, συνειδητά, να οδεύουμε τάχιστα στον δρόμο της υποδούλωσης. Βασικά, γιατί φτιάξαμε) ή μάλλον μας έφτιαξαν ένα πολίτευμα που επιλέγουμε με βάση χρώματα, και οι επιλογές είναι λίγο ...στημένες. Πολύ "Δημοκρατικά" πήραμε αποφάσεις που δεν είναι της Δημοκρατίας: Να δώσουμε παροχές, από αναδιανομή και πολλά δανεικά. Παροχές για κατανάλωση και όχι για Παιδεία. Δώσαμε επιδοτήσεις για γρήγορες αρπαχτές και κρυφή αποταμίευση, και όχι για παραγωγή ή για εξαγωγές. Βέβαια, η τράπουλα σε αυτό το τελευταίο ήταν σημαδεμένη... από αυτόν που είχε τον χρυσό και έκανε τους κανόνες. Όταν κάποιος αρχίσει, κάποτε, να μιλάει για ...ανάπτυξη, θα το καταλάβουμε.

Έχουμε δυστοπικές ή παρά φύσιν  πολιτικές επιλογές. Το "αριστερά-δεξιά" δεν είναι αυτό που ήταν το 1947 ή το 1967. Ούτε είναι το "αριστερά-δεξιά" υποκατάστατο το "τίμιο-ανέντιμο" ή "πλούσιο-φτωχό" ή "πατριωτικό-ξενόδουλο", ή "ικανό-ανίκανο". Πιστεύω ότι πρέπει ο καθένας να ξεκαθαρίσει την "ιδεολογία" του, εάν κανείς ασχολείται πια με τέτοια θέματα, και μετά να μετελίξουμε τα κόμματα σε κάτι που αντανακλά λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, ή να φτιάξουμε καινούργια κόμματα. Βέβαια, με το καθεστώς Διαπλοκής στα ΜΜΕ, τέτοια λόγια είναι γραφικές αερολογίες. Παραδόξως, ο ΓΑΠ, ασχέτως προθέσεων, ηθελημένα ή άθελά του, προκάλεσε μία πρώτη τέτοια εξέλιξη: την Κυβέρνηση της 6ης Δόσης. Μονότερμα. Ναι, ξέρω, και "πῶς θα πληρώναμε μισθούς και συντάξεις;"...

Αν το παραπάνω poll έχει οποιαδήποτε εγκυρότητα, (α) πόσοι θα ψήφιζαν "όχι" στο δημοψήφισμα ΓΑΠ;  (β) Πόσοι θα ψήφιζαν "όχι" αν το δημοψήφισμα δεν ήταν του ΓΑΠ;  Και (γ) πόσοι είναι υπέρ της Κυβέρνησης της 6ης Δόσης; 35/55/30;

Καλό Σ/Κ