«Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αποθήκευση ενέργειας για να ξεπεράσουμε την διαλείπουσα λειτουργία των φωτοβολταϊκών και των αιολικών»

Δύο ακόμα άρθρα βάζουν την αντλησιοταμίευση (την πιο οικονομική μορφή αποθήκευσης) στην θέση της:

1. http://theenergycollective.com/barrybrook/471651/catch-22-energy-storage

Το άρθρο αυτό εξετάζει μία παράμετρο, το EROΕI (που είναι πόση ενέργεια  παίρνεις σε σχέση με το πόση ενέργεια βάζεις σε ένα σύστημα ηλεκτροπαραγωγής), χωρίς και με αποθήκευση, για διάφορες μεθόδους ηλεκτροπαραγωγής. Το EROEI από μόνο του είναι προβληματικό για αξιολόγηση αφού ακριβώς υποτιμά την αδυναμία αποθήκευσης και η ενέργεια που παίρνει κανείς από διαλείπουσα πηγή δεν είναι πάντα χρήσιμη (ή είναι συχνά άχρηστη) ακριβώς επειδή το ρεύμα δεν αποθηκεύεται, και οι στατιστικοί, απολογιστικοί μέσοι όροι, είναι άχρηστοι, εάν το ζητούμενο είναι να έχει κανείς ρεύμα στις 30 του επομένου μηνός.  Το άρθρο δείχνει ότι αγνοώντας το πρόβλημα -- δηλαδή χωρίς την συνεκτίμηση της ανάγκης για αποθήκευση (buffering), τα αιολικά φαίνονται να βγάζουν περισσότερη ενέργεια από ότι παίρνουν. Αλλά δείχνει ότι αυτό αναιρείται εάν
συμπεριληφθεί η ανάγκη αποθήκευσης:

Adding storage greatly reduces the EROEI (the “buffered” values in the figure). Wind “firmed” with storage, with an EROEI of 3.9, joins solar PV and biomass as an unviable energy source... This is a rather unsettling conclusion if we are looking to renewable energy for a transition to a low carbon energy system: we cannot use energy storage to overcome the variability of solar and wind power.   Σε μετάφραση: "Προσθέτωντας αποθήκευση μειώνει πολύ το EROEI (οι τιμές "buffered" στους πίνακες).  Τα αιολικά, με αποθήκευση. γίνονται και αυτά μη βιώσιμη πηγή ενέργειας. Ένα δυσάρεστο συμπέρασμα, εάν βλέπουμε τις ΑΠΕ σαν τρόπο μετάβασης σε ενεργειακά συστήματα χαμηλού άνθρακα:  Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την αποθήκευση ενέργειας για να ξεπεράσουμε την διαλείπουσα λειτουργία των φωτοβολταϊκών και των αιολικών.

2. http://bravenewclimate.com/2010/04/05/pumped-hydro-system-cost/

Μια εκτίμηση κόστους ανά  MW αναφέρει:  (α) κόστη μεταξύ €1,5 και 2,9 εκατομ. ανά MW από την διεθνή εμπειρία, (β) €0,4 - €1,1 εκατ. / MW από κάποιο φορέα που προωθεί αποθήκευση και (γ) €0,5 εκατ. / MW για έργο με υπάρχοντα τα ρεζερβουάρ.  Το άρθρο αναφέρει ότι η αντλησιοταμίευση συμφέρει για διαχείριση φορτίων από συμβατική ηλεκτροπαραγωγή (επιτρέπει στην ίδια την συμβατική ισχύ να καλύπτει και αιχμές, λειτουργώντας σταθερά με χρήση του Υ/Η σαν "εξομαλυντή" -- κάτι που μαθαίνουν ή μάθαιναν οι πρωτοετείς), αλλά δεν συμφέρει (not suited) για κάλυψη διαλειπουσών πηγών όπως τα αιολικά. Το άρθρο αυτό είναι του 2009, και από τότε σχολιαστές επεσήμαναν ότι μάλλον είναι αισιόδοξο στα κόστη.

Έχω πει πολλές φορές ότι, στις ηλεκτροδοτικές επιλογές, δεν πρέπει να μπερδεύουμε το τεχνικά ή θεωρητικά εφικτό με το τεχνικά πρακτικό, και το οικονομικά υλοποιήσιμο.

Οι ΑΠΕ είναι "διαλείπουσες" μορφές ενέργειας. Τα φωτοβολταϊκά είναι απλώς "μεταβλητά" (μόνο σε ώρες ηλιοφάνειας), τα αιολικά είναι "μεταβλητά" και "τυχαία". Και η τυχαιότητα αποσοβείται, ίσως, εν μέρει, με πολλά και διασυνδεδεμένα, αλλά μην το πολυπιστεύετε κιόλας, υπάρχουν κλασσικά γραφήματα που το διαψεύδουν, όσον αφορά στην πρακτική εφαρμογή του.

Οι επιστημονοφανείς παπαγάλοι του αιολικού λόμπυ πρέπει να ξαναβγάλουν χαρτί και μολύβι. Για το θέμα έχω ξαναγράψει εδώ, εδώ και εδώ.

Το ίδιο θέμα και στο http://wattsupwiththat.com/2014/08/26/analysis-energy-storage-cannot-solve-the-problem-of-intermittency-of-wind-or-solar-power/