...plus c'est la même chose

Στον πολύπλοκο κόσμο μας πολλά έχουν συμβεί μετά το φαινομενικό τέλος του Ψυχρού Πολέμου, και δεν παριστάνω ότι τα καταλαβαίνω όλα. Λίγο αφοριστικά, λέω ότι έχουμε ξαναγυρίσει στην περίοδο 1900-1910, με την διαφορά ότι η Αγγλική αυτοκρατορία έχει πάει Δυτικά, η Κίνα έχει γίνει μεγάλη και τρανή, και ο όχι τόσο παρασκηνιακός πόλεμος, για τις μουσουλμανικές πρώην σοβιετικές «δημοκρατίες», και τα καύσιμα και τους αγωγούς τους, καλά κρατεί.


Η Κίνα είναι ενδιαφέρουσα. Κατ' αρχάς, άσχετα με την φιλολογία περί κατάρρευσης του καπιταλισμού, αυτό που ζούμε από τότε που ο Νίξον πήγε στην Κίνα, το 1972, είναι η τρομερή ζήτηση της Κίνας για ενέργεια (πετρέλαιο) και πρώτες ύλες, η απίθανη μαζική παραγωγή και βελτίωση ποιότητας και τεχνολογικού περιεχομένου της Κίνας, οι τρομερές εξαγωγές της, κυρίως προς τις ΗΠΑ, και, προσθέτω εγώ, η ευκολία με την οποία μπορεί να κλείσει κάτι προστατευμένους Ευρωπαϊκούς κολοσσούς, έτσι και ανοίξουν οι πόρτες της Ευρώπης. Η αποδέσμευση του νομίσματός της σημαίνει ένα από δύο πράγματα: Ή θα το αφήσει να ανέβει, ή θα το σπρώξει να κατέβει. Παραδόξως, πάλι η Ελλάδα ήταν η αφορμή. Με την αδράνεια και τα ψέματα των 7 μηνών της Κυβέρνησης, …ρίξαμε το ευρώ, ανεβάσαμε το δολάριο, και απελευθερώσαμε το renminbi, γνωστό και ως yuan. Από το φθινόπωρο του 2008, που όλοι αναρωτιόμαστε αν ήρθε το τέλος της Αμερικής, ή το τέλος της Ευρώπης, έλεγα ότι το δολάριο θα πέσει, το ευρώ όμως θα πέσει περισσότερο, και όλα θα παιχθούν στην σχέση yuan – δολαρίου.


Και μέσα σε όλα, σε ένα μικρό κράτος, που κανείς μας δεν θυμόταν, με χρυσό και υδροηλεκτρικά, ξέσπασαν ταραχές, και μετακινήσεις αμάχων. Ούτε θα αποτολμήσω να σκεφτώ ποιόν εξυπηρετεί η αστάθεια... Οι Κινέζοι ενδιαφέρονται, κάπως, για το Kyrghyzstan, η Αμερική έχει μία μικρή διαμετακομιστική βάση, οι Ρώσοι μάλλον δεν γουστάρουν (λίγο βόρεια γίνεται πολύ ρωσικό παρασκήνιο για τον έλεγχο των αγωγών που φεύγουν από το Καζακστάν), και γενικά, ο παλιός δρόμος του μεταξιού δεν έχει ησυχία...


Όσο για τους μουσουλμάνους... Όχι ότι δεν έχουν τις δικές τους ιδέες και φιλοδοξίες, αλλά, από το 1910, και οι Άγγλοι, και οι Γερμανοί τους ξεσήκωσαν για τους δικούς τους σκοπούς, οι μέν εναντίον των δε. Και η μεν ιστοριούλα με τον Λώρενς της Αραβίας και τους Άραβες εναντίον των Τούρκων είναι γνωστή, τα έργα των Γερμανών είναι ίσως λιγότερο γνωστά. Ο Κάϊζερ Wilhelm II είχε ξεσηκώσει Τούρκους, Καυκάσιους, Πέρσες και Αφγανούς εναντίον των τότε συμμάχων Αγγλίας και Ρωσίας, και μάλιστα κατέλαβαν το Μπακού και τα πετρέλαιά του, το 1918 (δείτε και εδώ). Ο παραπάνω χάρτης δείχνει τα σχέδια της Ευρω-ρωσικής(;) Inogate για δίκτυα αγωγών πετρελαίου προς την Ευρώπη. Βέβαια ο νυν αγωγός Μπακού - Ceyhan (στον παρακάτω χάρτη) είναι μάλλον αμερικανικής έμπνευσης, αφού συνεχίζει δυτικά και σαν Nabucco.


Βλέπω ότι υπάρχει ή θα υπάρχει αγωγός και από το Κουρδιστάν προς τον Μπακού - Ceyhan, και αναρωτιέμαι... Οι Τούρκοι είναι πράγματι τσακωμένοι με τους Αμερικάνους; ή παίζουν θέατρο; Ή ξαναφτιάχνεται ο Γερμανοτουρκικός άξονας; Δεν έχω τα μέσα να ξέρω την απάντηση, αλλά πυροβολισμοί στην μία άκρη, με τους Κούρδους, βία στην άλλη, με τους Kyrghyz και τους Ουζμπέκους, ζόρικες μέρες στα κατάλοιπα του πάλαι ποτέ χανάτου των Τατάρων.


Η Κίνα παράγει περίπου 4 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα και εισάγει άλλα τόσα, από το Ιραν, την Σαουδική Αραβία και την Αφρική (κυρίως την Αγκόλα). Δεν ξέρω αν έχει βλέψεις στην Κεντρική Ασία (άλλες εκτός από εμπορικές), αλλά γλυκοκοιτάει την Ανατολική Θάλασσα και την Νότια Θάλασσα. Μακριά από εμάς...

Και αναρωτιέμαι... θα ανοίξει η "Ευρώπη" τις πόρτες στην Κίνα; Όταν βγήκε το Πασόκ, τον Οκτώβριο, οι εντολές ήταν μάλλον όχι. Τώρα μάλλον άλαξε γνώμη η "Ευρώπη". Ακούστε τον spokesman της Ευρώπης εδώ να μας λέει ότι άλλαξαν γνώμη τα αφεντικά του. Εργάζεται νυχθημερόν να μου ανεβάσει το ηθικό, και ενάντια στην χειραγώγηση της λαϊκής ψήφου.