Διάλειμμα για λίγη …Δημοκρατία

Είμαι από αυτούς που συμφωνούν, ότι η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που έχουμε, είναι μέρος του Ελλαδικού προβλήματος. Πάντα πίστευα ότι ένα πιο αντιπροσωπευτικό πολιτειακό σύστημα, με ενσωματωμένους τους διαχωρισμούς εξουσιών είναι η απαραίτητη, εάν όχι ικανή συνθήκη για να βγούμε από τα αδιέξοδά μας. Βέβαια, αυτή, η «top-down», προσέγγιση προϋποθέτει «καλούς κ’αγαθούς» ηγέτες, και στην σημερινή κατάσταση, μάλλον για λιγότερη Δημοκρατία μας πάνε, παρά για περισσότερη.

Ξέρω ότι έχω ξενίσει με την αποδοχή μου της άρνησης πληρωμής διοδίων σαν τρόπο αντίδρασης. Θεωρώ τις συμβάσεις παραχώρησης (το project finance για το οποίο έγραψα τις προάλλες) σαν τον ενδεδειγμένο, τον ιδανικό, ίσως, τρόπο χρηματοδότησης έργων, και ενεργειακών έργων. Αντιφάσκω; Δεν νομίζω.

«Δημοκρατία» σημαίνει, και κάτι άλλο, πολύ πεζό: Σημαίνει να έχει άποψη, και να δίνει έγκριση, ο φορολογούμενος, για τους φόρους και τα τέλη που καλείται να πληρώσει για «δημόσια» ή «κοινόχρηστα» πράγματα.

Τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας είναι κλασσικό παράδειγμα «Δημοκρατίας»: Υπάρχει κανονισμός, τον γράφεις, τον αποδέχεσαι, προβλέπει διαδικασίες. Αν ο διαχειριστής αποφασίσει να βάλει φυτά στο μπαλκόνι του με κοινόχρηστα λεφτά, έχω πρόβλημα. Αν πάρει μίζα για το πετρέλαιο, έχω πρόβλημα. Αν αυξήσει το ποσό των κοινοχρήστων γιατί γέννησε η γυναίκα του ή πέθανε η γάτα του, επίσης. Εκτός εάν το συμφωνήσει η συνέλευση.

Όλα αυτά, προϋποθέτουν σχέσεις εμπιστοσύνης. Το Ελληνικό κράτος έχει αποξενωθεί σε θέματα εμπιστοσύνης από τον Ελληνικό Λαό, και τα παραμύθια και η αποχαύνωση των ΜΜΕ δεν μπορεί πια να το μαζέψει, ιδίως σε καιρό λιτότητας και κραυγαλέας ατιμωρησίας γνωστών "δραστών". Όταν σε καιρό λιτότητας, φωνάζει η αυθαιρεσία φόρων και τελών που κανείς μας δεν ρωτήθηκε, ή δεν συμφώνησε, τότε υπάρχουν τρεις λύσεις: ή 1) βάζουμε το κεφάλι κάτω και όσο αντέξουμε, ή 2) περιμένουμε τον από μηχανής θεό να μας σώσει, ή 3) αντιδρούμε. Και όσο πιο πολλή η αυθαιρεσία, και όσο πιο πιεστική η λιτότητα, τόσο πιο πολλή η αντίδραση. Και τα εξιλαστήρια θύματα, εάν υπάρξουν, μπορεί και να μην προλάβουν τίποτα.

Όσο και αν προσπαθούν να γελοιοποιήσουν το «κίνημα των διοδίων», το φοβούνται, γιατί χτυπάει σε αυτήν ακριβώς την ανεπάρκεια του πελατειακού και πολιτειακού μας συστήματος, εκεί που πονάει περισσότερο: Στην δυνατότητα αυτοδιαιώνισης με ανανεώσεις δανείων που στηρίζονται όλο και περισσότερο σε αυθαίρετους και αντιδημοκρατικούς φόρους και εκβιαστικά τέλη.

Και η Πράσινη Απάτη βασίζεται στην ύπουλη, άσκοπη και καταναγκαστική επιβολή φόρων και τελών, σε ανθρώπους που δεν έχουν, και δεν θέλουν, να πληρώσουν κάτι που ούτε οι ίδιοι χρειάζονται, ούτε η χώρα το χρειάζεται, ούτε κανείς. Μόνο αυτοί που το πουλάνε το θέλουν. Η Πράσινη Απάτη είναι μια βαθιά ανελεύθερη και αντιδημοκρατική άσκηση σε βάρος μας, και έτσι θα αντιμετωπίζεται.