Εμπρός της γης οι κολασμένοι, της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός

Εν αρχή ἦν η ελέω Θεού Βασιλική Φεουδαρχία... Δηλαδή αυτό προέκυψε από τον Καρλομάγνο και μετά.. Πριν, είχαμε την Ρώμη, αλλά δεν θυμάμαι τόσο πίσω. Το "Ευρωπαϊκό" σύστημα, που τόσο μου κάθεται στο στομάχι, είναι η μετεξέλιξη της Φεουδαρχίας. Έχει στην κορυφή ελέω Θεού Βασιλείς, και ελέω Βασιλέως (δηλαδή Θεού), τους Ευγενείς, και όσο το Κεφάλαιο ήταν η Γη, η ζωή ήταν απλή: Κάτω κάτω οι Δουλοπάροικοι. Αυτή είναι η περίληψη. Εξελίχθηκε, βέβαια, αλλά η δομή είναι η ίδια, και ο νεο-σοσιαλισμός έχει σαν μετεξέλιξη την νεο-φεουδαρχία. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Και μετά ανακαλύφθηκε η Αμερική και όλα τα αποβράσματα και οι καταπιεσμένοι, και όσοι είχαν βαρεθεί να πεινάνε ή τους πηδάνε τις γυναίκες οι ευγενείς, ή να τους λένε ποιο δόγμα ήταν το επιτρεπτό, ή να τους ...φορολογούνε, μετακόμισαν. Η Αμερική, στην ανεξαρτησία της, είχε την τύχη να έχει τις συνταγματικές εμπειρίες των Άγγλων, την υποστήριξη των Γάλλων ενάντια στην Αγγλική μοναρχία (και φορολογία), αρκετούς και μορφωμένους αστούς και ξεπεσμένους "ευγενείς", και ένα αρκετά "δημοκρατικό", λαϊκό στρατό. Όλα αυτά τους βοήθησαν να φτιάξουν ένα καταπληκτικό Σύνταγμα, μία άλλη πυραμίδα, αντεστραμμένη, όπου, κάτω από τον Θεό, είναι τα άτομα, και αυτά αποφασίζουν τι και πώς, και όχι κάποιος κληρονομικός Βασιλιάς. Μερικοί (συνήθως ...Ευρωπαίοι) βλέπουν σκοταδιστικές συνωμοσίες γύρω από το e pluribus unum ("από τα πολλά το ένα" που αποδίδεται στον ...Ηράκλειτο ή στους ...illuminati), αλλά τον 18ο αιώνα, οι Αμερικάνοι μάλλον τους αυτοκράτορες και τους ...εφοριακούς ήθελαν να ξεφορτωθούν.

Και ο Ναπολέων έκανε κάτι τέτοια ...λαοκρατικά, αλλά, μέσα στην Ευρώπη, και ενόχλησε τους ελέω Θεού αυτοκράτοες, και τον ...έφαγαν. Και οι Ρώσοι πήγαν κάτι να κάνουν αλλά αντί να είναι σε κάποια καινούργια ήπειρο, με μόνο Ινδιάνους, ήταν μέσα στην χώρα τους και αυτό είχε ...μειονεκτήματα, και ένα μειονέκτημα ήταν ότι αντί για Γάλλους συμμάχους και υποκινητές,  μπορεί και να είχαν Γερμανικό Αυτοκρατορικό αντι-αγγλικό δάκτυλο και, εν πάσει περιπτώσει, δεν ξέρω κιόλας,  στράβωσε.

Στο θέμα των ημερών, από την μία έχουμε μία συλλογή από συμβατικές πυραμίδες που πάνε να γίνουν μία, μεγάλη, αλλά λίγο με το ζόρι, και λίγο με ...ανορθόδοξα λογιστικά, και από την άλλη την αλλοπρόσαλλη, ανάποδη, πυραμίδα. Σε εμάς τους Έλληνες δεν αρέσει νομίζω καμία Πυραμίδα, αλλά πιο εύκολα μας επιβάλλουν την ...Ευρωπαϊκή, παρά να αποφασίζουμε μόνοι μας, υπέρ της αντεστραμμένης.


Οι δύο παραπάνω Πυραμίδες φυσικά και έχουν μετεξελιχθεί, και ένα σωρό Αμερικάνοι γκρινιάζουν και για την δικιά τους. Οι φτωχοί για τους πλούσιους και οι πλούσιοι για τους φτωχούς, αλλά η δική μου άποψη είναι ότι  η ελευθερία και η ανεξαρτησία είναι υπέρτατα αγαθά και δεν θέλω κανένα δήθεν καλοπροαίρετο, και παμπόνηρο φούστη να μου δίνει παροχές ή να με φορολογεί για να δίνει παροχές σε άλλους, γιατί αυτό είναι συνήθως δικαιολογία για μανδαρίνους να καπελώνουν και είναι στέρηση ελευθερίας. Ασχέτως όμως τέτοιων ...ακραίων πεποιθήσεων, οι πιο ισχυρές εταιρίες της Αμερικής δεν έχουν κληρονομικούς ιδιοκτήτες, ή αφεντικά, και τα σύγχρονα οργανογράμματα είναι αντεστραμμένα, με τους πελάτες πάνω-πάνω, και κανένας Πρόεδρος δεν έχει πάνω από δύο θητείες (άσε που μονίμως τσακώνονται τα Νομοθετικά με τα Εκτελεστικά). 

Οι Αμερικάνοι είναι μυστήριοι. Το άγαλμα της Ελευθερίας είναι ...Γαλλικό και έχει πάνω κάτι αντίστοιχο του "εμπρός  της Γης οι κολασμένοι",  δυο στίχους από ένα ποίημα του 1883, μιάς Αμερικανοεβραίας:

Not like the brazen giant of Greek fame,
With conquering limbs astride from land to land;
Here at our sea-washed, sunset gates shall stand
A mighty woman with a torch, whose flame
Is the imprisoned lightning, and her name
Mother of Exiles. From her beacon-hand
Glows world-wide welcome; her mild eyes command
The air-bridged harbor that twin cities frame.
"Keep ancient lands, your storied pomp!" cries she
With silent lips. "Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tossed to me,
I lift my lamp beside the golden door!"

Οι Αμερικάνοι είναι και πονηροί. Εκτός από ένα διεθνές νόμισμα και ένα σύστημα που τραβάει ρευστότητα, έχουν και ένα πολιτικό σύστημα που τραβάει ...κόσμο.  Λεφτά, κόσμος και Γη:  Το Κεφάλαιο! Βεβαια, θα θυμηθείτε τους Ινδιάνους.

Τις πυραμίδες της εικόνας τις πήρα από εδώ.  Η Πράσινη Πυραμίδα δεν είναι παρά μία έκφραση της Πυραμίδας. Η κληρονομική θεϊκή νομιμοποίηση στην κορυφή, το Κεφάλαιο (οι πλούσιες κληρονομικές οικογένειες με γη, και βιομηχανίες), οι Ταμίες (οι τράπεζες), οι Διαχειριστές που παριστάνουν τους πολιτικούς, και οι δουλοπάροικοι... Όσο διαλύεται αυτό που λέμε αστική τάξη, τόσο οι δουλοπάροικοι γίνονται μια άμορφη μάζα.