Σε κανέναν δεν αρέσει η "χρεωκοπία". Είτε καταλαβαίνει τι σημαίνει η λέξη, είτε όχι. Ούτε σε μένα αρέσει. Όμως, υπάρχουν κακές και καλές χρεωκοπίες. Για την ακρίβεια, υπάρχουν χρεωκοπίες από τις οποίες ξαναφτιάχνεται, έστω και με διαφορετικές συνθήκες, αυτό που χρεωκόπησε και χρεωκοπίες από τις οποίες δεν μένει ούτε ανάμνηση αυτού που ήταν. Έχω δει χρεωκοπίες: Όλες ήταν επώδυνες. Από μερικές (τις κακές) χάθηκαν τα πάντα, από άλλες (τις καλές) κάτι έχει μείνει. Η χρεωκοπία ωστόσο είναι η μόνη διέξοδος όταν το χρέος δεν είναι βιώσιμο
Η χρεωκοπία είναι, τυπικά, η "στάση εξυπηρέτησης χρέους". Αν είμαστε έξυπνοι, θα το κάναμε όταν είχαμε παραγωγικό ιστό και δικά μας κεφάλαια να κινηθούμε στην αναπόφευκτα δύσκολη φάση μετά την στάση πληρωμών. 6 μήνες, 6 χρόνια... όσο αυτή θα κρατούσε.
Η προτιμητέα λύση θα ήταν σε κάθε περίπτωση η "αναδιάρθρωση". Όπου δεν παίρνονται μονομερείς αποφάσεις, αλλά συμφωνείται κάποια λύση που συνήθως ελαχιστοποιεί την αναπόφευκτη μεγάλη ζημιά, και, κυρίως, επιμερίζεται την ζημιά με κάποιον "δίκαιο" ή "εύλογο" τρόπο. Σε τέτοιες καταστάσεις όμως δεν υπάρχει "δίκαιο" ή "δίκιο". Το "δίκιο" το έχει όποιος έχει το πάνω χέρι. Αυτός που κρατάει υποθήκες, έχει το πάνω χέρι. Αν η επιβίωση, κυριολεκτικά, εξαρτάται από ρευστότητα, το πάνω χέρι το έχει αυτός που ελέγχει την ρευστότητα.
Περιέργως, η "λιτότητα" είναι "όπλο" που δουλεύει υπέρ και κατά όλων. Εάν το 2008 (ή το 2001) είχαμε δεχτεί σαν λαός να μην έχουμε πρωτογενή ελλείμματα, και να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα (κοινώς 1) να περικοπούν τα πάντα, 2) να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού το όποιο ντόπιο κεφάλαιο, 3) μηδενικές. όσο εφικτό, εισαγωγές, 4) καταναλώνουμε ότι και όσο παράγουμε κλπ) τότε, το 2010, ή το 2011, ή το 2012, ή τώρα, θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε.
Η "μη λιτότητα" είναι εξάρτηση από τους παρέχοντες ρευστότητα για την συντήρησή της, και τώρα το αδιέξοδο είναι χειρότερο από ότι ήταν το 2008 ή το 2010.
Και υπάρχουν και "μη χρεωκοπίες" όπου η έκβαση είναι χειρότερη από είτε την "κακή" χρεωκοπία΄, είτε την "καλή" χρεωκοπία. Η "εκκαθάριση εν λειτουργία" είναι η απόλυτη χειρότερη για εμάς έκβαση. Όπου η έλλειψη ρευστότητας, και η προσδοκία "μη λιτότητας", ελέγχεται από τους πιστωτές (που είναι ξένες κυβερνήσεις, και λέγονται "Γερμανία με λίγη Γαλλική σάλτσα", ικανοποιούν μόνο όσα αιτήματα για ρευστότητα έχουμε προκειμένου να παίρνουν αυτά που θέλουν.
Καλύτερα ημιθανής, η ψόφιος, με κάτι στην πάντα, να ξαναχτίσεις κάποιο αύριο, παρά ζόμπι. Εκεί έχουμε φτάσει. Όχι 6 μήνες, ή 6 χρόνια... 60. Και βάλε. Και όσο καθυστερεί, τόσο χειρότερα.
Δεν ξέρω που κολλάει η Σπυριδάκη με αυτή την ανάρτηση... Αλλά η ΔΕΗ της ΔΕΗΣ. Η Σπυριδάκη της Σπυριδάκης. Σε χρεωκοπία θα ξεφορτωθούμε την Σπυριδάκη και τους περί αυτήν. Και αυτό θα είναι ένα άμεσο κέρδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου