Ο θαυμαστός καινούργιος (παλιός) κόσμος

Πάλι φεύγω από το θέμα μου... Όπως κουβέντιαζα και με ανώνυμο φίλο, έχω μία υπόθεση εργασίας. Η «υπόθεση εργασίας» είναι ότι κάθε γενιά βλέπει τον κόσμο από την δικιά μας σκοπιά, και η μεταπολεμική γενιά έζησε μεγάλωσε στον Ψυχρό Πόλεμο. Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε σαφώς λιγότερη βία, αλλά μάλλον μεγαλύτερη ένταση από τον Β’ Π.Π. κυρίως λόγω της φύσης των όπλων που ήταν έτοιμα για χρήση.

Ο Ψυχρός Πόλεμος καλλιέργησε (στον Δυτικό κόσμο) δύο εκδοχές Ελευθερίας που μας παιδεύουν σήμερα. Την μία την τραγούδησαν χίππυς στο Woodstock, και την άλλη την εκθείασε ο Milton Friedman. Αγάπη της Ελευθερίας για τους αντισοβιετικούς, αλλά και επανάσταση, λουλούδια και make love not war για να ενδυναμωθούν οι αντιρρησίες του Βιετνάμ.

Η πολυπληθέστερη ομάδα στον Δυτικό κόσμο είναι η μεταπολεμική, ψυχροπολεμική γενιά. Εμείς που μπερδευόμαστε με συνθήματα που σιγά σιγά πάνε να μας ξηλώσουν αυτοί που μας τα καλλιέργησαν. Η Νέα Τάξη, και η Παγκόσμια Διακυβέρνηση και η Πράσινη Ανάπτυξη και όλα αυτά τα μυστικιστικά, είναι η προσπάθεια του πολυεθνικού κεφαλαίου, να βγάλει τις νέες γενεές από παλιές ιδεολογίες που δεν εξυπηρετούν πλέον, να προλάβει νέο ενδοευρωπαϊκό εμφύλιο, και να αποτρέψει νέους Ναπολέοντες ή Λένιν (αν και ο τελευταίος ήταν και λίγο τάτσι μίτσι κότσι με Γερμανούς).


Η «υπόθεση εργασίας» είναι ότι με την επανένωση των Γερμανιών και την μεταστροφή της ΕΣΣΔ σε μη επαναστατική Ρωσία, έχουμε ξαναγυρίσει σε status quo ante. Κάτι αντίστοιχο με την κατάσταση στην Ευρώπη μετά την ήττα του Ναπολέοντα (άλλος επαναστάτης, και αυτός, σε αντίθεση με τους Σλάβους, ήταν και δικός τους, τρομάρα τους).

Πριν τον Α’ Π.Π., υπήρχε παγκοσμιοποίηση και ευημερία, και πολυεθνικές και αυτοκρατορίες. Η Αυστροουγγαρία ήταν απειλούμενη και αυτή ήταν η πολυπολιτισμική. Οι αποικίες και τα πετρέλαια ήταν το μήλον της έριδος. Πολλά κοινά με την σημερινή περίοδο, ακόμα και συναλλαγματικές κρίσεις. Οι παίκτες και η ορολογία έχουν άλλες χροιές, αλλά όσο το ψάχνω, τόσο μοιάζει. Αν η συνθήκη των Βερσαλλιών ήταν επαχθής για την Γερμανία, και αν η Γιάλτα ήταν «άδικη», η επανένωση των Γερμανιών αποκατέστησε την … «δικαιοσύνη». Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας απέτρεψε νέους πειρασμούς για κυκλωτικές κινήσεις σε βάρος της Νέας Αυστροουγγαρίας.

Η «Ε.Ε.» έχει μαντρωμένους τους ξεροκέφαλους Γάλλους, οι Άγγλοι κοιτάνε πάντα λοξά, έστω και χωρίς τα παλιά τους μεγαλεία, και η Αμερική είναι μεν νησί αλλά πρόσφατα …τρωτό, και σήμερα όπως και τότε, δεν είναι 100% σίγουρη ότι …αγαπάει την «Ευρώπη». Και θα φλέρταρε με απομωνοτισμούς, αλλά το άτιμο το πετρέλαιο, τους έχει κληρονόμους και συνεχιστές του Μεγάλου Παιχνιδιού των Άγγλων. Και όπως στις παραμονές του Β’ Π.Π. υπήρχε διασύνδεση του Ευρωπαϊκού με το Αμερικανικό κεφάλαιο, έτσι και σήμερα. Με φόβο να γίνω γραφικός, θα έλεγα ότι το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο πάει να ελέγξει το Αμερικάνικο, αλλά οι Αμερικάνοι είναι γάτοι, και όπως είπε και ο Προφήτης στο antinews πριν 2-3 χρόνια, έχουν το Χόλυγουντ. Και δορυφόρους και τηλεπικοινωνίες. Και σίγουρα κοινωνία πιο ανοικτή και δεκτική στην Άπω Ανατολή… (Μα μόνο η Τρίτη λεωφόρος στην Νέα Υόρκη πρέπει να έχει πάνω από 50 Κινέζικα εστιατόρια…)


Μου έστειλε φίλος ένα σύγγραμμα του 2005 από κάποια υπηρεσία των ΗΠΑ που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει, την National Intelligence Council . Μην ενθουσιάζεστε, κυκλοφορεί ελεύθερα, και είναι ενδιαφέρον. Λέει αυτό που έχω καταλάβει, τόσο καιρό που τρώγομαι με τις μπούρδες της κας Κλιματικής Αλλαγής. Οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι πρέπει να τα βρούνε, αν και έχουν διαφωνίες (2005). Συμφωνούν ότι η παγκοσμιοποίηση χρειάζεται κάποια παγκόσμια διακυβέρνηση, επισημαίνουν το θέμα με Βραζιλία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική, Ρωσία και Μέση Ανατολή. Ευρώπη – ΗΠΑ συμμαχία αλλά με διαφωνίες. Το παραπάνω γράφημα είναι από το σύγγραμμα. Δεν λέει τίποτα, αλλά λέει πολλά. Οι Αμερικάνοι αναφέρουν την αδυναμία τους να είναι πλανητάρχες και μιλάνε για περιορισμούς σε resources (πετρέλαιο, πρώτες ύλες, ζήτηση από αναπτυσσόμενους ανταγωνιστές), και οι Ευρωπαίοι μιλάνε για …Κλιματική Αλλαγή (αλλά με ίδιο στόχο: νερό, φαγητό, ενέργεια – η μπροσούρα του Υπουργείου εξωτερικών που λέγαμε…). Και όλοι οι υπόλοιποι διαφωνούν με όλους.

Εμένα μου θυμίζει άλλες εποχές. Είπα στον φίλο μου τον Άλκιμο, ότι θα έδινα €1 να ήξερα τι στην ευχή συμφώνησαν ο Κολ με τον Ρήγκαν το 1990. Κάποια νέα Γιάλτα; Θα έδινα άλλο €1 να ήξερα πόσο πραγματικά εξοπλίζεται η «Ευρώπη». Τώρα, όπως και τότε, της αρέσουν τα υποβρύχια.


Και τι σημασία έχουν όλα αυτά για εμάς; Σας προτρέπω όλους να πάτε να ψωνίσετε στο Praktiker. Έχουν ένα χάρτη πάνω από την πόρτα τους με όλα τα μαγαζιά τους. Η σύγχρονη Γερμανο-αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία, με την Ουκρανία, εμάς και την Τουρκία μέσα, αλλά χωρίς το Ιρακ. Ο Αμερικάνος πήγε εκεί πρώτος. Και μου λέτε εμένα ότι δεν είναι όλα η συνέχεια του Μεγάλου Παιχνιδιού.