Υποχρεωτική εθελούσια μόνιμη άδεια

‘Εγραψε σήμερα (Κυριακή) η «Ε» την συνέχεια της προετοιμασίας, που ξεκίνησε ο Πάγκαλος λίγο …άκομψα, και, δημιουργικά, ο Σάλλας της Πειραιώς με τις …προσωρινές εθελούσιες. Μα γιατί φοβούνται…

Το θέμα είναι δυσάρεστο και δεν είμαι βαλτός, ούτε αυτά που λέω εκφράζουν καμία υπόγεια πολιτική άποψη. «Δεν θα γίνουν απολύσεις» είπε ο Αρχηγός – και σιγά μην σας πει κανείς από την αντιπολίτευση κάτι διαφορετικό. Στην χώρα που εφηύρε τις «μετατάξεις» ο δημιουργικός κ. Σάλλας εφηύρε την Προσωρινή Εθελούσια. ΔΕΝ θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο, θα γίνουν υποχρεωτικές εθελούσιες μόνιμες άδειες, με μειωμένες αποδοχές. Πώς ακούγεται;

Εκτιμώ, μπακαλίστικα, [και το τονίζω, "μπακαλίστικα" -- το νούμερο δεν έχει σημασία] ότι υπάρχουν περίπου 770.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Συν περίπου 300.000 υπάλληλοι σε ΔΕΚΟ. Συν περίπου 300.000 στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Σύνολο, 1.300.00 άτομα. Ξέρω, από τον ιδιωτικό τομέα, ότι μπορεί να χάσεις 20-30% του προσωπικού (υπαλλήλους, εργάτες, στελέχη) σχετικά ανώδυνα -- από την σκοπιά της βιωσιμότητας της επιχείρησης, όχι από την πλευρά του εργαζόμενου. Ο ιδιωτικός τομέας απολύει εδώ και καιρό, κάνει περικοπές σε αποδοχές, κλπ.

1.300.000 άτομα είναι στο ευρύτερο Δημόσιο τομέα. Αν δώσουμε μόνιμη άδεια σε 30-40%, είναι 390.000-520.000 άτομα. Κάθε ένα κοστίζει, σήμερα, €25.000-30.000 τον χρόνο. Αν σε αυτά τα άτομα τους πεις να πάρουν υποχρεωτική εθελούσια μόνιμη άδεια, με αποδοχές στο 40% των σημερινών, κόβεις το 60%, ή από €5,9 δις έως €9,4 δις ετησίως. Τον υπολογισμό αυτό τον έκανα με τον φίλο μου τον Θυμόσοφο πριν 3-4 μέρες, να είστε σίγουροι ότι δεν θα είμαστε οι …πρώτοι.

Σκληρό , άκαρδος, νεοφιλελεύθερο, πείτε το ό,τι θέλετε. Οι λέξεις «σκληρό και άκαρδο» είναι μάλλον ήπιες. Αλλά όσο πιο πολύ καθυστερεί αυτή η κουβέντα, τόσο περισσότεροι θα πάρουν μόνιμη «άδεια» με όλο και μικρότερο ποσοστό των σημερινών αποδοχών τους. Αλλά ποιός παίρνει το ρίσκο της κοινωνικής δυστυχίας και αστάθειας;

Να φορολογήσουμε τους πλούσιους και να μην πειράξουμε τους φτωχούς; Δεν έχω καμία μα καμία αντίρρηση. Απλά, σε 1-2 χρόνια δεν θα έχουμε ούτε πλούσιους. Ή θα τους τα έχουμε πάρει ή θα έχουν φύγει. Και το πρόβλημα θα είναι ακόμα δυσκολότερο.

Έχουμε 1-2 εκατομμύρια αλλοδαπούς που συντηρούν κήπους, μαζεύουν μαρούλια, νταντεύουν μωρά, βάζουν βενζίνη, κάνουν μεταφορές και τέτοια ταπεινά. Δεν χρειάζεται ρατσισμός… Ή θα κάνουμε εμείς την δουλειά τους, ή θα ψάχνουμε εμείς για φανάρια να πουλάμε χαρτομάντηλα. (Ή, όπως κάνουμε από το 1200 π.Χ., θα γίνουμε εμείς μετανάστες). Και δεν θα βαρεθώ να επαναλαμβάνω: Έχουμε πληρωθεί για να καταστρέψουμε την παραγωγική μας ικανότητα.


Η φωτό είναι του Wasim Kheir Beik (την βρήκα εδώ). Επτάχρονο κοριτσάκι στην Δαμασκό που κάνει το μάθημά του εν ώρα εργασίας. Επειδή τα συναισθήματα από τέτοιες εικόνες είναι προβλέψιμα, αναρωτιέμαι, γιατί κυκλοφορεί σήμερα βραβευμένη εικόνα του 2007; Εμένα μου ήρθε με email.