Ή τώρα, ή ποτέ

Μας θέτουν το δίλημμα να δεχτούμε υποθήκες και πώληση δημόσιας περιουσίας, και να συμφωνήσουμε όλοι σε κάποια εξωγενή πολιτική και οικονομική γραμμή για δημοσιονομική πειθαρχία, προκειμένου να μας δώσουν ρευστότητα για μερικούς ακόμα μήνες.

Η άποψή μου είναι απλή: 1) Αυτό που μας ζητάνε είναι για το δικό τους συμφέρον, όχι για το δικό μας, 2) εμείς θα χάσουμε περισσότερα εάν συμμορφωθούμε, και 3) η δημοσιονομική πειθαρχία πρέπει να πηγάζει από δική μας πρωτοβουλία και διαχείριση χωρίς εκχωρήσεις υποθηκών και περιουσιακών στοιχείων.

Το κίνητρο και η πρεμούρα του Eurogroup δεν αφορά την δική μας σωτηρία αλλά την δική τους. Ζητούν παράταση και γύψο της κατάστασής μας προκειμένου να (α) σταθεροποιήσουν τα του οίκου τους και (β) να αναβάλουν να γράψουν ζημιές στα βιβλία τους. Αρνούνται να δούνε ότι έχουν δανείσει πελάτη που δεν έχει και δεν μπορεί να ξεπληρώσει. Προσπαθούν να εξασφαλίσουν δική ΤΟΥΣ, εσωτερική συναίνεση παίρνοντας υποθήκες σε κινητά και ακίνητα και παριστάνοντας ότι αυτοί επιβάλλουν σκληρή λιτότητα. Για δική τους εσωτερική πολιτική κατανάλωση.

Κανένα από τα μέτρα ή τις υποθήκες ή την εξωγενή αναγκαστική διαχείριση δεν πρόκειται ούτε να αυξήσει το ΑΕΠ μας, ούτε να φέρει ανάπτυξη. Με κίνητρο της παράταση της σημερινής κατάστασης, απλά θα μεταφέρει την ιδιοκτησία και τον έλεγχο Ελληνικών πραγμάτων σε ξένους, πριν καταλήξει σε ίδιο και χειρότερο, για μας, αποτέλεσμα. Και όταν ό,τι κινητό και ό,τι ακίνητο έχει ελεγχθεί, ακριβώς όπως και σε τραπεζικές εκκαθαρίσεις, τότε θα φτάσουμε, στο υπολειμματικό προϊόν της εκκαθάρισης, το άδειο κουφάρι, μόνο που το συγκεκριμένο κουφάρι είναι η χώρα μας και εμείς θα είμαστε οι κάτοικοί του.

Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι απαραίτητη αλλά πρέπει να προκύπτει από εσωτερικές διαδικασίες και όχι εξωτερικές. Από ειλικρινή και τίμια προσέγγιση των όποιων Ελλήνων, πολιτικών, ή μη πολιτικών, τολμούν, μπορούν και θέλουν. Εάν δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, έχουμε τελειώσει σαν χώρα και μιλάμε για επιστροφή σε καταστάσεις αντίστοιχες πολύ παλαιοτέρων εποχών, με ότι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα μας, και συλλογικά σαν έθνος. Η απαραίτητη δημοσιονομική πειθαρχία θα είναι το ίδιο δυσάρεστη και δύσκολη με την εξωγενή, αλλά θα είναι δική μας, στην χώρα μας, και όχι στο κουφάρι που θα μας αφήσουν μετά την εκκαθάριση.

Όπως έχω γράψει πριν ένα χρόνο, πέρυσι, θα ήταν πιο εύκολο αυτό το εγχείρημα. Και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Αλλά, στον λόγο μου, του χρόνου θα είναι πιο δύσκολο από φέτος, από τώρα.

Μία είναι η «συναίνεση» και μόνο μία: Συναίνεση για ειλικρίνεια, συναίνεση για αυτοδιαχείριση, συναίνεση για αποφυγή της τρίτης Άλωσης. Τα έχω ξαναπεί: Στάση πληρωμών με δική μας πρωτοβουλία, και από εκεί και πέρα, ό,τι ακριβώς θα κάνουμε ούτως ή άλλως σε ένα ή δύο χρόνια. Τα έχω ξαναπεί:

Υπάρχει λύση και έξοδος από το αδιέξοδο, και πρέπει να τολμήσουμε. Η λύση είναι 1) η μείωση των φόρων, 2) η μείωση των παροχών, 3) η κατάργηση κάθε «πόθεν έσχες», 4) η εξασφάλιση μόνο στοιχειωδών Δημοσίων υπηρεσιών και παροχών, αλλά επιπέδου 1935 ή 1965, τόσες αντέχουμε και 5) η μονομερής, από εμάς, στάση εξυπηρέτησης χρέους. Και τα 5. Αν βγάλουμε ένα από τα 5, δεν δουλεύει η πρόταση. Και να διευκρινήσω: Δική μας στάση πληρωμών. This is Πάρτα!  Που δεν σημαίνει «δεν πληρώνω». Σημαίνει «δεν έχω να πληρώσω», «έλα όταν έχω», «έλα να δούμε πότε θα έχω, αλλά τώρα δεν έχω». Και να προσθέσω, σήμερα, 18 Μαΐου, με τα παραπάνω 5 σημεία, ένα 6ο σημείο: Εφ’ άπαξ εισφορά για δική μας χρηματοδότηση της μεταβατικής κατάστασης.

Είναι η μόνη, μη αυτοκαταστροφική, λύση. Και δεν υπερβάλλω λέγοντας «ή τώρα, ή ποτέ».