Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Αναρωτιέμαι εάν σήμερα τελειώνει κάποια πράξη της τραγωδίας, ή, απλά, μετά το διάλειμμα θα πάμε στην συνέχεια.

Η δικιά μου ερμηνεία των εκλογών είναι ότι, ψηφίσαμε για ανάμεικτα ζητήματα. Πολλοί ψήφισαν αρνητικά:  (α) Να μην βγει το Πασόκ, (β) να μην βγει η ΝΔ, (γ) να μην πάρουν αυτοδυναμία οι δύο μαζί.   Πολλοί ψήφισαν με βάση παλιές ταμπέλες αριστερού-δεξιού, είτε σαν εμφυλιακή μνήμη, είτε σαν μοντέλο οικονομικής διαχείρισης. Όμως ο εμφύλιος έχει τελειώσει, και ο Ψυχρός Πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και 22 χρόνια. Οι τριαντάρηδες δεν τον θυμούνται καν...  Πολλοί που έχουν χάσει την δουλειά τους ή την ισορροπία τους δεν μπορούσαν παρά να ψηφίσουν "αντισυστημικά", ανάλογα με το ποιος νομίζουν ότι "φταίει".  Κάπου πρέπει να πλανάται και το ερώτημα ταμπού:  "Μέσα ή έξω από αυτήν την Ευρώπη", γιατί μην έχουμε αυταπάτες, αυτή η Ευρώπη δεν είναι τυχαία, ούτε οι Κεντρικοί εμπνευστές της θα ιδρώσουν από αγανακτισμένους στην Ισπανία, ή σοσιαλιστές την Γαλλία. Ιδρώνουν μόνο σε υποβαθμίσεις, και απασχόληση και spreads, στην δική τους χώρα.

Το συμπέρασμα;  Ο καθένας το δικό του. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι είτε μέσα στο ευρώ, είτε έξω, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα, και μέσα στο ευρώ θα είναι πιο ανελεύθερα, με μόνη δικαιολογία για την ανοχή της Ευρωπαϊκής επικυριαρχίας, την ανικανότητα -- πραγματική ή καλλιεργημένη, των δικών μας.  Οι δυσκολίες είναι κατανοητές, και ο κόσμος είτε προτιμάει την συνεργασία αυτών που μέχρι χτες ήταν "δεξιοί" και "αριστεροί", είτε θέλει την πτώση των εκπροσώπων του χτες, με αρκετή σύγχυση (ή και φόβο) για το τι θα είναι το αύριο.

Ο καθένας ζητάει αυτό που φαντάζεται ότι θα του άρεσε, εγώ προτιμώ συνεργασία Ανεξάρτητων και λοιπών "δεξιών", και Αριστερών, γιατί αφ' ενός προτιμώ την ευρωσκεπτικιστική τους στάση, και αφ' ετέρου δεν βλέπω διέξοδο χωρίς ειλικρινή συνεργασία αυτού που λέγαμε "κεφάλαιο" και "εργασία".  Και προτιμώ αυτούς τους δύο, γιατί είναι λιγότερο μουχλιασμένοι, και, με συγχωρείτε αν κάνω λάθος, λιγότερο προσκυνημένοι ή διαπλεκόμενοι.  Για αυτό και γελάω και σχεδόν ...συσπειρώνομαι με τις πονηριές είτε κατά του Καμμένου, είτε κατά του Τσίπρα. Κι αν έχουν ελαττώματα, τα αγνοώ -- εφ' όσον δεν με κοροϊδεύουν.  Θα μού βγει το παραμύθι;  Μάλλον όχι, αλλά νομίζω δικαιούμαι να φαντασιώνομαι.

Η ρύθμιση που προβλέπεται από το Μνημόνιο δεν είναι βιώσιμη, και επομένως, όπως έλεγε ο τ. Felix Rohatyn δεν είναι δίκαιη.  Οι της άλλης πλευράς, στην "Ευρώπη" δεν είναι χαζοί, και εμμένοντας στην μαξιμαλιστική τους (αλλά μη βιώσιμη και άδικη) λύση παίζουν και αυτοί το παιχνιδάκι τους. Το εκλογικό ερώτημα λοιπόν, που είναι για μένα αναπάντητο, είναι αν κάνουμε τον μακάκα, ή εάν χωρίζουμε εμείς τα τσανάκια μας.  Σε αυτό το αναπάντητο ερώτημα, προτιμώ την ξεκάθαρη σκληρή διαπραγματευτική στάση, αν και, ιστορικά, κάνουμε τον μακάκα. Μόνο που, τώρα, δεν ρισκάρουμε ένα αντιτορπιλικό σε κάποιο λιμάνι του Αιγαίου κάποιον δεκαπενταύγουστο, αλλά όλη την έστω φτωχή, αλλά λίγο ανεξάρτητη οικονομική μας υπόσταση.

Εμείς, είμαστε τελειωμένοι σαν "αγορά" για τους Κεντρικούς Σχεδιαστές, και ήδη έχουν στρέψει την προσοχή τους σε Ασία και Αφρική (Africa is the new frontier), σαν αγορές, και στον παραδοσιακό τους λογικό προμηθευτή, την Ρωσία. Ναι, τους ενοχλεί λίγο εάν ταράζουμε τα Ισπανικά ή τα Γαλλικά νερά, αλλά ψιλοπράγματα... Και δεν θα ντραπούν να πάρουν ό,τι κινητό και ακίνητο βρουν στην πορεία.

Να περιμένω να καταλάβει κανείς τίποτα; Ή τα ξέρουν;