Τα επεισόδια δεν είναι η είδηση

Τα επεισόδια ήταν κατά τη γνώμη μου αναμενόμενα, από τους γνωστούς αγνώστους, επειδή είχε κόσμο. (…αλήθεια που ήταν οι “αντιεξουσιαστές και επαναστάτες” του φραπέ τις προηγούμενες ημέρες; ξεκουράζονταν στην / με την εξουσία; και πριν φωνάζουν κάποιοι, Υπουργός το είχε πει…) Τα επεισόδια με τα “σπασίματα” έγιναν για να μην κατέβει περισσότερος κόσμος την επόμενη φορά.

Αλλά θα κατέβει. Θα κατέβει γιατί υπάρχει κόσμος όχι στα όρια αλλά βουτηγμένος στην εξαθλίωση στην ανέχεια και στη φτώχεια. Κόσμος δίχως αύριο που κάθε ημέρα γίνεται περισσότερος. Κόσμος που κοιμάται στο δρόμο, δεν έχει όχι να πληρώσει λογαριασμούς αλλά να φάει και είναι οργισμένος. Όχι απλά οργισμένος, εξαγριωμένος γιατί δεν υπάρχει, δεν διαφαίνεται διέξοδος.

Kάθε ημέρα που πάω δουλειά και περπατώ στο κέντρο νέος κόσμος, νέες φάτσες κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Ας περπατήσει κάποιος πριν τις 07. 00 στο “ιστορικό κέντρο” ή ας πάει στα συσσίτια…

Σήμερα λοιπόν που είχε κόσμο έπρεπε να σπάσουν τζάμια και να καούν ΙΧ και μηχανές για να αμαυρωθεί η πορεία από τα στρατευμένα κουτορνίθια του φραπέ. Σήμερα όμως υπήρχε και κάτι άλλο. Θυμός μεγάλος θυμός που τον ένιωθες στις φωνές και τον διάβαζες στα μάτια. Ο κόσμος τα “έχει πάρει”.

Η επίθεση πχ στον Χατζηδάκη δεν έγινε από κουκουλουφόρους, όπως και παλαιότερα στον Κακλαμάνη. Μπορεί οι πολιτικοί να σχεδιάζουν και να κάνουν πολιτική αλλά δεν μπορούν πλέον να περπατήσουν ελεύθερα στο δρόμο. Μόνο στα κομματικά ακροατήρια. Γιατί ο κόσμος έχει συσσωρεύσει οργή και η λέξη πολιτικός λειτουργεί ως κόκκινο πανί. Δεν βλέπει διέξοδο, δεν βλέπει προοπτική και το σήμερα όχι το αύριο είναι ζοφερό. Και αυτό είναι το επικίνδυνο. Γατί οι εκρήξεις οργής είναι ανεξέλεγκτες.

Μπορούμε να γράφουμε ότι θέλουμε εδώ ή να υποστηρίζουμε οτιδήποτε. Καταδικάζω τη βία, γιατί δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσο υποτίθεται ότι λύνει, αλλά αμφιβάλλει κανείς ότι αν ο κόσμος έμπαινε στη Βουλή θα έκανε τα ίδια στους 300; Φαντάζεται πχ κάποιος η επόμενη πορεία να συναντήσει κανένα Πάγκαλο; Οι πολιτικοί μας λοιπόν έχουν φτάσει στο σημείο να διαγράφουν τα όνειρα του κόσμου, να παραδίδουν το αύριο στον εργασιακό Μεσαίωνα και να ρίχνουν το σήμερα στις αλυσίδες της οικονομικής δουλείας.

Και όταν ρώτησα κάποιον γιατί επιτέθηκε στον Χατζηδάκη, ξέρετε ποια ήταν η απάντησή του; Ότι ντρέπεται, ντρέπεται γιατί απολύθηκε τη Δευτέρα και δεν μπορούσε να πάρει δώρο στην κορούλα του για τις γιορτές. Ένας άνθρωπος 40+ που η οργή του έψαχνε εχθρό και το αδιέξοδό του βρίσκει δρόμο στη βία. Που μπορεί κιόλας να έλεγε και ψέματα, αλλά αυτό ήταν το πνεύμα της πορείας. Οργή. Και μιλούν οι πολιτικοί μας: για διαφάνεια, για μαχαίρια και κόκαλα, για αναθεώρηση του Συντάγματος κλπ ενώ κάθε Μαντέλης που ομολογεί ότι τα πήρε και κάθε Τσουκάτος που ομολογεί ότι τα πήγε είναι ελεύθεροι.

Και το κάθε παιδί μας θα πρέπει να δουλεύει έως στα 65+ για 720 €. Ο κάθε γονιός μας να ζητάει βοήθεια στα 75+ γιατί “είναι υπεύθυνος” και του κόπηκε το δώρο και η σύνταξη. Και εμείς να κοιτάμε και η οργή να συσσωρεύεται. Και η έκρηξη να είναι σποραδική αλλά να θεριεύει.

Αν οι βολεμένοι εκπρόσωποί μας δεν ανοίξουν τα μάτια τους, δεν ακούσουν και δεν δουν, τότε τα χειρότερα έρχονται. Δεν μπορεί να νομοθετούν τον “εξορθολογισμό” της σωτηρίας και να πετούν τη χώρα στον Καιάδα της οικονομικής εξάρτησης.

Ιθαγενής

Μου φαίνεται, στις μέρες που έρχονται, θα πρέπει εμείς οι μεταξύ μας άγνωστοι, να σκεφτόμαστε τρόπους βοήθειας. Κάποιο προηγούμενο θα υπάρχει. Ξέρω ότι κανείς μας δεν θα μείνει ανεπηρέαστος, ξέρω πως είναι να μην έχεις σάλτσα για τα μακαρόνια, και λυπάμαι τα πιτσιρίκια. Και τους γονείς τους.