Ο χαμένος σοσιαλιστικός παράδεισος

Ποτέ μου δεν δήλωσα ότι ξέρω από «πολιτικά» είτε στην Ελληνική τους εκδοχή είτε σε άλλη. Ωστόσο, όπως κάπως ξαναγράφεται η επιστήμη, ξαναγράφεται και η πολιτική. Εύκολα παρουσιάστηκε η κρίση, σαν «κρίση του καπιταλισμού» ή του «φιλελευθερισμού». Διαφωνώ κάθετα και απόλυτα. Θεωρώ ότι η κρίση οφείλεται σε άλλους λόγους. Η κρίση οφείλεται στην κατάργηση ορισμένων θεμελιωδών μηχανισμών αυτορρύθμισης αρχικά από Ευρωπαίους κρατικιστές, και στην Αμερική, βασικά, από την διοίκηση Κλίντον. Αυτό εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί την μεγάλη συγκέντρωση κεφαλαίου σε λίγους. 1) Δεν υπάρχει τίποτα καπιταλιστικό ή φιλελεύθερο σε ολιγοπωλιακές συγκεντρώσεις, ούτε είναι τα μονοπώλια νομοτελειακά αναπόφευκτα. Σε όσες περιπτώσεις ξέρω έγινε με συνειδητά και μεθοδευμένα βήματα. 2) Η «σοσιαλιστική» ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται κατά κόρον σαν προπέτασμα καπνού για αυτόν τον σκοπό. Δύο περιπτώσεις που ξέρω είναι (α) οι κανόνες της Αμερικανικής Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) που ξεκίνησαν όμορφα και περιβαλλοντικά, αλλά γράφτηκαν από, και για τις 3-4 μεγάλες εταιρίες χημικών του κόσμου και (β) η κατάργηση του Glass Steagall Act που επέτρεψε στην Citibank (και όχι μόνο) να μπει στην επενδυτική τραπεζική, την χρηματιστηριακή και την ασφαλιστική αγορά. Η σοσιαλιστική ιδεολογία χρησιμοποιήθηκε επειδή δίνει το αναισθητικό ιδεολογικό υπόβαθρο για μετάβαση σε κεντρικό έλεγχο των πραγμάτων. Ο κεντρικός έλεγχος ποτέ δεν εξυπηρετεί τους πολλούς. Πάντα εξυπηρετεί του λίγους. Π.χ., δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο ότι η κατάργηση του Glass Steagall έγινε επί «Δημοκρατικού» Κλίντον.

Ο φιλελευθερισμός, η άποψη ότι ο κόσμος δουλεύει καλύτερα με την επιδίωξη ατομικών συμφερόντων και την ελευθερία της αγοράς, έχει χαρακτηριστεί σαν το κακό που φταίει για τα σημερινά μας προβλήματα. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτή είναι η έντεχνα καλλιεργημένη άποψη των Νεοσοσιαλιστών, που όσο το ψάχνω, είναι ακριβώς αυτοί που κρύβονται πίσω από τις καίριες παρεμβάσεις ενάντια στου μηχανισμούς της ελεύθερης αγοράς, και είναι οι προπομποί του Νεοφασισμού.

Το κείμενο του http://www.mega.nu/ μου τσίγκλισε την περιέργεια, κατά τύχη, όταν έψαχνα τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την Νεοσοσιαλιστική Πράσινη Θρησκεία. Και αυτό που είδα είναι μια αρκετά μαύρη χρήση «σοσιαλισμού» για σκοπούς συγκέντρωσης πλούτου και εξουσίας. Αισθάνομαι την ανάγκη να σας ενθαρρύνω να το δείτε. Σε πρόχειρη ανάγνωση θα φανεί «συντηρητικό» αλλά ο όρος και η σημασία της λέξης «συντηρητικός» έχει μετατεθεί. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτοί που αντιστέκονται στο γιγάντωμα της Κεντρικής Εξουσίας, είτε την πείτε Νέα Τάξη, είτε την πείτε κάτι άλλο, είναι «συντηρητικοί». Επαναστάτες είναι. Οι περιλήψεις δεν πιάνουν πάντα το νόημα ενός ολόκληρου κειμένου, αλλά θα προσπαθήσω (με δόσεις… είναι μεγάλο) να παρουσιάσω τμήματα:

1. Επιστροφή στην Εδέμ

Οι ουτοπιστικές φιλοσοφίες του Ρουσώ και άλλων διανοητών της διαφώτισης είναι πίσω από τις διάφορες εκδοχές του σοσιαλισμού, ιδεαλιστικές, ή πρακτικές. Τον ριζοσπαστικό ουτοπιστικό σοσιαλισμό, η Δύση τον γνώρισε μεταξύ 1933 και 1945 και η Ανατολή μεταξύ 1949 και 1968. Τώρα [και, σημειώνω εγώ, τώρα, εμφανώς το 2010] ένας έρπων, ηπιότερος σοσιαλισμός απειλεί την ευημερία και την πρόοδο. Τόσο η σημερινή εκδοχή του ουτοπικού σοσιαλισμού, όσο και οι προηγούμενες κρύβουν την αναζήτηση για την Εδέμ και μία μεσσιανική αναζήτηση της τελειότητας, αλλά τελικά δίνουν το ηθικό υπόβαθρο για φασιστικές και ανελεύθερες καταστάσεις. Οι μοντέρνοι σοσιαλιστές πονηρά ταυτίζουν το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την ελευθερία της αγοράς με την «κακή Δεξιά», όταν, αυτό που οι ίδιοι επαγγέλλονται, είναι η επιστροφή στον φεουδαρχισμό.

Η τάση για επιστροφή στην νέα σοσιαλιστική Εδέμ έχει επηρεάσει και την επιστήμη. Η επιστήμη σήμερα είναι εντάσεως κεφαλαίου, και το κεφάλαιο αυτό δίνεται κυρίως από Κυβερνήσεις που συχνά βολεύονται από θεωρίες που μοιάζουν να έχουν «πολιτική ορθότητα», ή σκοπιμότητα, αλλά στερούνται επιστημονικής αλήθειας. Η θεωρία της ανθρωπογενούς αλλαγής του κλίματος έχει χρηματοδοτηθεί ακριβώς έτσι με μία ολόκληρη οικογένεια επιστημόνων να παράγουν αυτό που αποδεικνύεται σαν πλαστή και μαγειρεμένη επιστήμη, έναντι αμοιβής.

Οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς πιστεύουν (ή παρατηρούν) ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος από την ορθολογική προσπάθεια ατόμων που κοιτάνε το συμφέρον τους. Οι ουτοπιστικοί σοσιαλιστές πιστεύουν ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος όταν «τελειοποιηθούμε», με συνθήματα και μαζικές εκδηλώσεις που λένε «ελάτε να κάνουμε ένα καλύτερο κόσμο». Και το ερώτημα είναι «ποιος» αποφασίζει τι είναι αυτό ο καλύτερος κόσμος, και πόσο είναι η επίτευξή του αντίθετη με την ανθρώπινη φύση, και επομένως εξ ορισμού ανελεύθερη.

Οι ουτοπιστές σοσιαλιστές έχουν και ένα επικίνδυνο συστατικό στην οικονομική τους θεωρία. Πιστεύουν ότι μπορείς να κερδίσεις κάτι από το τίποτα. Να κερδίσεις κάτι «παίρνοντας». Το “something for nothing”, ή το “free lunch”. Αυτό που κάνει τους λεγόμενους «δεξιούς» («φιλελεύθερους» τους λέω εγώ), να λένε τους σοσιαλιστές, «σοσιαληστές», αφού αυτή η προσέγγιση πάντα εμπεριέχει απάτη. Θυμάται κανείς την Enron; Η Enron επαναλαμβάνεται τώρα, μέσω κυβερνητικών πολιτικών με τις εκπομπές CO2 και την εμπορία τους. Οι απάτες και οι κλοπές της Enron ωχριούν μπροστά στην αρπαγή αυτής της πρότασης, αν εδραιωθεί.

Στο κεφάλαιο «Επιστροφή στην Εδέμ» υπάρχει μία ενδιαφέρουσα αναδρομή στην Εδέμ, από την αναφορά σε αυτήν πριν την ...Παλαιά Διαθήκη, και τις σύγχρονες προσπάθειες σοσιαλιστών και συνοδοιπόρων να την επαναφέρουν, με ποιητικές εκφράσεις όπως τα τραγούδια των Beatles και τον ύμνο του Woodstock της Joni Mitchell: “We are stardust, we are golden, and we got to get ourselves back to the Garden”. Η επιστροφή στον Παράδεισο έχει ισχυρούς συμβολισμούς και δεν έχει μείνει ανεκμετάλλευτη. Ο συγγραφέας εντοπίζει άλλες επαναστατικές εξελίξεις του 20ου αιώνα, που παραδοσιακά έχουν ταυτιστεί με «πρόοδο», σαν ανελεύθερες πρακτικές που από αυτήν την σκοπιά βλάπτουν, αντί να «απελευθερώνουν». Ήταν έκπληξη και για μένα να διαβάσω ότι ο John D. Rockefeller ο 3ος , από το 1952 προωθεί το «Συμβούλιο Πληθυσμού», και στην ουσία τον έλεγχο των γεννήσεων, και [προσθέτω εγώ] την σεξουαλική επανάσταση και το “All you need is Love”… αφού χωρίς τα IUD’s και το χάπι, η δεκαετία του ’60 θα ήταν …διαφορετική. Και ομολογώ, ότι αυτή η διαπίστωση, με κάνει για πρώτη φορά να δω με άλλο μάτι αυτό που νόμιζα είναι η σκοταδιστική θέση της απαγόρευσης των …εκτρώσεων. Ο Μεγάλος Αδερφός είναι υπέρ του ελέγχου των γεννήσεων; Και είναι σύμπτωση που οι liberal Δημοκρατικοί είναι ισχυρότεροι σε Πολιτείες με χαμηλή γεννητικότητα;

Η «Επιστροφή στην Εδέμ» επηρεάστηκε και από το βιβλίο του Lovelock «Γαία». Ο Lovelock δήλωνε σοσιαλιστής. Η άποψη ότι η Γη επηρεάζεται από εξωτερικές παρεμβάσεις και έχει μηχανισμούς αυτοελέγχου, όπως περίπου ένας ζωντανός οργανισμός, θεωρείται ότι έχει επιστημονική βάση. Ωστόσο, ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν από ομάδες «Πράσινων» που πήγαν την θεωρία του σε άκρα. Προφανώς και ο ίδιος κάπου αποδέχεται ότι υπάρχει ανθρωπογενής παρέμβαση στο κλίμα, και [προσθέτω] η κοινή λογική λέει ότι «κάποτε» τα σημερινά καύσιμα θα τελειώσουν, αν όχι σε 100, τότε σε 1.100 χρόνια. Ωστόσο το 2004 είπε σε συνέντευξη ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα σταματήσει μόνο με την πυρηνική ενέργεια, και ενώ πρότεινε το Περιβαλλον σαν Υποκατάστατο Θρησκείας, δεν ασπάστηκε τους «Πράσινους». Άλλος επιφανής περιβαλλοντολόγος στις ΗΠΑ ήταν ο …Laurance S. Rockefeller.


Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλος ο Δυτικός κόσμος υιοθέτησε σε κάποιο βαθμό την ιδέα του Κράτους Πρόνοιας, άλλοι περισσότερο, και άλλοι λιγότερο «σοσιαλιστές». Μετά την Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών το 1942 (ενάντια στον Άξονα), ιδρύθηκε, το 1945, ο ΟΗΕ, και χτίστηκε το κτίριό του στην Νέα Υόρκη, σε χώρο που παραχωρήθηκε από τον …John D. Rockefeller Jr. Το άρθρο 25 της Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ λέει «κάθε ένας δικαιούται ένα βιοτικό επίπεδο ικανό για την υγεία και την ευμάρεια του ιδίου και της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανομένης τροφής, ρουχισμού, σπιτιού, περίθαλψης, κοινωνικών υπηρεσιών, ασφάλιση… κλπ». Τα κίνητρα, ο βαθμός, και τα μέσα για την υλοποίηση τέτοιας δήλωσης, έχουν ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Και εγώ είμαι κατά της δυστυχίας. Το ερώτημα είναι ποιος αποφασίζει και ποιος πληρώνει…

Το πρωτότυπο είναι εδώ και ολόκληρη η ιστοσελίδα του συγγραφέα, εδώ