Δεν ξέρω εάν το έχετε καταλάβει, αλλά είμαι, από το καλοκαίρι του 2010, και εγγράφως λίγο αργότερα, υπέρ της στάσης πληρωμών εξωτερικού χρέους, σε αντίθεση με αυτά που γίνονται. Κουβεντιάζοντας κατ΄ ιδίαν, με άτομα του ...χώρου, σχεδόν όλοι μου λένε, μα οι τράπεζες, μα η φτώχεια, μα οι μισθοί, μα κλπ.
Για να ξεκαθαριζόμαστε, και μόνο για αποφυγή παρεξηγήσεων (επειδή μπορεί να γίνει στάση πληρωμών, αλλά αργότερα, και άλλο είδους).
Η στάση πληρωμών εξωτερικού χρέους απαιτεί
προετοιμασία, σε διαδικαστικά, ρευστότητα και πρώτες ανάγκες
μηδενισμό πρωτογενούς ελλείμματος μια και έξω
βραχύβιους περιορισμούς σε πολλά
μεταβατικό γύψο σε τράπεζες και ΔΕΚΟ
χρονικά περιορισμένες φορολογίες
σαφή επιστροφή σε απελευθέρωση κίνησης κεφαλαίων
γενναία μείωση φορολογικών συντελεστών
μείωση παροχών και κεκτημένων (κόβονται ούτως ή άλλως)
περιορισμό του κράτους (άμυνα, και ρυθμιστικά)
δίχτυ προστασίας για βασικά
Λεπτομέρειες από ειδικούς. Αν ακούγεται πιο σκληρό από τα Μνημόνια, είναι λιγότερο εκφυλιστικό για τον φτωχό, πιο ζόρικο για Βασικούς Μετόχους (αλλά όχι αναγκαστικά), και σε X χρόνια θα έχουμε την χώρα μας. Με τα Μνημόνια, σε 400 χρόνια και "αν". Μετά από αυτές τις ολιγόλογες διευκρινήσεις, όλοι μου λένε "αααα, με απελευθέρωση κεφαλαίου και μείωση φορολογίας..." και κουνάνε το κεφάλι με ικανοποίηση αλλά αμφιβάλουν ότι είμαστε για τέτοια.
1 σχόλιο:
ΕΥΓΕ!!
Δημοσίευση σχολίου