Μου αρέσουν οι διαφημίσεις. Κάποτε θα τις βλέπουμε σαν έργα τέχνης του 20ου αιώνα, όπως βλέπουμε σήμερα έργα τέχνης του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Τότε διαφήμιζαν την εξουσία του τοπικού Βασιλιά ή του Καρδινάλιου ή την δόξα της Εκκλησίας, ή τον φόβο της Κόλασης και την αγορά συγχωροχαρτιών για την άφεση της ...αμαρτίας.
Η αποδοχή των πραγμάτων που διαφημιζόταν τον Μεσαίωνα (Σωτηρία της Ψυχής, υποταγή στον Φεουδάρχη, και τέτοια, ήταν ...υποχρεωτική. Εκτός από την τρομολαγνεία, είχε ποινές, μερικές ...δραστικές.
Μπορεί να πίνω ή να μην πίνω Pepsi Cola, γελάω με τις διαφημίσεις της, και δεν είναι υποχρεωτική η κατανάλωση. Ούτε υπάρχει νόμος που να σε υποχρεώνει όχι μόνο να την αγοράζεις αλλά και να την πληρώνεις διπλά ή τριπλά από κάποια άλλη Cola, ή από εμφιαλωμένο νερό, ή νερό βρύσης.
Ο συνειρμός ότι η Pepsi Cola έχει γκόμενες είναι ψυχαγωγικός (και ο Hieronymus Bosch είχε γκόμενες). Εάν υπήρχε Νόμος ότι πρέπει να πίνετε Pepsi Cola δύο φορές την ημέρα για την ισορροπία της εντερικής σας χλωρίδας, θα επαναστατούσατε.
Ο ισχυρισμός ότι ξεδιψάς με την προαιρετική Pepsi Cola είναι πολύ πιο ειλικρινής από τον ισχυρισμό ότι λύνεις περιβαλλοντικά ή ενεργειακά προβλήματα με τα υποχρεωτικά και ακριβά αιολικά.
1 σχόλιο:
Αν η coca cola ειχε καλες μιζες θα ηταν υποχρεωτικη...με καποιο τροπο.
Δημοσίευση σχολίου