Πλησιάζει το τέλος της Τραγωδίας;

Στην εικονική μου ύπαρξη τόσο καιρό, έχω ασχοληθεί, βασικά, με ένα μόνο θέμα, την Πράσινη Απάτη. Η Πράσινη Απάτη έχει κάποια σχέση με αυτά που περνάμε σήμερα, και, ποιητικά, θα έλεγα ότι αποτελεί το "Αναισθητικό". Θυμάστε το ερώτημά μου προς τον ΓΑΠ;  Εκκαθαριστής ή Αναισθησιολόγος;   Και τα δύο ήταν. Και μπορεί να είχε δίκιο στους χειρισμούς του (δυνητικά, υποθετικά) αλλά ξέχασε να μας το πει (και αυτό με ...ξενερώνει).

Μας δουλεύουν χρόνους πολλούς, αλλά τώρα έχει έρθει η ώρα του λογαριασμού. Που δεν θα πληρώσουν αυτοί που μας δούλευαν, αλλά εμείς. Και την διαπραγμάτευση την κάνουν για πάρτη μας αυτοί που μας δούλευαν (και που κατά τα φαινόμενα έβγαζαν και τα προς το ζειν από αυτό, αλλά, πολύ σοσιαλιστικά φρόντισαν να έχουν άλλοθι ότι μαζί τα φάγαμε.

Συνειδητά (και μάλλον δόλια) μεθόδευσαν την Τρόϊκα (και το ΔΝΤ για βιτρίνα). Συνειδητά (και μάλλον δόλια) μεθόδευαν την Υποθήκευση μέσω Μνημονίου τον Απρίλιο του 2010. Από τότε, φάνηκε ότι το πράγμα τελείωσε, άσχετα εάν μάς ήταν δύσκολο να το πιστέψουμε με το θράσος και την κυνικότητα του εγχειρήματος.

Κάπου ψέλλισα για εκκαθαρίσεις και αναδιαρθρώσεις και για αδιέξοδα (και τα έχω μαζέψει όλα σε αυτήν την ενότητα). Το μείζον πρόβλημα που έχω με όλους τους χειρισμούς (ναι, έχω το θράσος να έχω άποψη) είναι η εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε αντισυμβαλλόμενο (τις ξένες τράπεζες) από αυτόν που κατά 80% φταίει για το πρόβλημα (το Πασοκ). Χωρίς να έχω τις λεπτομέρειες, δεν υποτιμώ την ανάγκη συντήρησης ή εύλογης προστασίας των ελληνικών τραπεζών, αν και, με λίγο "I told you so", αυτά είναι τα αποτελέσματα 20 χρόνων προστατευτισμού και "ισορροπιών" (1991-2011) μετά από 10 χρόνια λαίλαπας (1981-1991). Τα διαπλεκόμενα καρτέλ αυτοεκφυλίζονται. Παρ' όλα αυτά, θα λυπηθώ εάν αφελληνιστεί ΚΑΙ ο τραπεζικός κλάδος.

Είναι σαφές ότι θα γίνει κούρεμα. Δεν πιστεύω ότι αρκεί το 20%. Θα χρειαστεί 50, 60, 70% για να είναι βιώσιμη η έκβαση. Για λόγους εμφάνισης και διαχείρισης της εξωτερικής, πλέον, κρίσης θα χρειαστεί να το μαγειρέψουν "ευρωπαϊκά", σε συνεχιζόμενο στρουθοκαμηλισμό και παράκαμψη των αρχών της συντηρητικής λογιστικής (αλλά ότι ισχύει για τον μπακάλη, κακώς δεν ισχύει για κράτη και για too big to fail οργανισμούς).

Είναι σαφές, ότι όλα τα μέτρα που παίρνει η πανικόβλητη, κουτοπόνηρη, και, με συγχωρείτε, ξεπουλημένη Κυβέρνηση, είναι μέρος του πακέτου. Tit for tat. Για να σκούζουν λιγότερο οι ξένοι φορολογούμενοι. Τις συνέπειες θα τις δείξει η Ιστορία.

Είναι σαφές ότι υπήρξε προμελέτη από την Κυβέρνηση στην άσκηση. Το εάν υπήρξε δόλος δεν είμαι σε θέση να το ξέρω. Δεν ξέρω εάν υπήρξε καν κάποια ελευθερία ελιγμών. Ξέρω ότι ασήμαντοι υπάλληλοι ντόπιων επιχειρηματιών καρπαζώνουν "Υπουργούς", άρα δεν αμφιβάλλω πόσο δέσμιοι είναι οι "Υπουργοί" μας. Αυτό όμως είναι πολιτειακό θέμα. Όσο καιρό είμαι ενήλικας δεν θυμάμαι Δημοκρατία. Θυμάμαι Ανωμαλίες, Αποστασίες, Καθοδηγούμενες Οχλοκρατίες, Επιδοτούμενες Χαχολοκρατίες, Πράσινα Άλογα και εξαγοραζόμενες συνειδήσεις.

Δημοκρατία δεν είναι η επιλογή Μεσσία. Οι επιλογές είναι συχνά μαϊμούδες, σχεδόν πάντα προϊόν αρνητικής ψήφου (σαφώς και προτιμώ τον Σημίτη από τον Τσοχατζόπουλο, τον Μητσοτάκη από τον ετοιμοθάνατο ερωτύλο, και, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε, τον Σαμαρά από την Κόρη. Νισάφι με τους κληρονομικούς. Από εκεί και πέρα, ο θεός κι αν γίνει Πρωθυπουργός, χωρίς διαχωρισμό εξουσιών, χωρίς προανακοινωμένα προγράμματα, χωρίς συναίνεση που προκύπτει από ειλικρίνεια και ψήφο, θα είμαστε πάντα μπανανία και προτεκτοράτο. Κι ο θεός (συγγνώμη για την βλασφημία) θα αποκαθηλωθεί από αυτούς τους ίδιους που τον θεοποίησαν.

Τα γράφω αυτά με το ΧΑ στα 799, το spread στα 2300 και τις Τράπεζες στο Caa2, και με μουσική υπόκρουση (που μου ήρθε όταν διάβασα τον Γκρεμιστή του Κωστή Παλαμά (ευχαριστώ spiral). Ωστόσο άλλαξα την μουσική:

O mia Patria, sì bella e perduta!

O membranza sì cara e fatal!