Σας προειδοποιώ, ότι το παρακάτω σημείωμα του Stratfor, μπορεί και να σας νευριάσει ή να σας ρίξει το ηθικό.
http://www.stratfor.com/analysis/20110928-portfolio-preparing-greeces-failure
και στο Scribd.
Σε περίληψη, λέει τα εξής:
"Όλοι στις οικονομικές ειδήσεις ασχολούνται με το πρόβλημα της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά αυτό είναι λανθασμένη προοπτική. Η Ελλάδα, δεν έχει λαμπρό μέλλον σαν Κράτος, ασχέτως των προβλημάτων της Ευρωζώνης.
Η Ελλάδα παραδοσιακά βασίζεται σε τρεις πυλώνες: Την ναυτιλία, τον τουρισμό, και την γεωπολιτική της θέση. Η ναυτιλία είτε λόγω ναυπηγείων είτε λόγω ανταγωνισμού (και προσθέτω εγώ λόγω αλλοδαπών πληρωμάτων) δεν είναι αυτό που ήταν. Ο τουρισμός είναι επιλογή, αλλά δεν μπορεί από μόνος του να υποστηρίξει ένα σύγχρονο κράτος. Η γεωπολιτική θέση είναι αυτό που έχει κυρίως εκμεταλλευτεί η Ελλάδα, δηλαδή να διευκολύνει κάποιον να πολεμάει κάποιον άλλο, στην γειτονική περιοχή της Ελλάδας. Στις αρχές του 19ου αιώνα, αυτοί ήταν οι Άγγλοι που χρησιμοποίησαν την Ελλάδα εναντίον των Τούρκων (εδώ, προσθέτω εγώ είναι λίγο επιφανειακός. Μάλλον χρησιμοποίησαν την Ελλάδα για να μην έχει έρεισμα η Ρωσία να καταπιεί την Τουρκία και να βγει στην Μεσόγειο, αλλά αυτά είναι δικά μου ψιλά γράμματα -- και το είπε ο Κίσιγγερ, ότι το είπε ο Μέττερνιχ). Αργότερα, οι Αμερικανοί στήριζαν την Ελλάδα εναντίον των Σοβιετικών. Και στις δύο περιπτώσεις, χρειάστηκαν σημαντικά κεφάλαια για την Ελλάδα. Ο μόνος εχθρός της Ελλάδας στην περιοχή είναι η Τουρκία, αλλά κανείς δεν θα είναι με το μέρος της Ελλάδας, εκτός εάν η Τουρκία κάνει κάτι πολύ πολύ λάθος με το Ισραήλ, ή την Κύπρο (και προσθέτω εγώ, βρε βρε βρε... ποιός καλλιεργεί το αντι-εβραϊκό μένος στην Ελλάδα;)
Το συμπέρασμα είναι ότι οι μηχανισμοί υποστήριξης που βοήθησαν την Ελλάδα από το 1821, δεν υπάρχουν πια, και η Ελλάδα δεν σώζεται, και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί χωρίς συνεχιζόμενες δωρεές κεφαλαίων απ' έξω. Η Ελλάδα πρέπει να εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, αλλά πρώτα χρειάζονται €400 δις για την κάλυψη της Ελληνικής ζημιάς, συν €800 δις για ενδεχόμενες τρύπες σε Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, και Γαλλία, συν άλλα €800 για την κάλυψη Ιταλικών προβλημάτων που θα ανακύψουν. Επομένως, μέχρι να βρούνε €2 τρις, δεν μπορούν να πετάξουν την Ελλάδα έξω από το σύστημα".
Τώρα, σχεδόν μετανιώνω που πάτησα το κουμπάκι να ανέβει αυτή η ανάρτηση, αντί να σας δίνω θάρρος, σας κάνω την καρδιά περιβόλι. Αλλά να είστε σίγουροι ότι κάτι ΓΑΠ, Μπέννυ, Αντώνης κλπ, ακούνε τέτοια και χειρότερα και πιο βαρύγδουπα. Μην κολλάτε στο όχι φιλελληνικό στυλ. Σε κανένα δεν αρέσει να τον κλωτσάνε από κάπου, ακόμα κι αν αυτό είναι η Ευρωζώνη, από την οποία πιστεύω ότι πρέπει να φύγουμε, δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν.
Το "δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν" σημαίνει ότι πράγματι θα είναι χάλια μαύρα, εάν φύγουμε από την ευρωζώνη, αλλά εάν το ζητούμενο είναι να διαφυλάξουμε κάτι από Ελλάδα, όπως την ξέρω εγώ τουλάχιστον, και εάν, και μόνο εάν, πιστεύουμε ότι μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε την κρίση, τότε και μόνο τότε είναι χειρότερο να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Εγώ πιστεύω ότι μπορούμε. Αλλά πάντα πίστευα αιρετικά πράγματα. Έλεγα, πχ, το 1991, ότι οι επιδοτήσεις βλάπτουν. Ή, το 2000, ότι οι Ολυμπιακοί βλάπτουν. Ή το 2004, ότι οι χωματουργοί, όντας άνεργοι, θα μας πηδήξουν. Τι κι αν είχα δίκιο;
Μένοντας στην ευρωζώνη, η καλύτερη μας προοπτική είναι υπηρετικό προσωπικό στην πείνα με προοπτικές πουρμπουάρ, λίγο λαδάκι για τους τσιφλικάδες μας, και γκασταρμπάϊτερ στην Κεντρική Ευρώπη. Και όταν λέω πείνα, το εννοώ, κυριολεκτικά. Αν φύγουμε από την ευρωζώνη, πάλι θα πεινάσουμε για ένα διάστημα, αλλά μπορεί να μην έχουμε ξένο μπόγια στο κεφάλι μας. Απορώ που κανένας πολιτικός, δύο χρόνια τώρα, δεν έχει βγει να πει στον κοσμάκη να φύγει από τις πόλεις και να πάει στα χωριά των παππούδων του... Μάλλον ούτε οι ίδιοι θα το έχουν σκεφθεί.
Τους λείπουν 2 τρις για να μας ξεφορτωθούν και του ξέφυγε και του Βιετναμέζου Γερμανού, αν θυμάστε. Εκτός εάν προβοκάρουν τα Αμερικανά, τους Ευρωπαίος φορολογούμενους... Αλλά με τι σκοπό; Να μαζέψουν τα δύο τρις; Ή να μην τα μαζέψουν;
Ο βρεγμένος γάτος είναι από εδώ. Η δεύτερη φωτό είναι από μία έκφραση: up shit's creek without a paddle. Σε ένα ποταμάκι από σκατά χωρίς κουπί. Κανώ χωρίς κουπί, χαχαχάαα.
9 σχόλια:
Σε άρθρο του στο CNN, ο Martin Feldstein, καθηγητής Οικονομικών του Harvard, εξηγεί γιατί η Ελλάδα πρέπει, κατά τη γνώμη του, να πτωχεύσει…
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ξεφύγει από μια έτσι και αλλιώς αδύνατη κατάσταση. Έχει ένα μη διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος, μια καταρρέουσα οικονομία, ένα χρόνιο έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών και αφερέγγυες τράπεζες που χάνουν γρήγορα καταθέσεις.
Η μόνη διέξοδος για την Ελλάδα είναι να χρεοκοπήσει. Όταν γίνει αυτό, θα πρέπει να διαγράψει την κύρια αξία αυτού του χρέους κατά τουλάχιστον 50%. Το τρέχον σχέδιο για τη μείωση της παρούσας αξίας των ομόλογων κατά 20%, είναι μόνο ένα πρώτο μικρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, μπορεί να υποτιμήσει το νέο νόμισμά της, τονώνοντας έτσι τη ζήτηση και θα καταλήξει εντέλει σε εμπορικό πλεόνασμα.
Οι αγορές γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ελλάδα, είναι αφερέγγυα και ότι τελικά θα πτωχεύσει. Γι 'αυτό το επιτόκιο για την ελληνικό τριετές δημόσιο χρέος πρόσφατα ξεπέρασε το 100% και η απόδοση των δεκαετών ομολόγων είναι 22%.
Γιατί, λοιπόν, οι πολιτικοί ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας προσπαθούν τόσο σκληρά για την πρόληψη - ή, ακριβέστερα για την αναβολή - του αναπόφευκτου; Υπάρχουν δύο λόγοι:
Πρώτον, οι τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στη Γερμανία και η Γαλλία έχουν σημαντική έκθεση στο ελληνικό δημόσιο χρέος, τόσο άμεσα όσο και μέσω των πιστώσεων που έχουν επεκταθεί σε ελληνικές και άλλες τράπεζες της ευρωζώνης. Η αναβολή της χρεοκοπίας δίνει στα γαλλικά και τα γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χρόνο για να αποκτήσουν τα κεφάλαιά τους, να μειώσουν την έκθεσή τους σε ελληνικές τράπεζες, με τη μη ανανέωση των πιστώσεων, όταν τα δάνεια λήγουν, και να πωλούν τα ελληνικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ο δεύτερος, και πιο σημαντικός λόγος για το γαλλο-γερμανική αγώνα για την αναβολή μιας ελληνικής χρεοκοπίας είναι ο κίνδυνος ότι μία τέτοια θα προκαλέσει πτωχεύσεις σε άλλες χώρες, κυρίως στην Ισπανία και την Ιταλία. Ο κίνδυνος αυτός επισημάνθηκε από την πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιταλίας από την Standard & Poors.
Μια χρεοκοπία σε μία από τις δύο αυτές μεγάλες χώρες θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για τις τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι αρκετά μεγάλο για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες στην Ελλάδα, αλλά όχι αρκετά μεγάλο για να χρηματοδοτήσει την Ιταλία και την Ισπανία, αν χάσουν την πρόσβασή τους στις ιδιωτικές αγορές. Έτσι, οι ευρωπαίοι πολιτικοί ελπίζουν ότι, επιδεικνύοντας ότι ακόμη και η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει την πτώχευση, οι ιδιωτικές αγορές θα έχουν εμπιστοσύνη στη βιωσιμότητα της Ιταλίας και της Ισπανίας, για να συνεχίσουν τη χορήγηση δανείων σε λογικές τιμές και τη χρηματοδότηση των τραπεζών τους.
Εάν ωστόσο επιτραπεί στην Ελλάδα να πτωχεύσει τις επόμενες εβδομάδες, οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα θεωρήσουν τις χρεοκοπίες στην Ισπανία και την Ιταλία ως πολύ πιο πιθανές. Αυτό θα προκαλέσει άνοδο στα επιτόκιά τους και τα εθνικά χρέη τους θα αυξηθούν ραγδαία, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε πτώχευση. Με την αναβολή μιας ελληνικής χρεοκοπίας για δύο χρόνια, οι πολιτικοί της Ευρώπης ελπίζουν ότι θα δώσουν στην Ισπανία και την Ιταλία χρόνο για να αποδείξουν ότι είναι οικονομικά βιώσιμες.
http://kostasxan.blogspot.com/2011/09/cnn_28.html
Εάν λοιπόν η Ισπανία και η Ιταλία τα καταφέρουν τα επόμενα δύο έτη, η ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία μπορεί να επιτρέψει στην Ελλάδα να πτωχεύσει χωρίς το φόβο της επικίνδυνης μετάδοσης.
Η Πορτογαλία μπορεί να ακολουθήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία και στην έξοδο από την ευρωζώνη. Αλλά οι μεγαλύτερες χώρες θα είναι σε θέση να χρηματοδοτηθούν σε λογικά επιτόκια, και το ισχύον σύστημα της ευρωζώνης θα μπορούσε να συνεχιστεί.
Εάν, ωστόσο, η Ισπανία ή η Ιταλία δεν πείσουν τις αγορές τα επόμενα δύο χρόνια ότι είναι οικονομικά υγιείς, τα επιτόκια θα αυξηθούν σημαντικά, και θα είναι σαφές ότι είναι αφερέγγυες. Σε εκείνο το σημείο, θα χρεοκοπήσουν. Επίσης αναμένεται ότι δε θα είναι, τουλάχιστον προσωρινά, σε θέση να δανειστούν και θα αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα.
Αλλά υπάρχει ένας μεγαλύτερος και πιο άμεσος κίνδυνος: Το επίπεδο των ελληνικών επιτοκίων δείχνει ότι οι αγορές πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει πολύ σύντομα. Ακόμη και πριν συμβεί αυτό, τα επιτόκια του ισπανικού και του ιταλικού χρέους προβλέπεται να αυξηθούν απότομα, βάζοντας τις χώρες αυτές σε οικονομικά δεινό μονοπάτι.
Ίσως έτσι οι πολιτικοί της ευρωζώνης μάθουν με άσχημο τρόπο, ότι η προσπάθεια να ξεγελάσουν τις αγορές είναι μια επικίνδυνη στρατηγική…
http://kostasxan.blogspot.com/2011/09/cnn_28.html
Tι κατάλαβα εγώ:
(μετά από τόσο διάβασμα και άλλο τόσο τηλεοπτικό μπίρι-μπίρι)
http://tinyurl.com/5v32u6q
Γι' αυτό:
Αποκρατικοποιήσεις ΤΩΡΑ!
STOP στο σπάταλο κράτος:
http://tinyurl.com/62edgf5
(πετυχημένες πολιτικές φωτοσοπιές σε υψηλή ανάλυση με εύστοχα κειμενάκια εδώ:
http://antistachef.wordpress.com/)
Αν έχει δίκιο σε αυτά που γράφει θα φτιάξουν τον τοίχο πυρασφάλειας και μετά αντίο. Αλλά μπορεί και να τσιγκλίζει. Πονηροί οι καιροί.
Μπογιό:
http://tinyurl.com/6dlsnvd
και όχι τίποτ' άλλο, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνουμε ... ορκωτοί λογιστές στο σπίτι μας, για να έχει η Ελλάδα ... πρω(κ)τογενές πλεόνασμα:
http://tinyurl.com/6argmsq
Και έχει συνέχεια το Stratfor:
Europe's Best-Case Scenario
The German parliament voted overwhelmingly today to improve the eurozone bailout mechanism, the European Financial Stability Facility (EFSF), quieting worries that the issue would prove divisive enough to risk bringing down the German government, and improving confidence in the eurozone as a whole.
This second round of EFSF reforms is designed to make the terms of bailout loans more bearable for Europe’s distressed states and to speed up the process of issuing the loans. The new and improved EFSF is by no means sufficient to quell the eurozone’s mounting problems, but if there was to be any hope of resolving the ongoing eurozone crisis, these reforms had to be approved.
There are still minor issues holding up the reforms’ full ratification by all 17 eurozone states, ranging from collateral demands to the normal squabbles of national politics. But German ratification was the main concern, because nothing can be accomplished if Germany isn’t willing to take the lead in saving the eurozone.
Yet it will take more than German interest to move this forward. There are three major financial crises on Europe’s horizon: the need to bail out Italy, a banking crisis and a Greek default. Any could erupt in short order, and all are intertwined. The reforms the Germans just approved may make the EFSF more flexible and legally capable of handling these challenges, but the reforms do not give it the bulk it needs. To deal with the crises of the not-so-distant future, the EFSF will need 2 trillion euros, nearly five times its current capacity.
All the angst and distrust that Europe endured to get to this point will soon have to be repeated. STRATFOR anticipates that this renewed and expanded effort will not begin until November, and will occupy most of the first half of 2012.
But let’s look forward a bit. Let’s assume that no one balks at the cost and that EFSF 3 is ratified and implemented without hitches. Let’s assume that the three crises occur on a schedule favorable to Europe’s ability to handle them. Let’s assume finally that the bailout programs prove sufficient and that the financial calamity of the eurozone’s collapse is avoided. What is the end result of the best-case scenario, and what sort of Europe emerges from that?
Fast-forwarding somewhat, the euro will have stabilized, but with highly destructive consequences. The fallout from bailouts to Italy and to banks all but guarantees that Spain would need a bailout, so the Spaniards would join the Italians, Portuguese and Irish in receivership. It is possible — likely, actually — that Belgium would join them as well. That would put about 125 million Europeans and their governments under austerity and cut off from normal credit markets. It would be at least three years before any of them could regain normal credit.
This will result in negligible growth in public, corporate and private consumptive sectors.
Meanwhile, the bailout states are already highly sequestered within the EU, and the banks do not wish to deal with them. Greece risks descending in an ugly downward spiral.
All of these states would be a huge burden on the European system, and dealing with their sovereign debts would not be the only problem. A substantial portion of the European banking system would also be under receivership, greatly constricting credit flows to even healthy non-bailout states. It could well take the United Kingdom ten years to grow to its economic standing prior to the crisis, and it requires boundless optimism to see Continental Europe recovering any more quickly.
In a Europe with minimal growth prospects and damaged banks, the few countries STRATFOR would expect to fare reasonably well are those that can generate their own capital. Nearly all of Europe’s capital-rich locations are in northern Europe, the best being the Skagerrak, France’s Beauce region, the Rhine, the northern reaches of the Danube and the Elbe. The last three of these are all in Germany.
Therefore, the country with the best chance of muddling through post-“rescue” Europe is Germany. This will, however, not be a paradise for the Germans. Germany is an export-oriented economy and in this scenario much of Europe is unable to buy large volumes of German exports. Germany is at once Europe’s largest source of capital, its largest economy and the chief contributor to the EFSF (as well as its arbiter and designer).
Debate is already brewing in Europe over how much each country will pay in order to keep the eurozone alive. Already countries are starting to suspect that Berlin is rewiring the European system to its preferences. Once the financial storm has passed, European states may not like the world in which they find themselves living.
And that is the best-case scenario.
Sorry αλλά είναι μια αμερικανική ερμηνεία ενός ευρωπαϊκού φαινομένου, άρα ελλιπής.
χωρίς αμφιβολία (και το έγραψα)
Δημοσίευση σχολίου