Το αδιέξοδο έχει πολλά επίπεδα.
Το πιο απλοϊκό είναι ότι έχουμε πτωχεύσει και δεν το παραδεχόμαστε. Μερικοί, οι πιο ευάλωτοι το ξέρουν, αλλά οι από πάνω δεν το έχουν πάρει χαμπάρι και πιστεύουν σε απομηχανής θεούς. Είναι αξιοπερίεργο που είχα καφέ το πρωί, βενζίνη λίγο αργότερα, ρεύμα για να γράφω αυτά που γράφω τώρα, και επιλογή για δείπνο. Το πιστεύω αυτό. Και είμαστε και λίγο ...απροετοίμαστοι.
Το πιο πολύπλοκο επίπεδο, και η πηγή του αδιεξόδου (και αυτό το εννοώ), είναι ότι οι τράπεζες και τα κράτη που μας δάνειζαν για να ψωνίζουμε ή για να τους ανήκουμε, είναι οι ίδιες και τα ίδια σε αδιέξοδο. Έχουν χάσει λεφτά, έχουν ντόμινο χρεοκοπιών στα χέρια τους, είναι τα ίδια χρεοκοπημένα, και δεν τολμάνε να το παραδεχτούνε, 1) γιατί παίζουν ακόμα το zero sum game, 2) παίζουν ακόμα το game of chicken (σε επίπεδο οχθών Ατλαντικού) και 3) μάλλον φοβούνται (μερικοί), αλλά δεν κάνει να το δείξουν, για να μην γίνει ...πανικός. Σαφώς και μερικοί είναι ακόμα μια χαρά (αλλά γιατί είναι οι κερδισμένοι του zero sum game, και δεν μοιράζονται τα λάφυρα... Χαζοί είναι;)
Το θέμα δεν γίνεται ευκολότερο αφού διακυβεύονται τρόποι ζωής λαών πολύ πιο ...πολυπληθέστερων από εμάς, μερικών με ...όπλα. Όταν χαθούν λεφτά, ή χάνονται, ή αναπληρώνονται με πιο ευτελή λεφτά, ή αρπάζονται από τον γείτονα. Αλλά δεν κουκουλώνεται εσαεί η χασούρα.
Επί του πρακτέου; Ο Γερμανός είναι σαφής: Ελάτε να ενωθούμε, να ζήσω το όνειρό μου, και μην φοβάστε, trust me... trust me... To 49,7% του 62,5% που ψήφισε (δηλαδή το 31% των Ελλήνων λέει "ναι" (για να μην του πάρουν το σπίτι οι συμμορίτες). Πάρτε τώρα
5 σχόλια:
εύγε!!
Έχεις κέφια. Από τις καλύτερες αναρτήσεις σου σε συνδυασμό με την παραπομπή-link.
Να προσπαθήσω επιγραμματικά να πω την δική μου άποψη, και αν νομίζεις ότι πέφτω πολύ έξω με διορθώνεις.
Τα δυτικά κράτη (πιθανότατα λόγω ψυχρού πολέμου, ή από την πίεση των “αριστερών” κινημάτων στο εσωτερικό τους, ή και από τα δύο) από ένα σημείο και μετά άρχισαν να δίνουν παροχές και αυξήσεις μισθών που δεν αντιστοιχούσαν στην παραγωγικότητα των οικονομιών τους. Όταν τα κρατικά έσοδα από την φορολογία έφτασαν σε ένα όριο, από εκεί και ύστερα άρχισαν να χρησιμοποιούν σαν μοχλό τις τράπεζες. Τα κράτη ενθάρρυναν ή και πίεζαν τις τράπεζες να δίνουν φτηνό χρήμα. Ένα είδος “καπιταλιστικού σοσιαλισμού”, ή πολύ απλούστερα, μια νέα εκδοχή της αρχαίας υπόθεσης εξαγοράς των πληβείων. Τα ίδια τα κράτη δανειζόταν αφειδώς, και έκαναν “ανάπτυξη”. Στην πραγματικότητα όλη οι πολιτική στην Δύση στηρίχθηκε μετά τον Πόλεμο στην εγγύηση μιας συνεχούς αύξησης του “βιωτικού επιπέδου”, δηλ. της κατανάλωσης.
Όταν προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι έγινε με την φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ και πως μεθοδεύθηκε. είδαμε ότι υπάρχει συνειδητή πολιτική βούληση πίσω από τα subprimes. Αυτή η κρίση όμως έκρυβε κάτι βαθύτερο σε σχέση με την ψευδο-ευμάρεια και το “επίπεδο ζωής” των δυτικών κρατών από την δεκαετία του 70 και ύστερα. Οι πολιτικοί έχουν την τάση να ευλογούν και να ζητούν από τις τράπεζες σε καιρούς οικονομικής ομαλότητας και να μέμφονται τις τράπεζες και τα πιστωτικά μαγαζιά σε καιρούς κρίσης. Όμως πιστεύω ότι αυτή η κρίση είχε πολιτικά αίτια. Και δεν είναι μόνο η εύκολη κίνηση κεφαλαίων και η απουσία επαρκούς ελέγχου. Το ότι τα κράτη εγγυώνται τις τράπεζες με λεφτά φορολογουμένων είναι το ένα (που προκαλεί εύκολα αγανάκτηση). Το ότι οι τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα χρησιμοποιήθηκαν έμμεσα για την επιβίωση ενός πολιτικο-οικονομικού μοντέλου στην Δύση το οποίο είχε φτάσει στον κορεσμό, είναι κάτι που αποκρύπτεται.
Οι ΗΠΑ ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη αυτού που έγινε και αντέδρασαν με σχετικά φυσιολογικό οικονομικά τρόπο, σε σύγκριση με την Ευρώπη, η οποία αρέσκεται στην διάγνωση ότι “μολύνθηκε” και δεν αναγνωρίζει ότι στην ουσία οι φούσκες ΗΠΑ και Ευρώπης ήταν συγκοινωνούσες. Προσπαθεί η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία) να κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί. Νομίζω ότι και οι Γερμανοί θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Κάποτε πιστεύω ότι θα πάψουν το παραμύθι των “εσωτερικών υποτιμήσεων” και θα δεχθούν να κοπεί χρήμα και να γίνει άμεση μεταφορά κεφαλαίων και να κάνουν την ΕΚΤ πραγματικά ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα. Το θέμα είναι τι πολιτικά ανταλλάγματα θα ζητήσουν γι αυτό. Κυρίως από τους Γάλλους, μετά από τους Ιταλούς, και μετά και οι τρεις από τους υπόλοιπους. Δεν υπάρχει πια άξονας στην Ευρώπη, υπάρχει leading power που φτιάχνει άξονες. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι ακριβώς έχει σκοπό να ζητήσει η Γερμανία και πότε. Όταν θα γίνει η περίφημη “πραγματική νομισματική ενοποίηση” θα γίνει με ένα, δύο, τρία, ή δεκατρία ευρώ;
Πολύ φοβάμαι ότι οι “μεθοδικοί” Γερμανοί στην πραγματικότητα δεν έχουν μακροπρόθεσμο σχέδιο. Η μόνη μεθοδικότητά τους συνίσταται στην βραχυπρόθεσμη μεγιστοποίηση της οικονομικής και πολιτικής τους ισχύος. Χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς θα κάνουν με αυτές. Οι Γερμανοί δεν κατάφεραν να κάνουν αυτοκρατορία διότι υπήρξαν τελείως επαρχιώτες στον τρόπο σκέψης και στην συνύπαρξή τους με τους άλλους. Ο Γερμανοκεντρισμός τους δεν τους επιτρέπει να είναι ευέλικτοι και όταν συγκεντρώνουν μεγάλη ισχύ, τους κάνει να φέρονται σαν αυτιστικοί.
κέφια έχω όταν ...τριμώχνομαι, και αισθάνομαι στριμωγμένος. Δεν διαφωνώ με αυτά που λές και άλλοι μου έχουν πει ότι υπερκτιμώ τους Γερμανους, ίσως είμαι θύμα psy ops... χαχαχα.
Το ότι οι Κεντρικές Τράπεζες διαμορφώνουν aggregate demand και επομένως και κέρδη για το "κεφάλαιο" και άρτον και θεάματα για το ποπολο, επίσης το εχω εμπεδώσει. Ίσως παραδιαβάζω συντηρητικές ιστοσελίδες, και ειδικά στα subprimes βλέπω ίχνη Cloward Piven, μόνο που οι Δημοκρατικοί που προωθουν κάτι τέτοια, εάν κάποτε ήταν αριστερούληδες, σήμερα είναι Ευρώφιλοι.. Θεωρίες...
Αμφιβάλω ότι οι Γερμανοί θα επιστρέψουν λουφέ. Αλλά θα δείξει, να' σαι καλά.
Κέφια... Τούρμπο!!!
"στριμώχνομαι"
Όλα αυτά τα έχει εξηγήσει ο Μαρξ πολλά χρόνια πριν.
Δημοσίευση σχολίου