Gelati (δηλαδη, παγωτά)

Και λέω "παγωτά". Δεν λέω "παγωτάαααα".  Για την Ιταλία δεν τίθεται θέμα διάσωσης. Η Ιταλία είναι τόσο μεγάλη που είναι μέσα στους ...σωτήρες. Όταν λέμε για συστημικό ρίσκο, εννοούμε ότι τα κράτη δεν μπορούν να σώσουν τις τράπεζες από τις οποίες περιμένουν να σωθούν, ούτε μπορούν τα κράτη να σωθούν από τον ...εαυτό τους. Άρα, ή ο πλούσιος (αλλά μερκαντιλιστής, επιδρομέας) )θείος, που είναι δεύτερος από αριστερά σε προσεχείς δανειοληπτικές ανάγκες,  ή ο άλλος πλούσιος θείος -- που έχει εκλογές -- ή κανένας από μηχανής θεός, ή ctrl-alt-del (που δεν μοιάζει να δουλεύει), ή format:C, ή καινούργιο μηχάνημα.


Στο γράφημα φαίνεται τόσο κομψά το LTRO από τις αρχές του 12, και η δεύτερη βίζιτα του Timothy εκεί περί τον Νοέμβριο. Πιο πολύ νοιάζονται οι Αμερικάνοι για την σταθερότητα της Ευρώπης, νομίζω, από τους ...Ευρωπαίους (ποιούς Ευρωπαίους);

Το ευρώ, ακριβώς επειδή αρέσει και βολεύει τα ευρωλιγούρια, είναι το πρόβλημα.  Ο περιορισμός της ρευστότητας και η "λιτότητα" είναι το ημίμετρο. Η λύση, λέει το βιβλίο, είναι μία.

Το πρώτο γράφημα από το http://soberlook.com/2012/06/2012-eurozone-funding-requirement-by.html