Αριστερά; Ποιά Αριστερά;

Ψάχνω, ψάχνω να βρω την "αριστερά", και δεν την βρίσκω. Δεν υπάρχει. Δεν έχει ταμπέλα ή ταυτότητα ή διακριτή πρόταση.  Ούτε θεωρώ "αριστερά" όσους έχουν διαφορετικό μοντέλο οικονομικής διαχείρισης, γιατί αυτό που ήταν "αριστερό" μεταξύ 1917 (ή 1949) και 1990 δεν υπάρχει. Ρώτησα κάθε συμπαθητικό προς το ΚΚΕ άτομο που ξέρω, "ρε συ, τι στην ευχή πιστεύετε ή προτείνετε"; και σε περίληψη άκουσα "λευκό" ή "ευρώ" στο θέμα ευρώ-δραχμής, άκουσα μία προτίμηση σε στάση πληρωμών εξωτερικού χρέους, αλλά για άλλους λόγους που την προτιμώ εγώ, και δεν άκουσα καμία αντι-ευρωπαϊκή κορώνα, απεναντίας άκουσα και ψιλο-φιλο-μνημονιακές κουβέντες, αλλά με την σιωπηλή παραδοχή κάποιας συνέχισης ευρωπαροχών.  Εκτός εάν "αριστερά" είναι ο
Τσίπρας, που έχει φανεί αντιμνημονιακός, αλλά δεν ξέρω τι λέει στο θέμα διαχείρισης και ευρω-παροχών, ή από πού αντλεί ρευστότητα για το κοινωνικό του μοντέλο.

Εγώ είμαι όσο αριστερός όσο ο Μίλτον Φρήντμαν, και πολύ πιο πολύ της σχολής Adam Smith (παρά της μερκαντιλιστικής), ωστόσο δεν είμαι βλάκας να μην κοιτάω και τον χρονικό ορίζοντα των συνεπειών στοιχειωδών αποφάσεων, κοινώς, δεν είμαι ...αριστερός, και γίνομαι έξαλλος όταν βλέπω την συνειδητή διάλυση της όποιας λίγης πρωτογενούς παραγωγής και εγχώριας μεταποίησης, επειδή το ακροδεξιό βιβλίο μου λέει ότι αυτό είναι επικίνδυνη αύξηση συστημικού ρίσκου.  Και γίνομαι Τούρκος όταν η συνειδητή διάλυση γίνεται στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της καταναλωτικής ευμάρειας με δανεικά,, αλλά βασικά εξυπηρετεί μερκαντιλιστικούς στόχους των ...Γερμανών.

Εκτός (και το πιθανότερο) εάν το "αριστερός" έχει αναχθεί σε παλιότερες διαχωριστικές γραμμές:  Φιλο-άγγλος, φιλο-αμερικανός, φιλο-γάλλος, φιλο-γερμανός, φιλο-ρώσος, ή φιλο-ανατολικο-βυζαντινός κλπ. Μην μου πείτε φιλο-οικολόγος, αυτοί είναι το βαθύ γερμανικό κράτος, αλλά δεν το ξέρουν.

Είμαι ωστόσο οργισμένος.  Βλέπω μπροστά μου πλασματικές πολιτικές επιλογές, κομμένες και ραμμένες σε μέτρα που δεν με εκφράζουν, άσε που έχω εμπεδώσει ότι το "λευκό" ή το ψάρεμα την μέρα των εκλογών ευνοούν κόμματά εξουσίας, που όμως έχουν πολύ περιορισμένη σχέση με το τι θέλει ο κόσμος. Ούτε πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει να ζει εξαρτημένος από παροχές και ελεημοσύνες, παρ' όλο τον επιμελώς καλλιεργημένο χαχολισμό από το 1981 και μετά. (Την τακτική Cloward-Piven σε ευρωπαϊκή εκδοχή).  Κι αν αυτό θέλει ο κόσμος, φταίνε αυτοί, οι πολιτικοί, που του το επέβαλαν, αλλά πάντα προς όφελος των (σήμερα Γερμανών) μερκαντιλιστών και της διαφθοράς που προωθούνε (ο Adam Smith το είπε αυτό).

Είμαι από αυτούς που χάρηκαν για τον τρόπο εκλογής του Σαμαρά. Φυσικά και είναι συγγενής της Πηνελόπης Δέλτα, με ό,τι ελληνοκεντρικούς συνειρμούς αυτό κουβαλάει. Βεβαιώς και χάρηκα που κράτησε αντι-μνημονιακή στάση στο Μνημόνιο Νο. 1.  Ξέρω τις πιέσεις από το ντόπιο "κεφάλαιο" -- που δυστυχώς είναι, σε μεγάλο βαθμό, ή κρατικοδίαιτο, ή/και ευρωδίαιτο.   Εικάζω και τις πιέσεις όχι μίας αλλά δύο πρεσβειών. Κατανοώ και τον φόβο του αγνώστου ή της ελευθερίας. Απλά, δεν παίρνω σοβαρά κουβέντες με ασόβαρους αχυρανθρώπους (πχ τον Μπαρόζο) και σίγουρα δεν βλέπω αριστερούς.

Εκτός εάν ο φόβος των αριστερών είναι το έρεισμα για την νέα χούντα, αυτή που έχουμε, ή αυτή που μαγειρεύουμε, όπως ήταν και για την χούντα το 1967. Μόνο που τότε, είχε  Σοβιετικούς με ατζέντα... Τώρα;  Ποιοί σπονσοράρουν τους αριστερούς;  Ποιούς αριστερούς;  Να καταλάβω δηλαδή...  (Σας το λέω ότι ο Friedman και ο Adam Smith ήταν αριστεροί, αλλά δεν με πιστεύετε).

Να διαβάσετε τα αρθράκια για μερκαντιλισμό και Cloward-Piven... Εξηγούν την Μεταπολίτευση

Η εικόνα είναι από εδώ και καλό μήνα.